…Φωνάζουμε όλοι (ή με υποκοριστικούλι, «Λίτσα, Λίτσα». Κατά το «Τρέντι Λίτσα», αλλά καθόλου τρέντι). Απορούν οι ξένοι πώς τα βγάζουμε πέρα χωρίς δουλίτσα. Κι εμείς δεν ξέρουμε, σηκώνουμε τους ώμους με ύφος παραίτησης, πρόκειται για μιράκολο πια. Ούτε οι κατσαρίδες, δηλαδή…
Φίλη Ιταλίδα παρακολουθεί τις εξελίξεις από τη Ρώμη και με ρωτάει αν δουλεύει κανένας Έλληνας σε δουλειά παραδοσιακού τύπου, με αποδοχές, κανονικά, όπως τα παλιά χρόνια.
Και… ξέρω μερικούς που δουλεύουν-και-πληρώνονται ταυτόχρονα απλώς είναι λίγοι, τρεις-τέσσερις στον ευρύτερο κύκλο μου που φτάνει μέχρι Σαλονίκη. Καμιά σαρανταριά (οι υπόλοιποι) είμαστε στον αέρα με δουλειές του ποδαριού στην καλύτερη, του αέρα κοπανιστού στη χειρότερη. Κι αυτοί που είναι «σε γραφείο» ομολογούν μετά από κανα-δυο ποτά ότι έχουν να πληρωθούνε χ μήνες. Για την ακρίβεια δεν παίρνουν τρίτο ποτό, γιατί μόλις εξαντλήσανε το (υποχρεωτικό) δώρο Πάσχα, που κράτησε σταλιά-σταλιά μέχρι πρόσφατα.
Δεν τα λέω ακριβώς έτσι στην Ιταλίδα μου γιατί ντρέπομαι, την είχαμε καλομάθει τόσα χρόνια να περνάει συγκλονιστικά στην Ελλάδα στις διακοπές της και είναι κρίμα να της τη χαλάσω. Δεν λέω καν ότι μας τελειώσανε οι καβάντζες επειδή πληρώσαμε χαράτσια ων ουκ εστίν αριθμός, κανένα εικοσάρι χιλιάδες ακούμπησε στο αγαπημένο κράτος η κάθε οικογένεια, στρέιτ ή γκέι, σε περαιώσεις, ηλεκτρικά, νερά, φόρους, έκτακτες εισφορές και άλλες αηδίες.
«Μα με τις απολύσεις και τις περικοπές που έγιναν στο Δημόσιο δεν έκλεισε η τρύπα;» με ρωτάει απορημένη – και πώς να εξηγήσεις ότι η τρύπα δεν κλείνει με τίποτα, ούτε κι αν ρίξουμε μέσα όλους τους πολιτικούς και τους ταπώσουμε με τους πιο καρδαμωμένους από πάνω….
Κάνω βόλτες στην Αθήνα πότε-πότε: στο κέντρο, που είναι μεν καταθλιπτικό με την έρημη Σταδίου και την Ερ(η)μού. Είναι δε και περίεργο, σα να βγαίνει από τις στάχτες (του κέντρου) κάτι άλλο, καινούργιο, που ακόμα δεν έχει πάρει μορφή – σαν τις χλαπάτσες που πουλάνε στο δρόμο απτόητοι Πακιστανοί, που τις πετάς με φόρα και γίνονται νιανιά μπροστά στα μάτια σου αλλά ανασυγκροτούνται σε στρογγυλές ντοματούλες ή μακρουλά αγγούρια. Τα μαγαζιά «ό,τι πάρετε σας το χαρίζουμε σχεδόν, αν και είναι άχρηστο έτσι κι αλλιώς» αυξάνονται και πληθύνονται μαζί με τα «αγοράζω μπιζού/χρυσά δόντια σας για ένα παξιμάδι». Ανοίγουν καινούργια μαγαζιά!!! Με τρία θαυμαστικά όντως, γιατί θέλει πολύ κουράγιο να ξεκινήσεις κάτι, οτιδήποτε, σήμερα (ακόμα με μουτζώνουν οι φίλοι που έβγαλα καινούργιο βιβλίο). Χαμηλά στην Ερμού άνοιξε το «Yum….me» με παγωτό-γιαούρτι σε διάφορες γεύσεις και φρέσκα φρούτα, με πλούσια συλλογή από topping(s) σε ωραία μπάρα κι ένα τέλειο σύστημα – διαλέγεις τη γεύση σου, προσθέτεις topping, το ζυγίζεις στο ταμείο και πληρώνεις. Μία καλή μερίδα παγωτό γιαούρτι με φράουλες π.χ. βγαίνει 2.90, είναι και υγιεινό από πάνω. Σε περίπτωση που φρικάρει κανένας ότι τρώει κάτι ανθυγιεινό. Λες και δεν του έφταναν του κανένα όλα όσα τον φρικάρουνε καθημερινά από διάφορες μπάντες…
Μπήκα στο «Πάρε-πάρε, είδη βιοτικής ανάγκης» (και καλά) που πουλάει χιλιάδες παρδαλά πράγματα, μπιζού, κουτάκια, κοκαλάκια, σακουλάκια, τσαντάκια, αξεσουάρ κι άλλα μπιζού, βραχιολάκια με 1 ευρώ και υπέροχα πλαστικο-ειδή που δεν ήξερες ότι χρειαζόσουν αλλά με 50 λεπτά τα παίρνεις, τι να κάνεις. Μετά ήπια μια μπίρα στο μπαρ «Κολοκοτρώνη 9» που πήρε, εμπνευσμένα, το ονοματάκι του από τη διεύθυνσή του, να μην παιδεύεται. Έχει ωραία μουσική, ωραία κοκτέιλ, συμπαθητική ατμόσφαιρα και τρο-με-ρή περατζάδα, γκόμενες και γκόμενους με σούπερ μαλλιά/γιαλιά/κωλιά που κατεβαίνουν προς το χαμό της Αγίας Ειρήνης, Ρόμβης, Κλειτίου κ.λπ. με λουλουδάτους ντάκους ή με εναλλακτικά αθλητικά, με fluo-skyscraper-τελευταία λέξη-της-μόδας γοβάκια που κάνουν κλάκατα-κλάκατα στο πεζοδρόμιο.
Καθόμουν με ημι-κατάθλιψη λοιπόν στο μπαρ έξω και χάζευα τον κόσμο, πιτσιρικάδα βασικά, που δεν θα κάτσει να σκάσει κι όλας επειδή όλα είναι σάπια και άκυρα και γελοία από πάνω. Άκουγα τον Σταν να τραγουδάει («Αν μου φτάναν τα λεφτά») και τον αστείο So tiri με τα τέεεελεια αυτιά, «συστάσεις» από φίλους πρώην-ραπερόνια που έχουνε περάσει πια σε άλλη διάσταση, μεγάλοι άνθρωποι… και γλίστρησα σιγά-σιγά στο δεύτερο ημισφαίριο της ημι-κατάθλιψης, το πιο ανεβασμένο, αυτό που πιστεύει ότι η χλαπάτσα θα ξαναβρεί τη φόρμα της αργά ή γρήγορα κι αφού γίνει σκόνη στον απέναντι τοίχο. Όπως και η χώρα, εδώ που τα λέμε, όπως κι εμείς οι ίδιοι, με ή χωρίς δουλίτσα…
15°
