Σύνθετη λέξη («κεφαλιπαεινασπάσει») που τη λες μονότονα ενώ κουνάς κεφάλι σου δεξιά-αριστερά ΠΟΛΥΑΡΓΑ, ακριβώς επειδή πάει νασπάσει: δε φτάνει το χάλι της χώρας, ταχρέη, οι πολιτικοίparty animals, έχεις και ημικρανίες. Δηλαδή, τι άλλο; Ναπατήσεις και κακά;
Να ξαναγράψω τα ίδια μαγαζιά που έγραφα τέτοια μέρα πριν δύο χρόνια ή θα γίνουμε ρόμπα οικογενειακώς επειδή έχουνε κλείσει/μετακομίσει στη Βουλγαρία/Κροατία; Να μη γράψω μαγαζιά;
Το μόνο μπαρ που βλέπω τελευταία είναι το roof garden στον τελευταίο όροφο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη (MCF Bar Restaurant), επειδή είναι restaurant ΚΑΙ bar theater στο οποίο παίζεται (με τρελή επιτυχία) το έργο «μας»… ε, και μετά την παράσταση («Ευρέ Εργά», Γαλήνη Τσεβά-Εμμανουέλα Αλεξίου) χτυπάμε ένα-δύο ποτάκια. Που ίσως να δικαιολογούν τον πονοκέφαλο την άλλη μέρα, απλώς έχω πονοκέφαλο και χωρίς ποτάκια – το χειρότερο είδος. Το μπαρ έχει νόστιμα καλοκαιρινά πιάτα, τσιμπητά, κοκτέιλ, τα πάντα, όρεξη να ’χεις. Σωστά ακούγεται «ευλογάει παπάς τα γένια του», αλλά εκεί περνάω τα βράδια μου κι ευτυχώς που μου αρέσει γιατί διαφορετικά θα ήτανε μεγάλη πίκρα ιντίντ. Κι έχουμε το κοινό μας – σε μια παράσταση ήταν εκεί η Πέμη Ζούνη με την αδερφή της που της μοιάζει, η Βαλέρια Χριστοδουλίδου, η Όλγα Μαλέα και ο Αντώνης Πανούτσος, από διασημότητες: ετερόκλητο κοινό και όχι «παρέα», αλλά με καλά vibes, δόξα σοι ο Θεός, και με ωραία Mohitos. Μετά το σόου τα απολαμβάνεις με ανοιχτό ουρανό και φεγγαράδα. Με όλα όσα χρειάζεσαι σε ένα μπαρ ώστε να χαίρεσαι που είσαι εκεί και όχι αλλού.
Με φως ημέρας πήγα στη διάσημη αποθήκη παπουτσιών στον Φάρο Ψυχικού: μπορεί να βρεις ανάλογες ή και καλύτερες τιμές στα μαγαζιά χαμηλά στην Ερμού ή ψηλά στη Λεωφόρο Πεντέλης στα Βριλήσσια, σε αποθήκες στη Γλυφάδα ή προς το Ελ. Βενιζέλος, αλλά η «Αποθήκη» Φάρου έχει παράδοση, συμπαθητική εξυπηρέτηση, καλές μάρκες και πολλές καφετέριες τριγύρω. Έχει κοριτσίστικα σαμπό με τις ηρωίδες του Ντίσνεϊ (8 ευρώ) και αγορίστικα πεδιλάκια με 20-25 ευρώ. Ξεχνιέσαι και χαζεύεις λες και είναι 1998, άντε και 2008. Μετά συμμαζεύεσαι, θυμίζεις στον εαυτό σου ότι από τα χρυσά χρόνια 1998/2008 έχεις ένα σκασμό παπούτσια, παίρνεις τα παιδικά σου παραμάσχαλα και φεύγεις.
Άλλη μέρα συνόδεψα φίλη μου στο εξωτικό Πικέρμι να αγοράσει κρεβάτι και κομοδίνο μόνο του (ένα) επειδή δεν έχει γκόμενο χρόνια τώρα, ας μην ξύνουμε πληγές, τι να τα κάνει τα δύο κομοδίνα. Περιπλανηθήκαμε πολλή ώρα στο GAND, ελληνική οικογενειακή εταιρεία κατασκευής επίπλων από το 1970! Τα έπιπλά τους είναι ωραία, απλά, κομψά. ΚΑΙ, βρήκαμε κρεβάτι συν μονό κομοδίνο τέλειο, με ασορτί λαμπατέρ, σε κανονική τιμή… τόσο που νιώσαμε πάλι λες και ήμασταν στο 1998. Ή το 2008, έστω. «Έχει και κρυφό συρταράκι για προφυλακτικά!» είπε χαρωπά η φίλη μου. Κι επειδή την κοίταξα πολλλλύ ξαφνιασμένη τα μπάλωσε: «Πώς κάνεις έτσι; Λέμε καμιά σαχλαμάρα να περνάει η ώρα…».Μουρμούρισα κάτι τύπου «ποτέ δεν ξέρει κανείς» και φύγαμε.
Κατά τα άλλα, κεφάλιμουπάεινασπάσει καιρό τώρα, κάτι το πολιτικό κλίμα, κάτι που είναι στραβό (και το κλίμα και το κεφάλι), έχω φάει πολλή ασπιρίνη και ντεπόν εναλλάξ ενώ κρατιέμαι να μη μαλώνω με τον διπλανό μου, όπως κάνει όλος ο κόσμος: η επιστημονική εξήγηση είναι ότι οι εντάσεις εκτονώνονται ανάμεσά μας επειδή δεν ξέρουμε τι άλλο να τις κάνουμε αλλά, δεν μπορεί, θα υπάρχει δημιουργικότερος τρόπος, τον ψάχνω με μανία και μόλις τον βρω θα τον κάνω κάτι χρήσιμο. Ή έστω άχρηστο (θεατρικό έργο, βιβλίο, σενάριο κ.λπ.) που όμως θα είναι τουλάχιστον διασκεδαστικό. Ή, διασκεδαστικότερο της πραγματικότητας, που έπαψε να είναι διασκεδαστική από το 2008 και μετά…
17°
