Μια και πήραμε φόρα, θα σου ψωνίσω επίσης γλάστρα με πλαστικό φίκο υπέροχη, ποτήρια, μπολάκια... ΓΥΑΛΙΑ ΠΡΕΣΒΥΩΠΙΑΣ.
Τα μαγαζιά τύπου σούπερ-μάρκετ με «είδη μπεμπέ» στην πραγματικότητα σήμερα εισάγουν ολόκληρο το Πεκίνο, με καμιά εκατοστή διπλανές πόλεις: τα πάντα σχεδόν, από πεδιλάκια μέχρι ποδηλατάκια κι από σωβρακάκια μέχρι βατραχοπέδιλα είναι φτιαγμένα στην Κίνα. Αν τα έχει φέρει έτσι η ζωή που μπαινοβγαίνεις σε τέτοια μαγαζιά… μένεις με την εντύπωση ότι ο μέσος Κινέζος (στην Κίνα) ασχολείται όλη μέρα με υπέροχα χειροτεχνήματα και κατασκευές που τα στέλνει μετά στην Ελλάδα. Τα διαθέτει στα στάνταρ «κινέζικα» αλλά και στα υπερ-μάγαζα με «είδη μπεμπέ-σπιτιού-κήπου-βεράντας-ταράτσας-πισίνας-σκάφης-αυτοκινήτου-και-άλλα-που-ξεχνάω-τώρα». Ο μέσος Κινέζος (στην Κίνα) είναι έξυπνος, δουλευταράς και εφευρετικός τύπος. Έχει ανακαλύψει μια τρύπα στην αγορά. Στην ελληνική αγορά, έστω – αυτή του ’λαχε. Αν και τα ξύλινα τσόκαρα Ολλανδίας επίσης είναι made in China, όπως και οι πυργίσκοι του Άιφελ, τα Μπιγκ Μπεν τσέπης και οι πυραμίδες-μπρελόκ…
Πηγαίνω, λοιπόν, σε τέτοια μαγαζιά επειδή έχω δύο μωρά που χρειάζονται μπιμπερά, ποδίτσες, γιογιό κ.λπ. κι επειδή βρίσκω πράγματα «για το σπίτι» με 2 ευρώ, εκτός που ψοφάω για παιχνίδια ένιγουέι από κατασκευής. Με μπερδεύει λίγο το σύστημα στις «αλυσίδες»: το «Jumbo» στα Βριλήσσια π.χ. δεν έχει μπιμπερό ούτε για δείγμα, μόνο παιχνίδια. Το αντίστοιχο «Jumbo» στο εμπορικό κέντρο «Avenue» στο Μαρούσι δεν έχει σχεδόν καθόλου παιχνίδια αλλά πάρα πολλά μπολάκια, ποτηράκια, κρίνους, μαρκαδόρους, κιλότες, μπισκότα, σοκολάτες και τα απαραίτητα γλιφιτζούρια-ζελεδάκια, όπως και τα μίνι-αυτοκινητάκια-τσέτουλα (μισό ευρώ). Χαλάνε σε δέκα λεπτά, αλλά μπορεί να είναι τα δέκα λεπτά που χρειάζεσαι για να πας στο μπάνιο μόλις έχεις γυρίσει σπίτι και το μωρό ορμάει απάνω σου με άγριες διαθέσεις. Είναι λάθος να αντιμετωπίζεις το σπλάχνο σου ως ιθαγενή, ωστόσο του πετάς το αυτοκινητάκι – ώσπου να του ξηλώσει τις ρόδες και να τις φάει (με λίγη φάβα κι ένα ποτήρι Κιάντι…) εσύ έχεις κάνει μέχρι και μπιντέ, που λέει ο λόγος.
Επειδή είμαι πελάτισσα σε όλα σχεδόν τα παιχνιδάδικα-μπεμπέ, μετά από σκληρό ρεπορτάζ καταθέτω ότι όλα έχουν πάνω-κάτω ίδιες τιμές και περίπου ίδια πράγματα. Ο «Μουστάκας» έχει περισσότερα παιχνίδια από όλους στο μαγαζί του Νέου Ηρακλείου κι ο «Jumbo» έχει τα περισσότερα παραφερνάλια (καλαμπαλίκια για μωρά και σπίτια αντάμα) στο παράρτημα των Βριλησσίων, πάνω από τον «Βερόπουλο». Νομίζω σ’ αυτό το παράρτημα βρήκα γυαλιά πρεσβυωπίας με 50 λεπτά, για όποιον ενδιαφέρεται.
Υπάρχει ένα βολικό μικρό «Ζου-ζου» στη Βουκουρεστίου με ευγενικές πωλήτριες από το οποίο αγόραζα παιχνίδια πριν 10-15 χρόνια, όταν ο μεγάλος μου γιος ήταν (σώπα!) μικρός. Περνάω συχνά – έχει τέλεια αυτοκινητάκια μεσαίου μεγέθους από το «Cars» στο βάθος με 1 ευρώ. Είναι πλαστικά, ελαφριά, σε σχήμα παραδοσιακού τούβλου και κρατάνε κάπως παραπάνω από τα ακόμα φθηνότερα φθηνά…
Όχι ότι το παιχνίδι είναι επένδυση, καμία σχέση. Είναι εφήμερο πράγμα, γιατί το παιδάκι-Χάνιμπαλ-Λέκτερ ή θα το διαλύσει ή, αν δεν καταφέρει να το διαλύσει, θα το σκυλοβαρεθεί.
Παρόλ’ αυτά υπάρχουν μαγαζιά με παιχνίδια όπως το «Παιχνίδι» ή το τέλειο «Jack in the box» στο Κολωνάκι, που έχουν υπέροχα παιχνίδια ποιότητας, μοναδικά, από ξύλο, ύφασμα, μέταλλο και πεπιεσμένο χαρτί… απλώς δεν έχουν ταυτόχρονα ζελεδάκια-Μπομπ-Σφουγγαράκη και τσουλάκια μπάνιου. Το να είσαι σαν το Ταζ-Μαχάλ ως κατάστημα σε βοηθάει σε περίοδο κρίσης (καλή ώρα), γιατί μπαίνει μέσα η κάθε κακομοίρα να πάρει μια πιπίλα και καταλήγει με ολόκληρη οικοσκευή – ξοδεύοντας βία 50 ευρώ…
Με τούτα και με κείνα (ποια τούτα; ποια Κίνα;) ένα βράδυ φάγαμε στο «Χρώματα Βυθού» στη Νέα Ερυθραία. Μας έκανε το τραπέζι μια φίλη και δεν ξέρω πόσο βγήκε το μπουγιουρντί, είχε στον κατάλογο πιάτα από 15 μέχρι 30 ευρώ, το φαγητό ήταν καλό, το σέρβις επίσης, το μαγαζί ευάερο και φωτεινό. Θυμάμαι ένα χταπόδι πολύ νόστιμο και ωραίες δροσερές σαλάτες. Δεν είναι κυριλέ ούτε ψαροταβέρνα, είναι κάπου ανάμεσα, κλείνοντας προς το continental εστιατόριο όμως, καλού τύπου. Μη νομίζετε ότι δεν έχω πάρει πρέφα τον πανικό τριγύρω ή ότι ζω σε κόσμους μαγικούς, απλώς αυτός είναι ο ρόλος μου σ’ αυτή τη ζωή, ίσως και σ’ αυτή την εφημερίδα. Μπορεί να είστε φοιτητές και δεν είναι λόγος να σας σιχαινόμαστε αυτός, μπορεί να μην μπαίνετε σε μαγαζιά με παιχνίδια επειδή τα παιδιά σας είναι φαντάροι ή δεν έχετε παιδιά, αλλά ένα πετσετάκι/σφουγγαράκι/γλαστράκι/ελαφροπετράκι/νυχοκοπτάκι/σωβρακάκι, όλο και θα το χρειαστείτε. Και θα πάτε να το πάρετε, και μετά θα αναρωτιέστε γιατί άραγες αγοράσατε γυαλιά πρεσβυωπίας αφού είστε ακόμα στην Πάντειο; Φοιτητές και όχι καθηγητές; Αντί να αναρωτιέστε, φυλάξτε τα γυαλιά σ’ ένα συρτάρι για το μέλλον. Σε σαράντα χρόνια θα κοστίζουν μια περιουσία. Και θα τα έχετε κι ανάγκη, κουφαλίτσες…
12°
