Ή αρχίζεις και πηγαίνεις σιγά-σιγά προς τα 'κει: παραλία, πάνω στη θάλασσα, στο καλύτερο κομμάτι της Αθήνας. Αυτό που αφήνουμε απ’ έξω όταν μιλάμε για πόλη…
Δεν είναι κάτι κι αυτό; Να ζεις σε μια πόλη που μπορείς να πας για μπάνιο στα καλά καθούμενα. Να πάρεις το τραμ (μέεεεερες), το αμάξι σου, το μηχανάκι, το ποδήλατο, το ταίρι σου, ένα ταξί, ό,τι προαιρείσαι τέλος πάντων, και να πας κατά θάλασσα μεριά. Όχι αναγκαστικά σαββατοκύριακο (του κουτρούλη ο γάμος). Ένα τυχαίο μεσημέρι που δεν έχεις δουλειά (σώπα, καλέ!), που δεν θα σε ψάξει κανένας για τρεις ωρίτσες… βέβαια άμα είναι να μη σε ψάξει κανένας, μήπως είναι προτιμότερο να βγάλεις τα ματάκια σου τρεις ωρίτσες; Μήπως σου κάνει καλό, συνέλθεις, στρώσεις επιδερμίδα; Ή η παραλία θα σου ’ρθει καλύτερα;
Καλά, πρόκειται για δίλημμα που δεν απαντιέται έτσι τσαπατσούλικα – άλλος κόσμος προτιμάει να πηγαίνει στα μαγαζιά π.χ., άλλος να κάνει γιόγκα, μερικοί τσιμπάνε με την ηλιοθεραπεία, ας μην την ψάχνουμε γιατί υπάρχει κόσμος και κοσμάκης που σκοτώνεται να βγάλει τα ματάκια του και αντίστοιχος (κοσμάκης) που πάει παραλία. Πολλές φορές είναι ο ίδιος κόσμος με άλλη διάθεση ή με άλλη γκόμενα. Πάντως η παραλία λέει, γιατί ακόμα κι αν είσαι απήδηχτος/η καιρό, τώρα αισθάνεσαι οκέι με το μαγιό σου… και με τα ρούχα σου (δεν πάει στο διάολο;) να αγναντεύεις τη θάλασσα και να σε φυσάει το αγέρι, πάλι οκέι αισθάνεσαι. Είσαι βολικό άτομο. Μόλις χαλάλισες ένα καλό σεξ για μια παραλία – τι άλλο πια; Να τους κάτσεις κιόλας;
Πολύ ωραίο λοιπόν είναι το «Cabana Caffe Ristorante» (πρώην Ble) στον Άλιμο, που «παίζει» όλη μέρα για καφέδες, γλυκά, ποτά κ.λπ. αλλά έχει και ωραιότατο ιταλικό φαγητό που επιμελείται ο Χρήστος Τζιέρας. Ο Τζιέρας είναι ο άνθρωπος που δημιούργησε τη νοστιμότερη σαλάτα του Καίσαρα στο παλιό «Cosmos» πριν κάμποσα χρόνια, καθώς και τα σπέσιαλ strawberry daiquiris που έχουν μείνει αμέθυστα, σόρι, αξέχαστα. Το «Cabana» είναι φωτεινό, με καλοκαιρινή αίσθηση την οποία ελπίζω να διατηρήσει και όταν δημοσιευτεί η στήλη, μην τύχει δηλαδή και το γυρίσει σε Υπερσιβηρικό τις επόμενες μέρες και με βγάλει άσχετη. Αν πάτε, παραγγείλτε πίτσα. Είναι η τέλεια κρατσανιστή πίτσα που βλέπεις στον ύπνο σου όταν είσαι Ιταλός – υπάρχει και Ιταλός σεφ, ο Μπρούνο, ειδικός στην πίτσα. Μετά τις 11 η μουσική δυναμώνει, τις Κυριακές εμφανίζεται ο Διονύσης Σχοινάς και τις Τετάρτες έχει live. Οι τιμές είναι κανονικές, 25-30 ευρώ.
Σε άλλο στιλ εντελώς είναι ο παραδοσιακός «Λουιζίδης» στη Βουλιαγμένη. Έχει σπιτικά φαγητά, αρακά, φασολάκια, σουτζουκάκια και τέτοια, με φρέσκα ψαράκια όταν είναι ώρα τους και αέρα οικογενειακής ταβέρνας. Οι τιμές είναι πολύ καλές – με 20 ευρώ τρως το σκασμό. Μπορείς να πας με τα παιδιά σου και να μην ανησυχείς μήπως κάνουν ζημιές γιατί όλα τα παιδιά εκεί τα ίδια κάνουν, μάλιστα βρίσκουν παρέα κι είναι κατευχαριστημένα. Επειδή έχει άπλα, δεν αισθάνεσαι τον διπλανό στο σβέρκο σου (ούτε αυτός σκαμπιλίζει το σπλάχνο σου) και είστε όλοι πολύ άνετοι. Παρόλο που δεν κάνατε σεξ.
Ένα τρίτο και κλείσαμε από μαγαζιά: το «Leblon» στη Γλυφάδα, το οποίο εκτός που σ’ αφήνει να τρως όσο αντέχεις με € 29,90, σου έχει και samba show Τετάρτη-Σάββατο βράδυ και Κυριακή μεσημέρι. Είναι βραζιλιάνικο, το είχε ανοίξει ο Σίλβα Κλέιτον (Παναθηναϊκού) και το βάφτισε «Λεμπλόν» από μια διάσημη παραλία του Ρίο. Έχει σπεσιαλιτέ από τη Λατινική Αμερική, ατμόσφαιρα και χρώμα – στο τσακ είσαι να σηκωθείς να χορέψεις. Το παιδί σου επίσης μπορεί να φάει όσο θέλει με € 18,90. Γενικά περνάς καλά επειδή είναι κάπως απρόβλεπτο μαγαζί, και μη διαμαρτυρηθεί κανένας δυσοίωνος ότι πήγε και δεν είδε να χορεύουν σάμπα, είναι με τα κέφια τους οι άνθρωποι, άλλοτε χορεύουν άλλοτε τρώνε, μερικές φορές μπορεί να βγάζουν και τα ματάκια τους, γιατί όχι.
Η θεωρία ότι τα Νότια Προάστια είναι «άλλος κόσμος» περνάει, ειδικά όταν μιλάς με άτομα που δεν ξεκουνιούνται από το σπίτι τους και θεωρούν το Περιστέρι ξένη χώρα ή απλώς ένα βρομόπουλο. Δε λέω ότι το Περιστέρι είναι Νότιο (du’h) απλώς ότι είναι περιοχή της Αθήνας – η Αθήνα γίνεται όλο και πιο μεγάλη, κι αν το Καματερό κάποτε ήτανε χωριό, πχ., τώρα είναι Αθήνα. Ή μπορεί και να ήτανε πάντα, αλλά μετά τα πιάνεις ένα-ένα και έχεις θέματα – το Μαρκόπουλο, Κορωπί, Λαύριο, Σούνιο είναι μέσα ή έξω; Είναι Αθήνα ή ξερή Αττική; Και τι μας νοιάζει όταν πηγαίνουμε για μπάνιο; Όταν τραβάμε προς παραλία να δούμε λιγάκι θάλασσα; Τίποτα, το χαβά μας. Εδώ δεν μας νοιάζει όταν βγάζουμε τα μάτια μας, θα μας χαλάσει που πάμε βόλτα; Ή που λέμε ότι πάμε για μπάνιο ενώ βγάζουμε ματάκια μας, μήπως; Που αν δεν είχαμε παραλία θα έπρεπε να ψάχνουμε για άλλες κι άλλες δικαιολογίες οι οποίες δεν στέκουν τόσο εύκολα όσο το «πάω για μπάνιο»; Ε; Ε;
13°
