Όπως λέει κι ο Τζέιμι Όλιβερ, «η πρώτη ύλη είναι το παν» στη μαγειρική. Το ίδιο έχει πει κι άλλος κόσμος για άλλα πράγματα: ο Κομφούκιος για την ψυχή, η Τζόαν Κόλινς για τους άντρες, πιθανώς και ο Τζορτζ Μπεστ για τις γυναίκες – Ή για την μπάλα. Το καλό κλισέ πάει παντού.
Οι πρώτες ύλες με απασχολούν τελευταία, ίσως επειδή εκεί και μόνον εκεί (στα μπακάλικα λέμε) μπορείς να ψωνίσεις με αίσθημα ανάτασης και χωρίς φρικτές ενοχές ότι κλέβεις το γάλα των παιδιών σου: γι’ αυτά τα αδηφάγα ψάχνεις βιολογικούς τραχανάδες στο φινάλε, κι όσο γρηγορότερα αρχίσουν να τρώνε πίκλες, wasabi snacks, ινδικά τσιπς και ποντιακά γιαούρτια τόσο το καλύτερο. Για τα παιδιά δηλαδή, που αμέσως-αμέσως γίνονται κοσμοπολίτες και όχι απλοί Πόντιοι, και για σένα που γυρνάς σπίτι με την ικανοποίηση (και τις σακούλες) του κουβαλητή.
Βρήκα λοιπόν καταπληκτικά πράγματα στο «Ποντιακόν» στη Νέα Ιωνία: κορκότον, πασκιτάν, αριάνι, τυρί-μακαρόνι, σάλτσες «μετρίως καυτερές» που σου βγάζουν καπνούς απ’ τα αυτιά, κατεψυγμένο σπιτικό «μαντί», περίεργα παρασκευάσματα που θυμίζουν επαρχία/παλαιοντολογία (π.χ. «Θρεψίνη»...) και γενικά της Παναγιάς (Σουμελά) τα μάτια. Μετά βρήκαμε στο ίντερνετ τη συνταγή για «Τανωμένον Σορβά» (γιαουρτόσουπα) και ήμασταν όλοι πολύ ευχαριστημένοι. Το «Ποντιακόν» είναι ένα απ’ αυτά τα παραδοσιακά μπακάλικα που νομίζεις ότι βγήκε από ελληνική ταινία του ’60 ή από διαφήμιση του Πέτρου Φιλιππίδη, με ωραία γυάλινη προθήκη γεμάτη καλούδια και ιδιοκτήτες/πωλητές που ξέρουν τα πάντα για τα προϊόντα τους.
Στην ίδια φλέβα αλλά λίγο πιο εστέτ είναι η «Μυκηναϊκή», με υπέροχα ελαιόλαδα και νοστιμιές δικής τους παρασκευής, όλα από το Άργος, επιπλέον βιολογικά – ελιές, πίκλες, αρωματισμένα λάδια, σάλτσες, γενικά ο παράδεισος του λιχούδη. Τα γυάλινα μπουκαλάκια ελαιόλαδου με αρωματικά βότανα είναι τόσο όμορφα που λυπάσαι να τα ανοίξεις.
Και τα δύο αυτά μπακάλικα έχουν λογικές τιμές αλλά δεν καθαρίζεις με κάτω από 50άρικο, επειδή σου ανοίγει η όρεξη με τις μυρωδιές και ξεπαραδιάζεσαι, «φέρ’ και τούτο, μπάρμπα». Απλώς έχεις τοποθετήσει σωστά τα λεφτά σου (τα έχαλες, τα κρατσάνισες κανονικά) και καλοταΐζεις τους φίλους/συγγενείς σου για κάμποσες μέρες μετά.
Επειδή είσαι κοντά στην καταραμένη πλέον Γ΄ Σεπτεμβρίου, κάνεις ένα ευχάριστο διάλειμμα πιο πάνω, στην πλατεία Καλλιγά, οι κάτοικοι της οποίας έχουν οργανωθεί για να την κάνουν καινούργια με εντυπωσιακά αποτελέσματα: η «Ένωση Πολιτών Πλατείας Παύλου Καλλιγά» έχει καταφέρει να συνεφέρει την περιοχή με ιδιωτικές πρωτοβουλίες, με σπόνσορες, με δωρεές ή ένας θεός ξέρει πώς – οι γονείς μου μένουν στον Άγιο Παντελεήμονα, σε άλλη μία φρικαρισμένη φέτα της Αθήνας όπου διάφοροι περίεργοι κάνουν κακά τους στα πεζοδρόμια… Έτσι ήτανε και στην Καλλιγά μέχρι πριν λίγο καιρό: όπως στη Βικτωρίας, Αγίου Παντελεήμονα, Αμερικής, Κολιάτσου και όλες τις πλατείες που είναι σκυλοδαρμένες και βρομερές ενώ κάποτε έλαμπαν. Στις 15 Ιουνίου μάλιστα η ΕΠΠΠΚ οργανώνει μια ωραία εκδήλωση στην Καλλιγά με κεράσματα και μουσική, κοιτάξτε στο μπλογκ τους για περισσότερες λεπτομέρειες.
Πίσω στα μπακάλικα: τις Κυριακές που είναι όλα κλειστά κι έχεις κατάθλιψη γιατί στη βάρεσε να φτιάξεις ρεβανί και δεν έχεις γκόμενο μέρες τώρα, βρίσκεις ορθάνοιχτα τα ινδικά/κινέζικα/πακιστανικά/πολυασιατικά μπακάλικα γύρω από τη Σεβαστουπόλεως. Τα ζαρζαβατικά τους είναι συνήθως ζαβλακωμένα, το πολύ να βρεις ντομάτες ψιλονιανιά για σαλτσούλα, ας πούμε. Αλλά ψωνίζεις ένα φεστιβάλ συντηρητικών και Έψιλον σε τσιπς, σνακς, rice crackers, wasabi nuts, tofu, καταραμένα edamame, coconut milk, durian cakes και άλλες κουλαμάρες – τα τρως και κάνεις οικονομία στο ρεύμα γιατί φέγγεις σαν τον Ήτα-Βήτα. Οι σοκολάτες είναι σκονισμένες κι έχουν περίεργα ονόματα, αγοράζεις κάτι που δεν τρώγεται με κανέναν τρόπο (τσιπς σόγιας) και κάτι που είναι γελοίο στην εμφάνιση αλλά σε ενθουσιάζει (λωρίδες από φύκι!). Εννοείται ότι είχες κατεβεί για ένα γάλα παραδοσιακής μουου-μουου αγελάδας και τρεις ντομάτες. Το γάλα σόγιας-βανίλια πάντως είναι ωραίο, όπως και το γιαπωνέζικο Plum wine και τα καυτερά μπιζέλια (Πόντιος με γεύση αρακά). Μάλλον το πιο «πλούσιο» από αυτού του είδους μπακάλικα-της-Κυριακής είναι το «Salamat». Η έκφραση «της Κυριακής χαρά και της Δευτέρας λύπη» αναφέρεται βέβαια σε γκομενικά, απλώς μου ήρθε σαν συνειρμός και καμία σχέση δεν έχει με τίποτα, όπως όλα…
Σε κυριλέ εκδοχή μπακάλικου-μπουτίκ, το Κολωνάκι σκίζει – έχει καμιά δεκαριά τουλάχιστον και μάλιστα εξειδικευμένα (μόνο με τυριά, π.χ., ή μόνο με βρούβες). Χαριτωμένο είναι το «Στο Κολωνάκι - Ελληνικά παραδοσιακά προϊόντα», με καφέδες, παξιμάδια, μαρμελάδες κ.λπ. από όλη την Ελλάδα. Λίγο ακριβότερο από τα προαναφερθέντα, αλλά έτσι είναι η ζωή. Το γράφω με τσιμπημένα πλην όμως οικολογικά Παξιμαδάκια της Κατοχής «Ο Πετρόμυλος», που τα πήρα ως υγιεινά για τα παιδιά, τα έφυσαν ως «πολύ μαύρα» και τα τσακίζω χωρίς ενοχές (μην πάνε στράφι). Είναι τέλεια, και κάνουν τη ζωή πιο νόστιμη. Όπως οι χαρές της Κυριακής και της Δευτέρας λύπες, τώρα που το ξαναμελετάω…
Το Ποντιακόν, Αγίας Φωτεινής 4, Ν. Ιωνία, 210 2758.218
22°
