Την περασμένη Παρασκευή στην παράσταση του Φοίβου Δεληβοριά στο ΜΕΤΡΟ, πήραμε και την Ντενίσα. Το μικρό μας. Που μόλις μπήκε στα 18. Αυτό το όμορφο, ολόλευκο κοριτσάκι με τη μυθιστορηματική ζωή που ήρθε από την Αλβανία πριν από εφτά χρόνια, στάθηκε στην πόρτα μου δίπλα στη μαμά της, με κοίταξε με κάτι πελώρια μπλε μάτια κι έγινε το Ντενισάκι μου. Που οι φίλοι της και το αγόρι της ακούνε φουλ Νίνο, Φουρέιρα και Μπιγιονσέ. Που η τηλεόραση στο σπίτι της παίζει «Ζωή της άλλης» και “Next Top Model”.
Που τα ελληνικά της είναι καλά, μια χαρά, αλλά δεν ήξερα πόσο μια χαρά για στίχους όπως...
«Θα ’θελα να ’μουνα εκεί/ στου auditorium τη σιωπή/ κάτω απ’ το βλέμμα του μαέστρου ξεγλιστρούσες/ απ’ το χάδι του ήχου/ κι όλους αυτούς που βήχουν/κι έβγαινες έξω εκεί/ που φώναζε η ζωή».
Αλλά είχα ξεχάσει το φετινό καλοκαίρι της Τζιας. Όταν φάγαμε δύο μηνάκια με τις «Απίθανες περιπέτειες του Φοίβου Δεληβοριά», στο σπίτι και στο αυτοκίνητο, το cd να λιώνει, να τελειώνει και να ξαναμπαίνει καπάκι, συνέχεια, κάτι παραπάνω από συνέχεια, σε βαθμό να φρικάρεις, να νομίζεις ότι πρωταγωνιστείς στο «Κουρδιστό Πορτοκάλι», να θες να το πετάξεις στο χωράφι να το φάει το γαϊδούρι του γείτονα και να ησυχάσεις ένα πεντάλεπτο. Γιατί ύστερα από ένα πεντάλεπτο η Ντενίσα θα καταλάβαινε ότι πέταξες το cd της, θα έπαιρνε το πλοίο, θα πήγαινε στο Λαύριο και θα το ξανα-αγόραζε. Και είχα ξεχάσει ότι σημείωνε τις λέξεις που δεν καταλάβαινε και μετά ρωτούσε τι σημαίνουν.
Εννοείται, λοιπόν, πως όλο το βράδυ στην παράσταση μας είχε γυρισμένη την πλάτη και τα μάτια της έτρεχαν. Και εννοείται πως τραγουδούσε σχεδόν όλα τα τραγούδια από τον «Αόρατο άνθρωπο». Και εννοείται ότι μετά βαριόταν να πάει να βρει τους φίλους της. «Πάω σπίτι» είπε. Μπράβο, σκέφτηκα, άλλο ένα υδροκέφαλο στην πόλη.
Αλλά και πάλι είχα ξεχάσει. Τη συγγένεια των ανθρώπων που οι ψυχές τους έχουν παραπάνω από μία χορδή. «Γράψε να πάνε όλοι στο Φοίβο μας» μου ζήτησε την άλλη μέρα. «Οκέι». «Άσ’ τα οκέι, σε ξέρω, θα το ξεχάσεις. Πες υπόσχομαι». Και είπα «στο υπόσχομαι, βρε χαζή»…
20°
