H Μαρία είναι ένα περήφανο και χαρούμενο «παιδί της καρδιάς», όπως λέγονται τα παιδιά που υιοθετούνται. Γεννήθηκε προπαραμονή Πρωτοχρονιάς στις 4 το πρωί και αμέσως ξεκίνησε το ταξίδι της για την αναζήτηση μια νέας οικογένειας. Αρχικά, βρήκε στέγη στη Νίκαια όπου την περιέθαλψαν και της έδωσαν την πρώτη ανάσα ζωής μέχρι που στα δυόμισι υιοθετήθηκε από ένα ερωτευμένο ζευγάρι. Την δική της οικογένεια, που αποτέλεσαν μια φωλιά γεμάτη αγάπη και στοργή.
«Ουσιαστικά η ζωή κι οι μνήμες μου», όπως μας εμπιστεύεται, «ξεκίνησαν από τα 2,5 μου χρόνια όπου υιοθετήθηκα από την πραγματική μου οικογένεια».
Από τότε και μέχρι τη στιγμή που αποχωρίστηκε τον μπαμπά της, λίγα χρόνια πριν, χτίσανε οι δυο τους μια «σχέση από καλό χαρμάνι». Αργά αλλά σταθερά, κάθε μέρα, κάθε στιγμή ήταν ξεχωριστή. Ήταν o ήρωας της. Ένας ήρωας που παρά την κούραση και τη δύσκολη καθημερινότητα ήταν κοντά της σε κάθε στιγμή της.
«Αδιαμφησβήτητα ο πατέρας μου είναι ο ήρωας μου. Είναι ο πιο υπέροχος άνθρωπος που γνώρισα ως τώρα». Το γιατί μπορεί κάποιος να το καταλάβει μόνο από την λάμψη των ματιών της όσο μιλάει για εκείνον. Για τον μπαμπά της!
«Φρόντιζε να έχω τα πάντα. Ήταν πάντα εκεί για μένα μαζί με τη μητέρα μου. Παρόλο που εργαζόταν αρκετές ώρες πάντα έβρισκε χρόνο για μένα. Δεν υπήρξε μέρα που δε θα πέρναγε από το κρεβάτι μου πριν κοιμηθώ να με καληνυχτίσει με ένα ζεστό φιλί και να μη συζητήσουμε για το πως πέρασα τη μέρα μου! Όλα τα Σαββατοκύριακο προγραμμάτιζε ατελείωτες βόλτες, παιχνίδι στο σπίτι κι άλλες δραστηριότητες όπως παιδικό θέατρο, κουκλοθέατρο, Λούνα Παρκ κι άλλα πολλά. Συζητούσαμε συνεχώς».
Και ενώ η Μαρία μεγάλωνε, η σχέση τους συνέχιζε να χτίζεται και ο μπαμπάς της ήταν εκεί πάλι, για να την ακούσει, για να την συμβουλέψει. «Ήταν ο καλύτερος μου φίλος σε όλες μου τις ηλικίες. Ήταν ο πρώτος κι ο τελευταίος άνθρωπος που ήξερε τα πάντα για μένα, τα πιο κρυφά μου μυστικά, τις πιο κρυφές μου ανησυχίες».
Και όπως κάθε πατέρας που περνάει ώρα με τα παιδιά του, έτσι και ο μπαμπάς της Μαρίας κατάλαβε αμέσως την κλίση της προς τις τέχνες από μικρή και μας αποκαλύπτει: «Είχε καταλάβει ότι ήμουν καλλιτεχνική φύση και πόση ζωή μου έδιναν η μουσική, η συγγραφή κι ο χορός. Μου χάρισε μια κιθάρα, με έγραψε κλασσικό χορό κι αρμόνιο. Μαζί του είχα μια υπέροχη ελευθερία, πάντα με σεβασμό!»
Η αγάπη που έτρεφε για εκείνη φαίνεται ακόμα κι όταν η Μαρία έπαιρνε αποφάσεις κομβικές, που τον έβρισκαν αντίθετο.
«Με εμπιστευόταν και σεβόταν κάθε μου θέλω. Ακόμα και την απόφαση μου να παντρευτώ στην ηλικία των 20 χρόνων. Παρόλες τις αντιρρήσεις του, με συμβούλεψε και μου εξέφρασε τις ανησυχίες του. Πουθενά όμως δε με πίεσε!» Κι όταν τελικά χώρισε, τα λόγια του ήταν βάλσαμο στη ψυχή και ήθελε μόνο να τη δει πάλι χαρούμενη. «Δε πειράζει που έπεσες. Πάντα το μέλημα σου να είναι να σηκώνεσαι. Αυτό έχει σημασία, μου είπε και δε θα το ξεχάσω ποτέ», μας αποκαλύπτει η Μαρία.
Ακόμα και όταν οι αμφιβολίες της ότι δεν είναι ο πραγματικός της πατέρας άρχισαν να παίρνουν υπόσταση, εκείνος συνέχιζε να της προσφέρει μόνο αγάπη.
«Όπως κάθε παιδί που έχει υιοθετηθεί έτσι κι εγώ είχα το δυνατό ένστικτο του ανήκειν και κάπου αλλού. Ένα συναίσθημα χωρίς λόγο κι αιτία που αντί να καταλαγιάζει, όσο μεγάλωνα τόσο αυτό θέριευε! Έτσι, στην ηλικία των 33 ετών αποφάσισα να το ψάξω νομίζοντας πως ήταν ένα απλό παιχνίδι του μυαλού!!! Η πραγματικότητα όμως με διέψευσε. Ένιωσα να φεύγει η γη κάτω από τα πόδια μου στη κυριολεξία».
Θυμάται χαρακτηριστικά την μέρα που του αποκάλυψε ότι ξέρει όλη την αλήθεια.
«Τη μέρα που αποκάλυψα στο πατέρα μου ότι γνώριζα για την υιοθεσία μου δε θα τη ξεχάσω ποτέ. Είχα απευθυνθεί συμβουλευτικά σε κάποιο ψυχολόγο ώστε η προσέγγιση μου στους γονείς μου να μη φανεί αδίκως αφοριστική γι’ αυτούς. Έτσι εκείνο το μεσημέρι τηλεφώνησα στον πατέρα μου και του ζήτησα να συναντηθούμε για έναν καφέ. Εκείνος παραξενευμένος δέχθηκε. Κι έτσι έγινε. Το ίδιο απόγευμα με τα χαρτιά μου παραμάσχαλα συνάντησα τον πατέρα μου σε ένα καφέ. Όλη μου η αγωνία ήταν να μην πληγωθεί από το ερώτημα μου. Κι όλα να ήταν μια τραγική σύμπτωση. Αφού τον διαβεβαίωσα για την απέραντη μου αγάπη και για τους δύο μου γονείς άρχισα να του καταθέτω όσα είχα ανακαλύψει.
Εκείνος;
Ατάραχος, ήρεμος με τη γνωστή του σε μένα αγάπη με βεβαίωσε για την αλήθεια μου. Δε θα ξεχάσω ποτέ την αγκαλιά του και τα χαμογελαστά του μάτια. Με προέτρεψε να αναζητήσω τις ρίζες μου και να συγχωρήσω τη φυσική μου οικογένεια. Κι όλο αυτό το πραγματοποιήσαμε μαζί. Χέρι-χέρι όπως πάντα αντιμετωπίζαμε τα πάντα. Ήταν για ακόμα μια φορά δίπλα μου. Η σχέση μας έγινε ακόμα πιο δυνατή! Πότε δε θα ξεχάσω την αίσθηση του χεριού του στον ώμο μου», μας αποκαλύπτει και ένα χαμόγελο διαγράφεται στο πρόσωπο της.
Αυτά τα μικρά σημάδια και η χροιά της φωνής της που πλημμυρίζει αγάπη όταν μιλάει για εκείνον δείχνουν ότι έχτισε μαζί του μια «σχέση από καλό χαρμάνι», μια σχέση δηλαδή που είναι βασισμένη σε αληθινές αξίες, όπως η αγάπη, η εμπιστοσύνη, η αλήθεια. Αυτό ακριβώς συμβουλεύει και όσους θέλουν να προβούν σε υιοθεσία.
«Θα πρέπει κάποιος να είναι έτοιμος να δώσει την αγάπη του χωρίς ανταλλάγματα και σκοπιμότητες. Να είναι ο ίδιος μια αγκαλιά ανοιχτή για το παιδί αυτό! Τα παιδιά της καρδιάς αγαπάνε δυνατά και για πάντα! Ο θεσμός της υιοθεσίας είναι ευλογία… αρκεί αυτός που σκέφτεται να προχωρήσει σε αυτήν να έχει αντιληφθεί το μεγαλείο αυτής του της πράξης.»
«Πραγματικοί γονείς είναι αυτοί που μεγαλώνουν ένα παιδί!» θα μας πει και τα μάτια της λάμπουν από ευτυχία για το πόσο τυχερή νιώθει για την οικογένεια της.
Γιατί τα παιδιά καταλαβαίνουν, δε χρειάζεται να τους πεις αν τα αγαπάς, αν νοιάζεσαι, αν είσαι εκεί για εκείνα. Αυτό μας απέδειξε η όμορφη ιστορία της Μαρίας και μας θύμισε μια εξίσου υπέροχη σχέσης πατέρα-κόρης, του Δημήτρη και της Ανθής τους οποίους γνωρίζουμε μέσα από τη νέα ταινία μικρού ταινίας του Κ. Πιλάβιου «Δ+Α». Οι δύο πρωταγωνιστές μάς εξιστορούν πώς κατάφεραν, παρά τις αντιξοότητες, μέσα από τις μικρές χαρές της καθημερινότητας, όπως π.χ. το να απολαμβάνουν μαζί το πρωί ένα φλιτζάνι ελληνικό καφέ Λουμίδης Παπαγάλος, να χτίσουν μια ειλικρινή σχέση αγάπης και εμπιστοσύνης, που δεν μπόρεσε να την κλονίσει η αποκάλυψη ενός καλά κρυμμένου μυστικού.
*Θέλουμε να ευχαριστήσουμε το Κέντρο Ερευνών Ρίζες που μας έφερε σε επαφή με τη Μαρία και την όμορφη ιστορία της.
14°
