Τάκης Σπυριδάκης

Tον αγαπήσαμε σαν underground κινηματογραφικό ήρωα του Νικολαΐδη. Ξέρει να δημιουργεί αξέχαστους τύπους, είτε πρόκειται για τον Μπαλούρδο του «Λούφα και Παραλλαγή» είτε για ένα κλασικό λαμόγιο σε τηλεοπτική διαφήμιση που έχει γίνει talk of the town. Αυτό εμείς το λέμε ταλέντο. Ο ίδιος πώς το λέει;

Αιφνιδιάστηκα που άρεσαν τόσο πολύ τα spots. Εγώ αυτό που έκανα ήταν να χρησιμοποιήσω την ικανότητα που έχω να αφουγκράζομαι ό,τι συμβαίνει γύρω μου και να ενσωματώνω όσα κουβαλάω μέσα μου. Δεν είχα στο μυαλό κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο, ούτε μεγάλη επαφή με το ποδόσφαιρο. Εκ του αποτελέσματος καταλαβαίνω ότι το σενάριο ήταν καλό και μάλλον το έπαιξα σωστά. Ο τρόπος που δούλεψα, τηρουμένων των αναλογιών, μου θύμισε το «Λούφα και Παραλλαγή». Ούτε τότε με τον Περράκη είχα αναλύσει πολύ το ρόλο, απλά εφάρμοσα τα τότε πρόσφατα βιώματά μου από το στρατό και προέκυψε ο περίφημος Μπαλούρδος. Είναι θεμιτή η ερώτηση «πώς γίνεται σλόγκαν ένας τύπος-λαμόγιο, ενώ μπαινοβγαίνουν στη φυλακή Μπέοι-Ψωμιάδηδες κτλ;». Θέλω να πιστεύω ότι αυτό συνέβη επειδή είναι παιγμένος ως καρικατούρα προς αποφυγή. 

Είμαι απογοητευμένος από την καλλιτεχνική συνέπεια που έδειξα στην καριέρα μου. Δεν το λέω εκ του κατοχυρωμένου, δεν έχω τίποτα πίσω μου, χρειάζεται να δουλεύω για να ζω. Όλοι για τα χρήματα το κάνουμε, δεν μπορώ να ακούω συναδέλφους που διαφημίζουν φασολάκια και νομίζουν ότι παίζουν σε αρχαία τραγωδία. Από την άλλη, ο «αγαπούλας» μοιάζει με κινηματογραφικό ήρωα, δεν είναι τυχαίο ότι πολύς κόσμος στην αρχή το περνάει για τρέιλερ.

Ήμουν σε ένα καφενείο πλάτη με πλάτη με μια όμορφη κοπέλα και την ακούω να μιλάει στο κινητό χρησιμοποιώντας το σλόγκαν της διαφήμισης. Μόλις σηκώθηκα να φύγω και με είδε, πήγε να της πέσει από τα χέρια. Στο δρόμο, με σταματάνε και μου λένε τις ατάκες. Ομολογώ ότι μέσα μου νιώθω μια πικρία, η οποία πριν 20 χρόνια θα ήταν μεγαλύτερη. Στα 53, όμως, δεν μου επιτρέπεται. Επέμεινα να συνεργάζομαι και να ασχολούμαι με πράγματα υπόγεια και διαφορετικά. Μικρότερος είχα και μια φιλοσοφία «τελείως στ’ αρχίδια μου», έχω πει σε σκηνοθέτη «αν θέλεις κάτι διαφορετικό, να συνεργάζεσαι με χειρότερους ηθοποιούς». Μεγαλώνοντας γίνομαι, όπως όλοι, σοφότερος, πιο ευέλικτος και μπορώ να διαχειριστώ τη σημερινή επιτυχία.

Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που βρισκόταν συνεχώς υπό διάλυση. Αυτό μου έδωσε την ελευθερία να κάνω ό,τι θέλω, κάτι σκληρό κι επικίνδυνο. Και παράλληλα έβαλε το ερώτημα που με έσπρωξε στην τέχνη, έλεγα μέσα μου «δεν μπορεί ο κόσμος να είναι τόσο άσχημος». Γεννήθηκα στην Αίγινα, τα σημαντικά παιδικά κι εφηβικά μου χρόνια τα πέρασα στις γειτονιές του Πειραιά – Πασαλιμάνι, Καστέλλα, Παλιά Κοκκινιά. Αν δεν δούλευα, δεν θα είχα να φάω ή πού να μείνω. Προσπάθησα να σπουδάσω σινεμά στο Λονδίνο, αλλά δεν τα έβγαζα πέρα οικονομικά. Είχα βαρεθεί να πλένω πιάτα. Προσπάθησα με τη μουσική, δεν είχα ταλέντο. Γράφτηκα σε δραματική σχολή και μόλις τελείωσα έκανα τη «Γλυκιά συμμορία». Είδε τυχαία μια άσχημη φωτογραφία μου ο Νικολαΐδης και με επέλεξε. Με τον Νίκο δεν ήμασταν μόνο συνεργάτες αλλά και καλοί φίλοι, κάτι δύσκολο γιατί ήταν σκληρός συνεργάτης, ειδικά όταν έπεφτε στην παγίδα να συνεργάζεται με ανθρώπους που δεν ήταν ηθοποιοί. Ήταν, βέβαια, ο πρώτος που ανέδειξε ήρωες που σκέφτονταν αλλιώς, που είχαν τους δικούς τους νόμους. Οι πρόσφατες επιτυχίες Λάνθιμου, Τσίτου κτλ. είναι ελπιδοφόρο άνοιγμα, όμως η περίφημη αλλαγή με το κίνημα της «ομίχλης» δεν πραγματοποιήθηκε γιατί λειτουργεί ακριβώς με τους ίδιους όρους του παρελθόντος.

Δεν έζησα ποτέ σαν τους «ροκ» ήρωες που υποδύθηκα. Καμιά φορά μου λένε «έλα, ρε, έχεις παιδιά;». Κι όμως έχω δύο κορίτσια, 15 και 11 ετών. Κυρίως έπαιξα σινεμά, γιατί στο θέατρο δεν μου έγιναν καλές προτάσεις και μου είναι πολύ δύσκολο να παίζω κάθε μέρα επί 6 μήνες. Μου βγαίνει ψυχοσωματικά, βγάζω εξανθήματα κτλ. Από τα τηλεοπτικά που έκανα δεν είμαι ευχαριστημένος, παρότι τα περισσότερα πήγαν καλά. Συχνά, όταν οι περισσότεροι συντελεστές είναι νέοι και αθώοι, οι καλύτερες προθέσεις εύκολα καταλήγουν σε αποτέλεσμα-μπούρδα. Δεν αποποιούμαι την ευθύνη, ήμουν «συνένοχος», όχι «υπνοβάτης».

Τον τελευταίο καιρό με ενοχλεί ακόμα και ο ήχος της τηλεόρασης, μου βγάζει έναν ψυχικό καταναγκασμό. Ζούμε ένα μπάχαλο για το οποίο ευθυνόμαστε όλοι. Οι πολιτικοί έχουν χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα, ενώ η Αριστερά με απογοητεύει καθισμένη στις αγκυλώσεις της. Βάλε τον Πάγκαλο σε ένα λεωφορείο να πάει στο εργοστάσιο 6 το πρωί και να γυρίσει το απόγευμα με τον ίδιο τρόπο και θα σου πω αν θα ξαναπεί μαργαριτάρι. Η δική μου απόδραση είναι η τζαζ και οι ταινίες που, όταν φλιπάρω, βάζω ένα ποτάκι και τις βλέπω. Αγαπώ σκηνοθέτες όπως οι Κιούκορ, Πρέμινγκερ, Πέκινπα, Λιούμετ και φιλμ όπως το «Sunset Boulevard» που έχω δει χιλιάδες φορές.

Πάντα με ενδιέφερε περισσότερο η σκηνοθεσία. Τώρα γυρίζω με Βέλγους παραγωγούς ένα ντοκιμαντέρ για το σπάσιμο της γραμμικής Β΄. Κι αυτό, όπως η διαφήμιση, μου δίνει κάποια φράγκα για να δουλεύω απερίσπαστος τα δικά μου πράγματα. Τελειώνω επιτέλους το σενάριο για τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία μου, που θα λέγεται «I Have A Dream» και ασχολείται με την ιστορία κάποιων ανθρώπων που για να αποφύγουν τον όλεθρο μιας καταστροφής καταλήγουν σε ένα πλοίο – διαφορετικοί πολιτισμοί, διαφορετικές γλώσσες και μια κοινή ελπίδα σωτηρίας. Ελπίζω να βρω και τα υπόλοιπα χρήματα για να αρχίσω σύντομα γυρίσματα…

Φωτό: Βαγγέλης Παράβας