Αρκετά αστεία μού φαίνεται η κουβέντα για το «άβατο των Εξαρχείων». Κάθε φορά που κάποιος δηλώνει ενοχλημένος που στη γειτονιά κάνουν κουμάντο τραμπούκοι γελάω, αλλά προσπαθώ να το κάνω διακριτικά για να μην τον προσβάλω. Όχι γιατί δεν καταλαβαίνω ότι ο τόπος αναψυχής των πλουσιόπαιδων από τα κόκκινα προάστια (όταν λέμε κόκκινα εννοούμε φυσικά τα βόρεια, να μην τα ξαναλέμε) είναι ένα μπάχαλο ανομίας και ιδεολογικού νταβατζηλικιού. Ούτε επειδή οι περισσότεροι που με ιερή αγανάκτηση διαμαρτύρονται επειδη δεν μπορούν να περπατήσουν στα Εξάρχεια δεν έχουν, έτσι κι αλλιώς, καμία διάθεση να πάνε από κεί. Ο βασικός λόγος που διασκεδάζω με τις διαμαρτυρίες για την εγκληματικότητα και την ανομία που βασιλεύουν στα Εξάρχεια είναι ότι τα ίδια ακριβώς βασιλεύουν και σε όλη τη χώρα.
Μπορεί να εγκλήματα και οι παρανομίες να μην είναι ακριβώς οι ίδιες, μπορεί η ομάδα που υποστηρίζουν οι τραμπούκοι της κάθε περιοχής να είναι διαφορετική και μπορεί το χρώμα που αρέσει στους νταβατζήδες να είναι αλλού το μαύρο και αλλού το κόκκινο, αλλά η ανομία, το νταβατζηλίκι, το κάνω ό,τι γουστάρω και κανείς δεν με εμποδίζει δεν είναι προνόμιο των Εξαρχείων. Είναι κεκτημένο όλης της Ελλάδας.
Θέλεις να βανδαλίσεις κάποιον τοίχο επειδή κάποιοι πονηροί γραφιάδες σού είπαν ότι ακόμα και η δημόσια αφόδευση είναι τρόπος έκφρασης; Μπορείς να το κάνεις άνετα οπουδήποτε γουστάρεις. Θέλεις να κλείσεις μια ράμπα αναπήρων ή όλο το πεζοδρόμιο με το αυτοκίνητό σου για να μην περαπατήσεις 100 μέτρα και χάσεις την μπιρόμπακά σου; Ελεύθερα. Θέλεις το μηχανάκι σου να κάνει τόσο θόρυβο ώστε σε ακτίνα 200 μέτρων από κάθε σημείο που βρίσκεσαι να καταλάβουν όλοι πόσο κομπλεξικός είσαι; Θέλεις να πετάξεις το σκουπίδι σου κάτω για να μη λερώσεις το καινούργιο σου αυτοκίνητο; Θέλεις να οδηγήσεις το καινούργιο σου αυτοκίνητο σα να πάσχεις από δαλτωνισμό; Θέλεις να κάψεις ένα τρόλεϊ για να τιμωρήσεις τον εργοστασιάρχη μπαμπά που παράτησε τη μαμά για τη γραμματέα του; Θέλεις να επιβληθείς με τον τσαμπουκά σου σε έναν άγνωστο; Θέλεις να πλακώσεις στο ξύλο τη γυναίκα σου και το παιδί σου; Θέλεις να πλακώσεις στο ξύλο τη γυναίκα και το παιδί κάποιου άλλου; Θέλεις να πλακώσεις στο ξύλο μετανάστες; Θέλεις να πλακώσεις στο ξύλο αυτούς που δεν γουστάρουν μετανάστες; Θέλεις να πλακώσεις στο ξύλο αυτούς που πλακώνουν στο ξύλο αυτούς που δεν γουστάρουν μετανάστες; Θέλεις να βρίσεις, να απειλήσεις και να τραμπουκίσεις; Θέλεις να ανοίξεις παράνομο μπουρδέλο και να το διαφημίζεις με μια φωτεινή επιγραφή ορατή από χιλιόμετρα μακριά; Θέλεις να δημιουργήσεις μια χωματερή σε κάποιο νησί; Θέλεις να παρασύρεις επικίνδυνα αφελείς λέγοντας ότι έχεις περιουσία 40 φορές μεγαλύτερη από αυτή του πλουσιότερου ανθρώπου στον κόσμο με την άδεια της ελληνικής δικαιοσύνης; Όλα τα μπορείς και ακόμα περισσότερα. Και μπορείς να τα κάνεις παντού. Το μόνο όριο είναι το θράσος σου και τα σύνορα.
Γιατί στην πραγματικότητα άβατο δεν είναι μόνο τα Εξάρχεια, άβατο είναι όλη η χώρα. Είναι άβατο για όσους προτιμούν να συζητούν παρά να πλακώνονται, για όσους θέλουν να ζήσουν χωρίς να επεμβαίνει κάποιος τραμπούκος νταβατζής ακόμα και στον τοίχο του σπιτιού τους. Γι’ αυτούς που θέλουν να πάνε γήπεδο χωρίς να κρύβουν στη διαδρομή το κασκόλ της ομάδας τους και γι’ αυτούς που πιστεύουν πως οι μόνες ρόδες που πρέπει να ακουμπούν στα πεζοδόμια είναι οι ρόδες από καροτσάκια. Γι’ αυτούς που δεν θέλουν όταν μπαίνουν στα αυτοκίνητο ή καβαλάνε τη μηχανή τους να αισθάνονται ότι κάθε διαδρομή μπορεί να είναι και η τελευταία τους. Γι’ αυτούς που δεν θέλουν να επιτρέπονται τα πάντα. Γι’ αυτούς που νομίζουν πως μια καλή αστυνομία είναι αυτή που εμποδίζει τους τραμπούκους και τους νταβατζήδες και όχι αυτή που είτε τους φοβάται είτε συμμαχεί μαζί τους.
Γι’ αυτό και γελάω κάθε φορά που ακούω για το άβατο των Εξαρχείων. Γιατί μου φαίνεται σαν αγωνία για ένα μικρό δεντράκι την ώρα που καίγεται ολόκληρο το δάσος. Και μπράβο μου.
9°
