Δον Κιχώτης, Βιβλίο 2ο, κεφ. 23ο

«Η θέα της μεταμφιεσμένης μορφής, ως καθαρά αισθητική εμπειρία, μας οδηγεί πέραν του καθημερινού βίου σ’ έναν κόσμο που βασιλεύει κάτι διαφορετικό από το φως της μέρας• μας ξαναφέρνει στον κόσμο του άγριου, του παιδιού και του ποιητή, που είναι ο κόσμος του παιχνιδιού»

Στο 23ο κεφάλαιο του 2ου βιβλίου, ο Δον Κιχώτης, ως τραγικό πρόσωπο κι ενσαρκωτής μιας γνήσιας εσωτερικότητας, συλλαμβάνεται να διαγράφει μια κατακόρυφη πορεία προς το εσωτερικό της σπηλιάς του Μοντεσίνου∙ προς τα βάθη των φαντασιακών αναμετρήσεων. Έχοντας παραμερίσει κάθε κοινό φόβο κι αψηφώντας τον κίνδυνο του καταποντισμού, εισέρχεται σ’ έναν τόπο εμπειρίας εκουσίως με την αμφίεση του περιπλανώμενου ιππότη, όπως εισέρχεται το παιδί σ’ ένα περιβάλλον που διέπεται από τους ιδιόμορφους κανόνες παιχνιδιού.

Με αφορμή την κατάβαση και την απόκρυφη, ενύπνια περιπλάνηση του Δον Κιχώτη-Homo Ludens εντός του περιβάλλοντος του σπηλαίου, στην παράσταση παρακολουθούμε μια αλληλουχία επεισοδίων υπό τους ιδιόμορφους κανόνες που ορίζει η τάξη του παιχνιδιού, όπου όλα πολλαπλασιάζονται καθώς ανακλώνται αδιάκοπα στα κάτοπτρα ενός ιδιωματικού οράματος της πραγματικότητας, όπου όλα συνδέονται μέσω του κατακόρυφου άξονα της κατάβασης με τη μεγαλύτερη ιδέα της ζωής.