Γεια σας. Η Αθηνά με στήθος Α. επέστρεψε. Αλλά αυτή τη φορά δεν ψάχνει την αυτοπεποίθηση. Αλλά κάτι άλλο. Σήμερα δεν ήρθα για να μιλήσω ως wannabe γυναίκα, όπως έκανα πριν τρεις μήνες.
Σήμερα ήρθα για να σας πω την αλήθεια όσων από εμάς, μετά τις Πανελλήνιες, πίστεψαν την ατάκα των social media «Προσεχώς ζωάρα».
Αθηνά, ετών 21 (μεγαλώνω...). Έμεινα στην Ελλάδα από επιλογή. Γιατί την Ελλάδα μου την αγαπάω. Την πιστεύω. Γιατί ήθελα να της συμπαρασταθώ σε αυτή τη ζοφερή εποχή που την στροβιλίζει. Από το πρώτο κιόλας έτος, ανάμεσα στους ατελείωτους καφέδες και στο πασίγνωστο «Τitchu» που με κυνηγούσε από το πρωί ως το βράδυ στο κυλικείο της σχολής. Ένα μεγάλο ΠΡΕΠΕΙ που στριφογυρίζει στο μυαλό μου: Πρέπει να παλέψεις αν θες να φτάσεις στην κορυφή. Πρέπει να δουλέψεις, αν θες να βρεις μια εργασιακή θέση στον τομέα που σε γεμίζει. Πρέπει να συμβάλλεις εθελοντικά, όχι μόνο γιατί ο εθελοντισμός είναι λειτούργημα, αλλά για να γεμίσεις το CV σου. Πρέπει να ξεκινήσεις από το μηδέν (χωρίς να είσαι σίγουρος) για να σου χτυπήσει την πόρτα η επιτυχία. Τρία χρόνια φοιτήτρια και έχω περάσει από εφημερίδα, σε γραμματειακή υποστήριξη. Από εθελοντικούς οργανισμούς μέχρι να χτυπάω πόρτα-πόρτα για να κάνω απογραφή. Από το να ανοίξω το δικό μου ιστότοπο μέχρι και τη δική μου ραδιοφωνική εκπομπούλα, λέγοντας το μακρύ μου και το κοντό μου. Όλα χωρίς τη μονιμότητα που προσφέρει αυτόματα και ασφάλεια. Όλα αυτά; Ναι, κάποια γιατί τα γούσταρα. Τα άλλα; Γιατί από κάπου πρέπει να ξεκινήσεις. Άλλα, γιατί η εμπειρία είναι το πιο δυνατό όπλο που μπορεί κανείς να έχει. Άλλα για τα «φράγκα» και άλλα για να έχω στα χέρια μου αέρα κοπανιστό, αλλά ταυτόχρονα και ένα «γεμάτο βιογραφικό» και πολλές «ιστορίες» για να διηγούμαι στους φίλους μου.
Και τώρα; Ξεκινάω να αγχώνομαι. Συνειδητοποιώ πως αυτό το χαρτί που ονομάζουν πτυχίο, είναι μόνο για να κορνιζωθεί ώστε να λέει η μαμά και ο μπαμπάς πως έχουν κόρη πτυχιούχο- επιστήμονα. Αντιλαμβάνομαι πως οι «χρυσές αγγελίες» θα συνοδεύουν από δω και πέρα τον πρωινό μου καφέ. Επιθυμώ να σταθώ κανονικά στα πόδια μου.
Δίπλα μου, στο τραπέζι που αράζω με την παρέα μου για μπύρα, στο μετρό, στο αμφιθέατρο της σχολής μου, αντικρίζω σε όλα τα πρόσωπα τη δική μου Αθηνά. Τον Γιώργο, αριστούχο Ηλεκτρολόγο του Πολυτεχνείου που ενώ το πρώτο έτος ήταν λαντζιέρης, ψάχνει ολημερίς κι ολονυχτίς να κάνει πρακτική. Την Ηλέκτρα, πτυχιούχο της Φιλολογίας, που αναζητά τα πρώτα της ιδιαίτερα σε παιδάκια, αλλά παιδάκια δεν βρίσκει. Τη Μαρίκα που πηγαίνει από συνέντευξη σε συνέντευξη για να βγάλει το πρώτο της τρακοσάρι. Από την άλλη; Εμφανίζεται ένας Μένιος, που από τα 18 του ξενιτεύτηκε για σπουδές και ενώ βρήκε δουλειά με ένα αξιοπρεπές μηνιάτικο, έχασε πράγματα που του λείπουν πολύ πιο πολύ από 1.000 δολάρια. Οικογένεια, τον καθημερινό καφέ με τον κολλητό, την αγκαλιά της αδερφής του όταν γυρνούσε από το σχολείο.
Κυρίες και κύριοι, είμαστε η γενιά του 21ου αιώνα και παλεύουμε καθημερινά. Δεν ξέρω αν είμαστε στην αφάνεια ή αν κάποιοι δεν θέλουν να μας δουν. Ξέρω όμως πως εμείς βλέπουμε και εμάς και προβλήματα. Άλλοι εδώ στην πατρίδα ψάχνοντας να βρούμε ένα γραφείο που να ασχολείται με αυτά που αγαπάμε και όχι εκεί που ξέρουμε πως θα βγάλουμε ένα εκατοστάρικο παραπάνω. Άλλοι λίγο πιο έξω από το Ελλαδιστάν, οι οποίοι μπορεί να έχουν βρει τη θέση τους, αλλά παλεύουν για να την κρατήσουν (στην Αγγλία, σύμφωνα με μαρτυρίες, όταν λένε πως αν αργήσεις 10 λεπτά σε διώχνουν, το εννοούν). Είμαστε αυτοί που το άγχος μέρα με τη μέρα μάς τρώει όλο και περισσότερο, σε σημείο που αύριο μπορεί η κάθε Αθηνά να έχει χάσει τον εαυτό της. Λένε πως δεν μετράει ο προορισμός αλλά το ταξίδι. Μερικά πρωινά, όταν ανοίγω τα μάτια μου, σκέφτομαι πως ο προορισμός δεν ξέρω πού στο καλό είναι, και αναρωτιέμαι αν το ταξίδι μου έχει λοξοδρομήσει.
Αυτό το ξύπνημα το είχα μέχρι και πριν ένα μήνα... Όταν το προηγούμενο βράδυ είχε προηγηθεί μια συζήτηση ωρών με τις φίλες μου για το πού βαδίζουμε, για το ότι οι μισές σκέφτονται για κατατακτήριες –προκειμένου να κάνουν αυτό που ονειρεύονται− αλλά η κατάσταση σήμερα τους «ουρλιάζει» πως αν το τέλος δεν είναι αίσιο θα έχουν χάσει μια χρονιά, μια θέση που μπορεί να καταλήφθηκε από κάποιον άλλον. Για το ότι πολλά είναι τα παραδείγματα εκείνων που φτύσανε αίμα και είναι ακόμα εκεί, στην ίδια θέση. Για το ότι αν θες να ξεχωρίσεις, το ένα πτυχίο είναι ένα χαρτί σαν αυτό που μοιράζουν στην ουρά στο σούπερ μάρκετ στο κρεοπωλείο, οπότε; Μάλλον ΠΡΕΠΕΙ να σφίξεις τα δόντια και να πας και για ένα ακόμη (ναι, το φαντασμαγορικό μεταπτυχιακό, αυτό λέω). Τα «για» ήταν πολλά και τα ΠΡΕΠΕΙ ακόμη περισσότερα. Φεύγοντας όλα αυτά με έπνιγαν, ερχόντουσαν για να μου «εξασφαλίσουν» ένα ακόμη πρωινό ξύπνημα πλημμυρισμένο στο άγχος.
Και κάπου εκεί, που ο κόμπος έφτασε στο χτένι, είναι η στιγμή που η Αθηνά σταθμίζει. Τι είναι πιο βαρύ; Αυτά τα «για να» και τα ΠΡΕΠΕΙ ή τα όνειρά μου; Τα πρέπει της καθημερινότητας ή τα ΠΡΕΠΕΙ της κάθε Αθηνάς; Και μήπως τελικά φτύνεις αίμα και νομίζεις πως μένεις στην ίδια γωνία, αλλά τελικά η άκρη είναι αρκετά κοντά για να τα παρατήσεις; Και εκεί που το μυαλό μου, μέρα με τη μέρα καιγόταν όλο και περισσότερο και το άγχος με είχε πνίξει, θυμήθηκα ως διαά μαγείας τον λόγο που ξεκίνησα ό,τι ξεκίνησα. Για εμένα!
Όταν σου έρχεται η απογοήτευση και η αναποδιά στη μούρη, όταν ψάχνεις και τελικά δεν βρίσκεις, όταν εικάζεις πως δεν έχεις μέλλον, χωρίς να το έχεις όμως διασταυρώσει, όταν τρέμεις μήπως έρθει η αποτυχία... Τότε είναι η ώρα για να προσπαθήσεις ακόμη περισσότερο από πριν. Η αποτυχία είναι το κλειδί της επιτυχίας. Οι δύσκολες συγκυρίες, σαν τις σημερινές, είναι το κίνητρο για να αποδείξεις πως το δικαίωμα στο όνειρο είναι ακόμα ζωντανό. Δεν είναι ουτοπικό, είναι ρεαλιστικό. Και τα παραδείγματα είναι δίπλα σου. Ένα από αυτά; H Ελένη Αντωνιάδου, η οποία από το Πανεπιστήμιο της Λαμίας κατέληξε στη NASA. Και όχι. Δεν είναι η χρυσή εξαίρεση στον κανόνα. Υπάρχουν και άλλες εξαιρέσεις. Ψάξ' τες! Γίνε και εσύ μια! Αρκεί να θυμάσαι ποιος είναι ο προορισμός και να παλεύεις κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Αυτό θα λέω και εγώ κάθε πρωί όταν θα σκέφτομαι. Αυτό θα πρέπει να λέει και η ξενιτεμένη Αθηνά της Γαλλίας, η Αθηνά που την απέρριψαν στην πρώτη συνέντευξη, η Αθηνά που θέλει να δώσει κατατακτήριες και ο περίγυρος της κόβει τα φτερά. Αυτό θα λέει και η δική μου Αθηνά στον εαυτό της, όταν λέει στον μπαμπά της πως θέλει να τα αφήσει όλα και να γίνει ραδιοφωνική παραγωγός και ο μπαμπάς της τής ανταπαντάει πως θα πεινάσει. Πεινάς μόνο όταν δεν είσαι χορτάτος. Πώς γίνεται να μην είσαι χορτάτος όμως, όταν έχεις φτάσει στον προορισμό που θες;
Ακολούθησε την τυπική διαδικασία για την ενοικίαση σπιτιού. Όμως εξαπατήθηκε κι έτσι μια ολόκληρη ζωή 35 ετών μεταφέρθηκε σε αποθήκη και ο ίδιος σε ξενοδοχείο
Από το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία μάς ήρθε σαν χαστούκι στο πρόσωπο το ενδεχόμενο να αλλάξει για πάντα η ζωή μας και να ξεχάσουμε τα όσα ξέραμε.
