Ζήτω (διηγήματα ελαφρώς μεταχειρισμένα)

Σαν να περιφέρεσαι στα δωμάτια μιας γκαλερί όπου πίνακες του Φράνσις Μπέικον («Όποιος θέλει το πιστεύει»), του Ντέιβιντ Λιντς («Αναθεώρηση του χρόνου»), γκραβούρες για τα κείμενα του Μαρκήσιου Ντε Σαντ («Mittelalteriche darstellung einer hexenfolterung»), οι σπείρες του Μ. C. Escher («Δύο μετά τα μεσάνυχτα στη Μονάδα εντατικής παρακολούθησης του Λαϊκού νοσοκομείου») ζωντανεύουν. Το διήγημα «Ζήτω» –με τους συνδαιτημόνες ενός επίσημου δείπνου να καταλήγουν να οργιάζουν και να πνίγονται μέσα σε μια σούπα– μοιάζει με ταινία του Μπουνιουέλ που ποτέ δεν γυρίστηκε. Η Μαρίνα Αμπράμοβιτς θα τα λατρέψει, καθώς σε όλα τα διηγήματα πρωταγωνιστεί το πάσχον σώμα. Ένας άνδρας και μια γυναίκα βρίσκονται σ’ ένα δωμάτιο. Γυαλιά τούς χωρίζουν. Για να συναντηθούν πρέπει να ξεσκίσουν τις σάρκες τους («Άνοιξη»). Η περιέργεια για να δεις από μια κλειδαρότρυπα σ’ έναν πύργο («Εφιάλτης εμβρύου») πληρώνεται με αίμα. Το άγαλμα ενός κούρου ανασκολοπίζεται από «Αρχαιολόγους»… Όχι, δεν πρόκειται για μια παράθεση S/M περιπτώσεων. Ο Μ.Π. αναζητά το ακατανόητο στο κατανοητό, το σκοτάδι στο φως, τη λύτρωση στον πόνο, το εφικτό στο ανέφικτο. Η τέχνη του σπάνια˙ ενεργοποιεί όλες τι αισθήσεις «υποχρεώνοντάς» σε να αναλάβεις ρόλο σκηνοθέτη, ενώ ο σαρκασμός του, πάντα παρών, λειτουργεί λυτρωτικά. Πράγματι, εξαίσια.