Τον γνώρισε τη μέρα που αγόρασε το μαύρο φουστάνι με τον ένα ώμο. Το φόρεσε βιαστικά στο δοκιμαστήριο και βγήκε για να το δει στον καθρέφτη. Το τζιν στους αστραγάλους, τα βήματα μικρά, ανισόρροπα και αστεία. Ένα αγόρι -συνομήλικο για πρώτη και τελευταία φορά- την χάζευε από την είσοδο του καταστήματος.
Κοιτάχτηκαν και ξαναμπήκε μέσα για να το βγάλει. «Είναι πολύ όμορφη η κόρη σας», είπε στη μαμά της Λίζας και εκείνη με τη σειρά της τον κάλεσε στο party. Στη διαδρομή ως το σπίτι η Λίζα έβριζε. «Δεν έχεις καμιά δουλειά να καλείς όποιον σου καπνίσει».
Τη νύχτα του party φόρεσε το φουστάνι με τον ένα ώμο. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και ήταν σαν να έψαχνε εκείνο ακριβώς το βλέμμα που επιβεβαίωνε την επιλογή της. «Σου πάει», της είπε και χαμογέλασε. «Καλώς ήρθες», του απάντησε και του έδωσε το κοκτέιλ της χωρίς καν να τον ρωτήσει τι πίνει. Δυο ώρες μετά, κάποιος άλλος, - περισσότερο άνδρας λιγότερο αγόρι- της έδινε μπροστά του ένα φιλί στο λαιμό. «Συγγνώμη που άργησα αγάπη μου, γινόταν χαμός στο γραφείο... Χρόνια πολλά», της είπε κρατώντας την τούρτα με το αναμμένο κεράκι.
Η Λίζα στεκόταν ανάμεσα στους δύο και ένιωθε πως πρέπει να διαλέξει. Το αγόρι ή τον άνδρα; Πήρε το αναμμένο κερί και το έσβησε αναποδογυρίζοντας το μέσα στην τούρτα. Για εκείνη τη νύχτα είχε διαλέξει εκείνον που με το βλέμμα του επιβεβαίωνε την επιλογή της για το φόρεμα και για όλα. Για τις υπόλοιπες νύχτες που ακολούθησαν, την επιλογή έκανε «ο χαμός στο γραφείο».
22°
