Βρίσκομαι στη Γαλίθια της Ισπανίας. Είμαι ένας Έλληνας εθελοντής στη χώρα της «φιέστας». Έχω γαμήσει όσο δεν είχα γαμήσει ποτέ ξανά έως τώρα (είμαι 22, γλυκούλης με ωραίο σώμα και είμαι δραστηριοποιημένος σεξουαλικά τα τελευταία 6 χρόνια). Εκεί που ξεκίνησα το πρόγραμμα με σκοπό να ξεχάσω το ατυχές πρόσφατο παρελθόν μου και έχοντας ως βασικό σκοπό μου να μην πληγωθώ ξανά, έγινα ένα κινούμενο ναυάγιο και μία δυσφήμιση για το ανδρικό φύλο. Ερωτεύτηκα. Δεν ερωτεύτηκα την εθελόντρια από τη Γαλλία, που την έσκισα. Δεν ερωτεύτηκα την εξωτική γκόμενα από τη Ζανζιβάρη, που μου προκάλεσε δεκάδες κράμπες σε 2 ώρες μόλις. Δεν ερωτεύτηκα καμία από όσες Ισπανίδες πήρα τον πρώτο μήνα. Αλήθεια σου λέω. Περπάτησα 157 χιλιόμετρα –το δρόμο για το Σαντιάγκο της Κομποστέλας– στα πλαίσια ενός τοπικού εθίμου που έχουν εδώ οι απολίτιστοι. Εκεί γνώρισα την Αλεξάνδρα, που σπουδάζει στο Esex της Αγγλίας, γεννήθηκε στο Ταλίν της Εσθονίας και πήγε στα 16 της στην Ταϊλάνδη για σπουδές. Φίλοι αρχικά, γιατί με έκοψε όταν της πέταξα κάτι υπονοούμενα. Το δεύτερο μήνα το κάναμε.
Ερωτεύτηκα σε βαθμό μαλακίας. Έγινα όλα όσα έβριζα στους φίλους μου. Πήγαμε μαζί στην παραλία και κολυμπήσαμε στον Ατλαντικό. Κατουρήσαμε στα ίδια νερά που βρέχουν τη Νέα Υόρκη.
Πήγε, η γλυκιά μου, στην Αγγλία να δει τους φίλους της από το Esex και εγώ την κεράτωσα με μία εθελόντρια που απεχθάνεται. Παρεμπιπτόντως η άλλη ήταν από την Ιταλία (22 χρονών Ρωμαία φοιτήτρια φιλοσοφίας και επαγγελματίας χορεύτρια), ελέω του προγράμματος μένουμε μαζί και η Αλεξάνδρα (21 ετών και κορμάρα, παίζει ράγκμπι και κάνει ρυθμική) μένει σε άλλη πόλη, κοντά. Είμαστε όλοι από το ίδιο πρόγραμμα εθελοντές. Με έπνιξαν οι τύψεις και να μη σώσω να ξαναφάω πιτόγυρο αν λέω ψέματα. Ήμουν σαν συννεφιασμένη Κυριακή μέχρι να γυρίσει. Μόλις έφτασε στο αεροδρόμιο ήμουν εκεί. Την υποδέχτηκα με μια αγκαλιά και υποκρίθηκα πως ήμουν κουλ. Πήγαμε στο διαμέρισμά της. Μου είπε πως της έλειψα. Δεν είχα σταματήσει να σκέφτομαι λεπτό τι έκανα με την Ιταλίδα. Φιληθήκαμε. Έτρεμα. Γδυθήκαμε. Δεν λειτούργησα – ναι, πρώτη φορά μου συνέβη και σκασίλα μου τι λέτε. Της το είπα. Έκλεγε, φώναζε, ωρυόταν. Εγώ; Ερείπιο. Δεν μίλησα με κανέναν, δεν κοιμήθηκα, δεν μπορούσα να φάω για 2 εβδομάδες. Ήμουν όμως ειλικρινής. Με συγχώρεσε εντέλει και είμαστε μαζί, στην Ισπανία. Και σε ρωτάω τώρα εγώ, σαν υπερήφανο αρσενικό: Γιατί ενώ έχω κερατώσει όσες κοπέλες είχα σχέση στο παρελθόν, με αυτή τη συγκεκριμένη έπαθα τόση ζημιά (έχασα 1,5 κιλό σε 12 μέρες) και ήθελα να παρατήσω ένα τέλειο πρόγραμμα για να φύγω από τις τύψεις; Μήπως βλέπεις γάμο στο βάθος κήπος; Προδιαθέτω τον εαυτό μου –ψυχή και σώμα– για αλλαγή φιλοσοφίας; Τι σκατά πρέπει να κάνει κανείς για να μην ερωτεύεται;
- Κωνσταντίνος Κ.
Να σερφάρει στο Ίντερνετ. Ή να γίνει ο Πήτερ Παν.
Υ.Γ. 1 «Ερωτευόμαστε λόγω της ανάγκης μας να μεγαλώσουμε», λέει η σοφή φίλη Γ.
Υ.Γ. 2 Έχω πολλά να σας πω πάνω στο θέμα, αλλά θα χάσω το πλοίο.
Υ.Γ. 3 Το γεμάτο εικόνες και πνεύμα κείμενό σας είναι ο λόγος που δημοσιεύτηκε σχεδόν αυτούσιο. Σε άλλη περίπτωση θα το πετσόκοβα. Αλλά μην πάρετε αέρα.
»Μυρτώ, φέτος το φθινόπωρο έχω τρομερές καύλες και όποια και αν δω μου σηκώνεται. Όχι πως με χαλάει, αλλά δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω…
Μην το εξηγήσετε. Αφήστε το να προστεθεί στη ατέλειωτη λίστα των μυστηρίων που αιώνες τώρα η ανθρωπότητα αναζητά τη λύση τους.
Υ.Γ. Εσείς και το πέος σας, στην ίδια κατηγορία με τους Δροσουλίτες. Γαμάτο;
»Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα φανταστεί ότι μπορεί να υπάρξει τόσο μεγάλη ταύτιση μ’ έναν άλλον άνθρωπο, που να με καταλαβαίνει πριν ακόμα ανοίξω το στόμα μου, που να ξέρει το σώμα μου καλύτερα κι από μένα, που η παρουσία του να είναι το καλύτερο δώρο που θα μπορούσα ποτέ να ζητήσω στη ζωή μου.
Οι ζωές μας, όμως, στέκονται μακριά η μία από την άλλη. Τα χρόνια που τις πλέξαμε μεταξύ τους, πολλά. Κι ο Έρωτας μοιάζει να μας κοροϊδεύει, γιατί πρέπει να περιμένουμε. Να περιμένουμε να πάει καλά η δουλειά, να μεγαλώσουν τα παιδιά, να «φύγουν» οι γονείς, να μπορούν πλέον τα μυστικά να μην πληγώνουν. Και μοιάζουμε στα 40 μας δύο φοβισμένες κούκλες που απλώς περιμένουν να περάσουν τα χρόνια για να συρρικνωθούν οι αλήθειες, για ν’ ανοίξει το μελένιο κανάλι της χαράς. Αλλά στο μεταξύ συρρικνώνονται αυτές... Γιατί σ’ αυτό το σκοτεινό λαγούμι της στεγνής και άκεφης πραγματικότητας δεν υπάρχει, καρδιά μου, ούτε αρκετός χώρος, ούτε αρκετός αέρας για «τη σ’ αγαπώ» και «τη μ’ αγαπάς...». Θα μπορούσες να μου ορκιστείς ότι υπάρχει χρόνος; Όχι, αφού είμαστε χάρτινες...
Το αύριο είναι απλώς μια παραίσθηση, μωρό μου. Μια χαμογελαστή ευχή. Σ’ αγαπάω.
Κορίτσια, δεν αφήνετε τα μελένια κανάλια, τις καρδιές και τα συκώτια, να το δείτε κάπως πιο γειωμένα το θέμα; Μπορεί και να λύνεται αλλιώς.
13°
