»Αγαπημένη Μυρτώ, η καλύτερή μου φίλη βρήκε τον έρωτα της ζωής της το φθινόπωρο του 2006 όταν, αναμαλλιασμένη και με μια άθλια ρόμπα, βγήκε από το σπίτι της μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα για να αγοράσει τσιγάρα και έπεσε πάνω στον Σάκη! Από εκείνη τη νύχτα μέχρι και σήμερα είναι κάθε νύχτα μαζί! Ο ξάδερφός μου, πάλι, βρήκε τον έρωτα της ζωής του στη Δονούσα, πίσω απο ένα θάμνο, να χέζει! Από εκείνη τη μέρα μέχρι και σήμερα είναι κάθε μέρα μαζί! Εγώ μετά από 6 χρόνια αμέτρητων one night stand και αρκετών αποτυχημένων μικρής διάρκειας σχέσεων βρήκα τον έρωτα της ζωής μου πριν 2 εβδομάδες, κλειδωμένο... στο πατάρι μου! Στεκόταν όρθιος και ακίνητος, ακριβώς στην ίδια θέση που τον είχα αφήσει πριν από 2 χρόνια. Ποιος; Ο μαύρος αχρησιμοποίητος 23 πόντων δονητής μου! Από τη μέρα που τον βρήκα μέχρι και σήμερα είμαστε κάθε μέρα και νύχτα μαζί! Θα τολμούσα να ομολογήσω ότι είμαι σχεδόν τρελά ερωτευμένος μαζί του! Έχει όλα όσα ζητούσα να βρω από μια σχέση. Τι εννοώ; Είναι πάντα διαθέσιμος, δεν ροχαλίζει, δεν ζηλεύει, δεν γεμίζει τρίχες το νιπτήρα μου, δεν ξενοκοιτάει, δεν θέλει να μιλήσουμε για τη σχέση μας στις 2 το πρωί, δεν με παρεξηγεί αν μετά το sex δεν γουστάρω αγκαλίτσες, δεν χύνει πάνω στα Pierre Cardin σεντόνια μου και το βασικότερο... είμαι σίγουρος ότι δεν θα με απατήσει ποτέ! Το πρόβλημα όμως είναι ότι αυτή η σχέση φαντάζει τελείως απαγορευμένη και καταδικασμένη διότι φαντάσου, αγαπημένη, τι θα συμβεί αν του Αγίου Βαλεντίνου βγούμε για ποτό στο Hoxton o φίλος μου ο Στέλιος με τον γκόμενό του και εγώ με τον Jack! Πιστεύεις πως η ελληνική πραγματικότητα είναι έτοιμη να δεχτεί μια τέτοια σχέση; Ή θα πρέπει εγώ και ο Jack να γίνουμε καουμπόηδες και να πάρουμε τα βουνά για να ζήσουμε ελεύθερα τον έρωτά μας; - The Desperate Coco Bitch
Πιστεύω ότι μπροστά στο ναρκισσισμό σας ο Τζακ μοιάζει με γαριδάκι. Επίσης πιστεύω ότι το Χόξτον είναι τρομερά βαρετό μαγαζί και ότι το Γκάζι έχει γίνει σίχαμα και θέλω να βρούμε μια καινούργια πιάτσα, γιατί δεν μας παίρνει άλλο χειμώνα στη γούβα.
»Αγαπητή Μυρτώ, η ανακάλυψη που θα μοιραστώ με αυτό το γράμμα που σου γράφω ενδέχεται να είναι πολύ σοκαριστική για κάποιους ανθρώπους, όπως ήταν και για μένα. Οφείλω να ομολογήσω ότι κι εγώ ακόμα αρνούμαι να πειστώ πλήρως γι’ αυτό, αλλά μου μυρίζεται αρκετή αλήθεια εδώ πέρα, έτσι ώστε να θέλω να τη μοιραστώ.
Λοιπόν, αρχίζω. Όπως υποψιάζομαι ότι συμβαίνει και με πολλούς άλλους ανθρώπους, πάντα επέλεγα γκόμενους που δεν μπορούσα να έχω, καμιά φορά μυστήριους, σκοτεινούς, καταραμένους ποιητές, αλλά και έτσι να μην ήταν και να ήταν πιο φυσιολογικοί άνθρωποι, πάλι δεν μπορούσα να τους έχω ακριβώς όπως ήθελα (σε μια νορμάλ σχέση δηλαδή, απ’ αυτές που οι άνθρωποι επικοινωνούν ουσιαστικά, περνάνε χρόνο από τη ζωή τους μαζί και έχουν κάτι όμορφο). Τελικά συνειδητοποίησα ότι τους ανθρώπους στη ζωή μας τους διαλέγουμε και μας διαλέγουν και δεν είναι τόσο τυχαία τα πράγματα όσο φαίνονται. Όταν συνήθως επιλέγουμε τέτοιους ανθρώπους, αυτό πάει να πει ότι έχουμε μάθει να ζούμε μ’ αυτό το μοντέλο συμπεριφοράς, στο δράμα και στην τραγωδία. Ακόμα και αν δεν το συνειδητοποιούμε, επιλέγουμε το δράμα γιατί αυτός είναι ένας τρόπος που έχουμε μάθει να σχετιζόμαστε. Και εδώ μπαίνουν κι άλλες προεκτάσεις σαφώς, κατά πόσο επιλέγουμε να είμαστε drama queens, όπως εγώ καλή ώρα, ή θύματα που κλαίνε συνεχώς κτλ., κτλ. Προχωράω λίγο παρακάτω. Μια ουσιαστική, νορμάλ σχέση, σαν κι αυτή που περιέγραψα στην παρένθεση πιο πάνω, προϋποθέτει ότι θα αγγίξεις τον άλλο και θα τον αφήσεις να σε αγγίξει κι αυτός. Μήπως, λέω, μήπως, αυτό είναι αυτό που προσπαθούμε, έστω και ασυνείδητα, να αποφύγουμε, και μετά γυρνάμε και λέμε ότι έχουμε το μαλακομαγνήτη και πού πήγαν όλοι οι νορμάλ άντρες; Αφού τελικά, όπως είπα, επιλέγουμε... Άρα πριν ρίξουμε το φταίξιμο στη μοίρα, στον Θεό, στον ανάδρομο Ερμή, ας δούμε κι εμείς τι κάνουμε...
»Γεια σου, Μυρτώ... εδώ και τρεις μήνες έχω σχέση με έναν που είναι 31... Το περίεργο, για τους άλλους τουλάχιστον, είναι ότι εγώ είμαι 17. Σε όσους το έχω πει μου λένε να χωρίσω, δηλαδή δεν μπορούν να καταλάβουν τα συναισθήματα που υπάρχουν ανάμεσά μας. Τόσο παράλογο είναι; Εντάξει, είναι μεγάλη η διαφορά ηλικίας... αλλά αν υπάρχει αγάπη; (Λέξη άγνωστη για πολλούς) Τέσπα, αυτά... Αν θέλεις διαφώτισέ με ή τουλάχιστον πες μου αν έχω άδικο!
Σε ευχαριστώ... - Απάλευτη
Ρωτάτε τον εντελώς λάθος άνθρωπο. Στα 17 μου ερωτεύτηκα έναν που ήταν 50.
17°
