Γεια και χαρά, και όταν τα δάκρυα στερέψουν η ζωή θα πάρει το δρόμο της... Ξέρεις τι είναι την πιο δύσκολη στιγμή της ζωής σου, την ώρα που είσαι έτοιμος να καταρρεύσεις,να σου προσφέρουν μια καρέκλα, και την ώρα που πας να καθίσεις να την τραβάνε απότομα; Πλάκα δεν έχει;;; Εγώ ξέρω:) Πόνεσα πολύ σαν έπεσα. Δεν πρέπει να ’σπασα τίποτα... Μόνο λίγη αξιοπρέπεια... αλλά καψούρα και αξιοπρέπεια δεν πάνε μαζί. Όπως θέλω και πρέπει, δεν πάνε μαζί... Όπως καλό και κακό... Όπως η μέρα και η νύχτα.... Όπως εσύ και γω... Μαρία και Παναγιώτης... Μια ζωή δεν μου ’κατσε ποτέ: άραγε να υπάρχει τέτοιος συνδυασμός πετυχημένος; Για μια στιγμή θα ορκιζόμουν ότι είχε πετύχει... Όλοι όσοι μας γνώρισαν θα ορκίζονταν ότι υπάρχει. Μα η καταστροφή ήρθε γρήγορα, αθόρυβα κι απότομα. Καιρός και γω να σταματήσω να γράφω σε αυτό το ηλίθιο κινητό και να έρθω να ξαπλώσω δίπλα σου ο ηλίθιος... Γιατί ίσως να ’ναι η τελευταία φορά που κοιμάμαι με κάποια που θέλω τόσο πολύ... Ελπίζω να μη σε ξυπνήσω, γλυκιά μου. Σαράντα χρονών και δεν έμαθα τίποτα. Σαράντα χρόνια ζωής και όταν σε γνώρισα ένιωσα ότι πρώτη φορά θέλω να δώσω πολλά σε μια σχέση. Και αυτά που είχα τα έδωσα όλα... Πόσο λίγος νιώθω... ενώ μέχρι προχθές νόμιζα πως άγγιξα την τελειότητα. Τελικά το μόνο τέλειο της υπόθεσης ήταν αυτό που είχα φτιάξει με το μυαλό μου... μια ιστορία αγάπης που μάλλον άγγιξε μόνο εμένα. Μα όπως λέει κι ο ποιητής... «δε με τρομάζει ο θάνατος γιατί τον έχω ζήσει, όταν την παρακάλαγα να με ξαναγαπήσει».
«Καψούρα κι αξιοπρέπεια δεν πάνε μαζί». Πω πω, τι είπε ο άνθρωπος!
Μυρτώ μου, μια και στο τεύχος 296 μού ζήτησες «μια αντίστοιχη ανάλυση για την οικονομική κρίση και τα μέτρα της κυβέρνησης», για να σταματήσει το κράξιμο της Έφης, σπεύδω με ιδιαίτερη ικανοποίηση να διευκρινίσω πως σου την είχα ήδη στείλει στο τ. 295, αμελώντας ωστόσο να υπογράψω!! Μ’ αρέσει να προλαβαίνω τις επιθυμίες των άλλων. Μου συμπληρώνει τη ζωή και με βελτιώνει ως άνθρωπο... Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς.
- Μarulita
Καλέ, δεν το εννοούσα. Αυτό μας έλειπε, να δημοσιεύουμε αναλύσεις για κυβερνητικά μέτρα στην πιο σέξι στήλη του κόσμου. Τι με παίρνετε κι εσείς στα σοβαρά;
Φιλτάτη κα Κοντοβά, αν δεν ακούγεται πολύ κοινότυπο, ένας από τους βασικούς λόγους που δεν χάνω με τίποτα το περιοδικό είναι για να διαβάσω τις απαντήσεις σας και να κάνω καινούργιο συκώτι, μιας που το ’χω ιδιαίτερα ανάγκη. Είμαι 60 ετών και σας γράφω χωρίς να είμαι σίγουρη αν μπαίνετε καν στον κόπο ν’ ασχοληθείτε με τέτοιες ηλικίες ή πιστεύετε ότι εμείς τα φάγαμε τα ψωμιά μας, σαν τα ελληνικά νοσοκομεία ένα πράμα. Είμαι λοιπόν παντρεμένη 27 χρόνια και θα μπορούσα να πω ότι τα 26 είχα έναν κακό γάμο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο άνδρας μου είναι από κακή στόφα. Απλά δύσκολη λόγω ψυχολογικών ιδιαιτεροτήτων, όμως τον τελευταίο χρόνο, και μετά από κάποια «χαστούκια», βρήκαμε ισορροπία μεταξύ μας. Σημειωτέον ότι είμαι απόλυτα πεπεισμένη πως μ’ αγαπάει. Θα ’θελα την πολύτιμη άποψή σας. Άραγε μου αξίζει μούντζα ή εύγε; Παρακαλώ μη μου απαντήσετε με τα γνωστά κλισέ του τύπου «Έτσι που τώρα έφτασες ως εδώ ήδη θα κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν», γιατί από σας περιμένω κάτι πιο πρωτότυπο. Εν αναμονή απαντήσεώς σας διατελώ.
Πάντα πίστευα πως η ζωή είναι μια ευκαιρία που μας δίνεται για μια φορά και ότι τέτοια δώρα δεν είναι παίξε γέλασε. Νομίζω ότι σας αξίζουν και τα δύο: μια μούντζα για όλα αυτά τα χρόνια που παραμένατε σε έναν κακό γάμο και ένα «εύγε» που το παλέψατε και σας βγήκε σε καλό.
»Για τον Φ. και για όσα δεν είχαμε τη δύναμη να ζήσουμε ακόμα: «Γυρνώ το βλέμμα και τον κοιτάζω πάντα το δρόμο που αφήσαμε. Είναι μακρύς, σκοτεινός, γεμάτος δυσκολίες και φρίκη… είναι τόσο μακρύς, τόσο δύσκολος… κι όμως –Θεέ, συγχώρεσέ με– θα τον έπαιρνα με την καρδιά γεμάτη δάκρυα και μεταμέλεια… Με την καρδιά δεμένη με τα σίδερα της αμαρτίας θα ξεκινούσα να σ’ εύρω μοναδική κι αξέχαστή μου αγάπη… Δεν θέλω τίποτε άλλο, μόνο να φτάσω, να σταθώ κοντά σου τόσο που φτάνει για να ιδώ… να ιδώ το πρώτο βλέμμα σου εκείνο που μου ’ριχνες σαν έφτανα… Ένα παιδί είμαι ακόμη… Ένα παιδί που γράφει σε σας, τους άγνωστούς του φίλους, για να τους πει: να μείνετε πάντα παιδιά, κι αν είναι δυνατόν άμυαλα παιδιά. Να ζήσετε τη ζωή σας με τρέλα, να ζήσετε παράλογα, να σκοτώσετε τη λογική που ’ναι ο φονιάς της χαράς και της ζωής, να τολμήσετε να κάνετε τα δύσκολα, τα μεγάλα, τα σημαντικά, ν’ ακολουθήσετε τα δύσβατα μονοπάτια, ν’ αφήσετε να θρονιαστεί στην καρδιά σας για πάντα η άνοιξη και το χαμόγελο στα χείλη, ν’ αγαπήσετε με πάθος και να καείτε απ’ τη φλόγα της αγάπης σας, να κάνετε τον πόνο, τη χαρά, την κάθε σας στιγμή τραγούδι, κι όταν έρθ’ η ώρα η στερνή να πεθάνετε όχι από πλήξη, αλλά από ειλικρίνεια, όπως ο φίλος τζίτζικας, που τόσο ωραία τα έλεγε μα μεις τα παίρναμε για γκρίνια…» (Ποίηση Μαρίας Πολυδούρη, για να μη νομίζετε ότι το έγραψα μόνος μου...)
