Είναι ο μεγάλος έρωτας της ζωής μου και με σπατάλησε για να ξεπεράσει την πρώην του... είναι ο μεγάλος έρωτας της ζωής μου και όσο εγώ έμενα εκεί να του γιατρεύω τις πληγές, αυτός απλά περνούσε το χρόνο του μέχρι οι συνθήκες να φτιάξουν για να γυρίσει εκεί... είναι ο μεγάλος έρωτας της ζωής μου και όσο εγώ περίμενα ελπίζοντας πως θα με κοιτάξει αλλιώς, εκείνος γύρισε στην πρώην, έκανε την προσπάθειά του μαζί της, χώρισε ξανά και, συναισθηματικά διαθέσιμος πια, βρήκε την επόμενη. Όσες φορές κι αν ψάξω να βρω τι έκανα λάθος ή τι θα μπορούσα να κάνω διαφορετικά για να γίνει κάποια στιγμή δικός μου, δεν αλλάζει κάτι. Η ιστορία μας, από ό,τι φαίνεται, έκανε τον κύκλο της. Πώς όμως σταματάς να μαστιγώνεις τον εαυτό σου που έγινες τόσο δεδομένη, τόσο «εύκολη», τόσο διαθέσιμη ώστε να χάσεις αυτόν που, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, θεωρείς το μεγάλο έρωτα της ζωής σου... Εγώ που τον γνώρισα στα 15 και τον ξανασυνάντησα 10 χρόνια μετά και συνειδητά μπήκα στη ζωή του, παρόλο που γνώριζα πως η καρδιά του ανήκει αλλού, εγώ που αποφάσισα πως θα παλέψω αυτή η καρδιά να γίνει δική μου, με λάθος τρόπο από ό,τι φάνηκε τελικά, εγώ ξέρω, πιστεύω, διάλεξε όποιο ρήμα θα σε κάνει να δεις με τα δικά μου μάτια, πως είναι ο μεγάλος έρωτας της ζωής μου. Και πώς να μου συγχωρέσω που 10 χρόνια μετά είχα μια δεύτερη ευκαιρία μαζί του και δέχτηκα να τη σπαταλήσω έτσι, τον άφησα να με σπαταλήσει έτσι; Πώς να μου συγχωρήσω που «έπαιξα» με τόσο χαζό τρόπο ώστε να χάσω από μόνη μου την ευκαιρία μου, τη σειρά μου, πες το όπως θες... Είναι ο μεγάλος έρωτας της ζωής μου και φταίω εγώ και μόνο εγώ που δεν ήμουν ικανή να τον κάνω να το δει, φταίω εγώ που δέχτηκα ό,τι ψίχουλα είχε να μου πετάξει χωρίς να καταλάβω έγκαιρα πως έτσι δεν θα τον κάνω ποτέ να με δει αλλιώς... γιατί να το κάνει, άλλωστε, αφού μπορούσε να με έχει ούτως ή άλλως... είναι ο μεγάλος έρωτας της ζωής μου και δεν έχω καμία ελπίδα πια να είμαι ποτέ μαζί του... και φταίω εγώ... κι αυτό πονάει... πολύ...
Μάλιστα. Θα μπορούσατε λοιπόν να χρησιμοποιήσετε στρατηγική και τεχνάσματα, να νιώθει ότι δεν σας έχει, να αισθάνεται «κυνηγός» (και ας χτυπιέστε στα πατώματα στο σπίτι σας), να είσαστε απόμακρη, σιωπηλή, μυστηριώδης. Μου τα ’χουν πει και μένα αυτά: «Άσ’ τον να νομίζει ότι αποφάσισε αυτός, να μην ξέρει τι σκέφτεσαι και τι θέλεις, παίξ’ το έτσι, παίξ’ το αλλιώς». Και ίσως όλα αυτά να πετύχαιναν –παλιά, «γυναικεία» κόλπα, πάρα πολύ δοκιμασμένα–, αν και δεν είμαι τόσο σίγουρη αφού ο άνθρωπος ήταν, έτσι κι αλλιώς, αλλού. Όμως τι «έπαθλο» θα ήταν αυτό, αν υποδυόσασταν κάτι που δεν είσαστε; Για πόσο θα υποδυόσασταν; Και πού θα βρίσκατε μια τέτοια ατσάλινη θέληση να οργανώνετε σχέδια και συμπεριφορές τη στιγμή που ήσασταν τόσο ερωτευμένη; Η μονή επιλογή θα ήταν να μην πλησιάσετε καθόλου στη δεδομένη στιγμή, να μεταθέσετε την προσπάθειά σας για το μέλλον, αφού στο παρόν πήγατε ευάλωτη, χωρίς ισοτιμία, «άοπλη». Όμως πήγατε εκεί που σας οδήγησε η επιθυμία σας και πήρατε το ρίσκο. Γι’ αυτό μη λέτε ότι δεν το καταλάβατε έγκαιρα, το ξέρατε από την αρχή.
Ούτε είναι σωστό αυτό το «φταίω εγώ και μόνο εγώ», ούτε είναι θέμα δικής σας ανικανότητας το ότι εκείνος δεν σας «είδε». Πρώτον γιατί πάντα χορεύουν δύο στο ταγκό και δεύτερον διότι κανείς, αλλά κανείς μας, δεν έχει την εξουσία να χειριστεί τον άλλο τόσο απόλυτα ώστε να του διαμορφώσει τη θέληση.
Υ.Γ. 1 Το κεφάλι ψηλά. Οι άνθρωποι που τολμούν να αισθανθούν με τέτοιες εντάσεις και, κυρίως, να ομολογήσουν τέτοια πράγματα, είναι πάρα πολύ δυνατοί.
Υ.Γ. 2 Σκεφτείτε τι θα σας έκανε καλό αυτή τη στιγμή, τι είναι αυτό που θα σας βοηθούσε να ξεφορτωθείτε λίγο από το βάρος σας.
Υ.Γ. 3 Σας στέλνω καλές σκέψεις και αληθινό αίσθημα φιλίας.
Μυρτώ, όταν κάποιος αποδεικνύεται ο Υποκριτής της Χρονιάς και έχει παράλληλα κι άλλη, πώς τον τιμωρείς; Οκ, το κόβεις. Ξεκόβεις. Αλλά πώς εκδικείσαι; Αυτά τα καθάρματα που παίζουν με τα συναισθήματα δύο ανθρώπων παράλληλα, πώς τιμωρούνται; Με ξύλο; Αδιαφορία; Πιάνεις την άλλη και τη χειροκροτάς μαζί σου; Τίποτα από όλα αυτά δεν έχω κάνει. Αλλά θέλω τόσο πολύ να τα κάνω, που όλες οι ταινίες βίας και τιμωρίας μπροστά σ’ αυτό που νιώθω, ωχριούν. Δεν παλεύεται, σου λέω. Και, ναι, τον ερωτεύθηκα. Αυτό είναι η κινητήριος οργή.
Συμβουλευτείτε κάποιο φίλο σας λογιστή και στήστε του κάνα κόλπο με χρέη στην εφορία, οφειλές στο ΤΕΒΕ, έκτακτες εισφορές κ.λπ. Θα τον τσακίσετε.
Μυρτούλι, όταν αυτό που θέλεις να κάνεις εσύ σε σχέση με το σωστό είναι το ένα άκρο και το άλλο, τι θα διαλέξεις; Το σωστό ή το θέλω σου; Με κάθε συνέπεια αυτής της πράξης, φυσικά..
Ρωτήστε τον Αριστείδη τον Δίκαιο. Εγώ μια ζωή κάνω του κεφαλιού μου.
11°
