Ο κυβερνήτης του Λέοντα και η πατρική φιγούρα στον αστρολογικό μας χάρτη, ο Ηλιος, εκτός από απάντηση στην ερώτηση «τι ζώδιο είσαι;», είναι το κέντρο του πλανητικού μας συστήματος, με όλους τους άλλους πλανήτες να περιστρέφονται γύρω από αυτόν. Γιατί ο Ηλιος είναι πολύ απλά το κέντρο της ατομικής μας ύπαρξης.
Για την αστρολογία ο Ηλιος είναι ο στόχος. Είναι αυτό που πρέπει να προσπαθήσουμε να γίνουμε. Είναι η φωνή που ακούς όταν ησυχάζουν τα πάντα γύρω σου και σε καλεί να πραγματώσεις τον προορισμό σου, είναι η αίσθηση ότι είσαι μοναδικός κι ότι έχεις μια αποστολή να εκτελέσεις. Βεβαίως δεν είναι κάτι έξω από σένα ή που σου επιβάλλεται. Είναι αυτό που πάντα ήσουνα, αλλά δεν το 'ξερες.
Είναι αυτό που λέει η μεταφυσική, ότι δεν ήρθαμε στον κόσμο αυτόν για να μάθουμε κάτι καινούργιο, αλλά για να ανασύρουμε στην επιφάνεια αυτό που πάντα γνωρίζαμε. Είναι εύκολη και απλή αυτή η διαδικασία; Καθόλου. Η πορεία προς την αυτοπραγμάτωση είναι εξίσου επίπονη με την πτώση του Αδάμ και της Εύας από τον παράδεισο. Αυτό είναι στην ουσία το προπατορικό αμάρτημα.
Ο Edward Edinger, στο βιβλίο του Ego and Archetype, λέει πως ο παράδεισος συμβολίζει τον Εαυτό (αναφέρεται ως Γιουνγκιανός όρος), το όλον, και τη φάση που το εγώ βρίσκεται ακόμη σε πλήρη ταύτιση μαζί του. Οταν ο Αδάμ και η Εύα τρώνε το μήλο από το δέντρο της γνώσης του Καλού και του Κακού, αποκτούν συνείδηση. Η πράξη αυτή όμως συνεπάγεται την πτώση. Γιατί στο στάδιο της ταύτισης όλες σου οι ανάγκες ικανοποιούνται αυτόματα. Ή, καλύτερα, δεν υπάρχουν ατομικές ανάγκες που να είναι ξέχωρες από τη θέληση του Εαυτού. Οταν όμως αποκτήσεις αυτόνομη οντότητα, θα πρέπεις να βαδίσεις μόνος σου, σόλο, από το λατινικό sol, που σημαίνει Ηλιος.
Για το λόγο αυτό και η Liz Greene λέει στο βιβλίο της «Apollo, the meaning of the astrological Sun» ότι ο Απόλλωνας, ο θεός του «γνώθι σαυτόν», είναι ο θεός που συνδέεται περισσότερο με τον Ηλιο και αυτό οδηγεί αναπόφευκτα σε μια μοναχική πορεία. Πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά; Είσαι ο μοναδικός που γνωρίζει τι κρύβεται μέσα σου. Κανείς άλλος δεν μπορεί να ξέρει την απόλυτη αλήθεια για σένα, ούτε και οι πιο κοντινοί σου άνθρωποι.
Γι' αυτό η αυτοπραγμάτωση απαιτεί ΚΑΙ απομόνωση. Δεν είναι ο Ηλιος μέσα μας που θέλει σχέσεις, επαφές και βιωματική εμπειρία. Αυτά τα έχει αναλάβει η Σελήνη. Αυτή θα βγει έξω στον κόσμο, θα συλλέξει εμπειρίες και μετά θα τις προσφέρει στον Ηλιο, ο οποίος θα προσπαθήσει να αντλήσει το νόημα. Το νόημα της ζωής της κάθε εξατομικευμένης ψυχής, αυτό είναι που αναζητά ο Ηλιος.
Για να γίνει όμως αυτό δεν μπορεί να είναι συνεχώς έξω και να ζει με το άγχος μην τυχόν και χάσει κάποια εμπειρία. Η Σελήνη θα κάνει τη δουλειά της και ο Ηλιος τη δική του. Πρέπει όμως να δώσουμε χρόνο και στα δύο φώτα να επιτελέσουν τον προορισμό τους και να δράσουν σύμφωνα με τη φύση τους. Τι να τις κάνεις τις εμπειρίες αν δεν μαθαίνεις τίποτα απ' αυτές; Αλλά και πώς θα μάθεις ποιος είσαι χωρίς εμπειρίες;
Η επανάσταση του Εγώ
Κι ερχόμαστε στο περίφημο θέμα του εγωισμού που έχει συνδεθεί με τον Ηλιο, και κυρίως με τα δύο ζώδια του Λέοντα και του Κριού. Στον Λέοντα ο Ηλιος είναι κυβερνήτης και στον Κριό έχει έξαρση. Ο εγωισμός του Ηλιου δεν έχει καμία σχέση όμως με τον εγωισμό που επιδεικνύουν πολλές φορές οι εκπρόσωποι των ζωδίων αυτών. Ο εγωισμός του Ήλιου, όπως προαναφέρθηκε, είναι ο εγωισμός του «γνώθι σαυτόν» που προϋποθέτει μια απόσταση από την κοινωνία και τις επιταγές της, με στόχο την προσωπική ολοκλήρωση.
Και για τα δύο αυτά ζώδια η πρόκληση είναι αυτή ακριβώς, να καλλιεργήσουν αυτού του είδους τον εγωισμό. Το ότι πολλοί Λέοντες και Κριοί φαίνεται να ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους, καταπατώντας πολλές φορές τα δικαιώματα και τις επιθυμίες των άλλων, συμβαίνει γιατί δεν έχουν ακόμα πετύχει την αποσύνδεση από το μεγάλο Εαυτό. Ζούνε ακόμα σε εκείνον τον προεμβρυικό κόσμο, όπου η αυτόνομη συνείδηση δεν έχει αποκτήσει οντότητα και θεωρούν με χαρακτηριστική ανωριμότητα ότι οι επιθυμίες τους είναι ίδιες με του υπόλοιπου κόσμου, άρα και απόλυτα θεμιτές. Ο εγωισμός όμως του Ηλιου δεν πληγώνει ποτέ και κανέναν. Εκτός ίσως από αυτούς που δεν ανέχονται τη διαφορετικότητα.
Κατά συνέπεια, ο Ηλιος δεν είναι επαναστάτης. Τουλάχιστον, όχι με την κλασική έννοια του αναμορφωτή της κοινωνίας. Η μόνη μάχη που αξίζει να πολεμήσει κανείς είναι η μάχη με τον Εαυτό. Η μοναδική επανάσταση που έχει αξία είναι η αυτογνωσία και η ακεραιότητα του χαρακτήρα. Μα ένας κούκος μπορεί να φέρει την άνοιξη; Μπορεί, λέει ο Ηλιος. Οταν αλλάζει ένας, αλλάζουν και οι γύρω του. Για να συντηρήσεις ένα καβγά πρέπει και οι δύο να μείνουν θυμωμένοι. Μόλις εσύ αλλάξεις στάση, αλλάζει αναγκαστικά και ο άλλος. Επομένως, μόνο όταν αλλάξουν τα άτομα, θα αλλάξει και ο κόσμος.
Οι ιδεολογίες είναι πάρα πολύ καλές, αλλά συχνά αποτελούν καταφύγιο των ανθρώπων χωρίς προσωπικότητα. Οποια ιδεολογία κι αν έχει κάποιος, θα είναι σωστός και δίκαιος, αν είναι ακέραιος άνθρωπος. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι δεν μας χρειάζεται ο Ουρανός, ο πλανήτης των συλλογικών επαναστάσεων. Μας χρειάζεται γιατί ο Ηλιος σταματά στο επίπεδο του εγώ, δεν ενδιαφέρεται για το σύνολο, δεν ανήκει σε καμιά ομάδα. Μόλις ανακαλύψει τον εαυτό του, τελειώνει το έργο του.
Ο Ουρανός αναλαμβάνει από αυτό το σημείο και μετά για να μετατρέψει την ατομική επανάσταση σε συλλογική. Η συλλογική επανάσταση όμως θα έχει αποτέλεσμα, μόνο αν η ομάδα έχει περάσει πρώτα από το στάδιο του Ηλιου και έχει μάθει τον εαυτό της, γεγονός ομολογουμένως πολύ σπάνιο. Οι επαναστάσεις χρειάζονται άτομα που να γνωρίζουν ποιοι είναι, άρα και να σέβονται την ατομικότητα. Ουρανός χωρίς Ηλιο είναι δώρον άδωρον.
Ο Απόλλωνας είναι και ο θεός του «μέτρον άριστον». Στόχος του είναι να επιτρέψει την ανάδυση ενός ξεκάθαρα οριοθετημένου εγώ από τη συμπαντική μήτρα του συλλογικού ασυνειδήτου, όπου τα πάντα βρίσκονται σε πλήρη συγχώνευση και σύγχυση. Γι' αυτό και είναι αντίθετος με τη διαδικασία της διονυσιακής έκστασης, που συνδέεται με τον Ποσειδώνα στην αστρολογία, η οποία πάει ενάντια σε κάθε αίσθηση του μέτρου και στην αυτοσυνειδητοποίηση.
Ο Ποσειδώνας είναι ο Γιαχβέ που απαγορεύει στους πρωτόπλαστους να φάνε από το δέντρο της Γνώσης. Η πλήρης αποκοπή όμως από τον Ποσειδώνα είναι εξίσου επικίνδυνη, γιατί ο Ηλιος είπαμε ότι δεν έρχεται να δημιουργήσει κάτι καινούργιο, κάτι που δεν υπάρχει σε μορφή ωαρίου στη συμπαντική μήτρα. Θα βουτήξει στα ωκεάνια βάθη, θα γονιμοποιήσει ένα από αυτά τα ωάρια και θα το λούσει με το φως της συνείδησης. Χρειάζεται λοιπόν να διαμορφωθεί μια διαλεκτική σχέση Εγώ-Εαυτού. Δημιουργία χωρίς έμπνευση δεν νοείται.
Ζήσε τον Ηλιο σου
Αυτές τις αρχές του Ηλιου, όπως περιγράφηκαν παραπάνω, το άτομο θα τις γνωρίσει πρώτα μέσα από το πρόσωπο του πατέρα ή του ατόμου που θα έχει το ρόλο του πατέρα στη ζωή του. Η μητέρα έχει περισσότερο σεληνιακή λειτουργία, έχει δηλαδή το ρόλο της τροφού και είναι αυτή που ενδιαφέρεται για τη φροντίδα και την επιβίωση του παιδιού. Ο πατέρας είναι αυτός που θα πάρει το παιδί από το χέρι και θα του δείξει τον κόσμο.
Αν οι σχέσεις του παιδιού με τον πατέρα είναι προβληματικές, κάτι που θα φανεί και από τις όψεις του Ηλιου με τους άλλους πλανήτες, θα υπάρχει μια δυσκολία και μια απροθυμία να αναδείξει το άτομο τον πραγματικό του εαυτό. Αν ο πατέρας δεν ενσαρκώνει τις ιδιότητες του Ηλιου, όπως αυτές φαίνονται στον αστρολογικό χάρτη, ή εμποδίζει την καλλιέργειά τους, τότε το άτομο θα χρειαστεί πολύ περισσότερο χρόνο και κόπο για να ανακαλύψει αυτό που πραγματικά είναι, να φτάσει δηλαδή στον πυρήνα της ύπαρξής του.
Γιατί πρέπει λοιπόν να ζούμε τον Ηλιο μας; Γιατί το δώρο του Ηλιου είναι η Χαρά. Η χαρά αυτή, όπως λέει η Liz Greene, δεν πρέπει να συγχέεται με την ευτυχία. Το να ζω τον Ηλιο μου δεν σημαίνει ότι εξασφαλίζω πως στη ζωή μου θα συμβούν μόνο ευχάριστα γεγονότα. Σημαίνει όμως ότι, ακόμα κι αν καταρρέει ο κόσμος γύρω μου, έχω ένα γερό κέντρο βάρους που δεν με αφήνει να πέσω στον γκρεμό. Είναι η χαρά της γνώσης ότι εγώ είμαι υπεύθυνος για την ευτυχία και τη δυστυχία μου και δεν έχω ανάγκη κανέναν να παίξει το ρόλο του Ηλιου για μένα.
11°
