Δεκαεννιά χρόνια στους δρόμους σημαίνει κάτι λιγότερο απ’ τη μισή ζωή μου. Σημαίνει 4.000 μέρες στο δρόμο και κάπου 50.000 χιλιόμετρα. Σημαίνει άλλες τόσες φωτογραφίες της ζωής. Μιας ζωής που δίπλα στα υπόλοιπα μεγέθη της –δίπλα στις άλλες, τις πιο συμβατικές μονάδες μέτρησης– μετριέται κι έτσι. Με διαδρομές, με κόπο, με ανηφόρες. Με ανοιχτούς ορίζοντες και με προσπάθεια. Με χαρά και απογοήτευση. Με αποτυχίες κι επιτυχίες. Με εμπόδια κι αναιρέσεις, με υπερβάσεις. Μέσα απ’αυτά, απ΄το άθροισμά τους, έμαθα να μαζεύω τα μικρά κομμάτια μου, να τα κατανοώ, να τα τακτοποιώ στη θέση τους, μέσα μου, για να συνεχίσω. Κι οι απολογισμοί μου, αυτοί που όλοι κάνουμε όταν κάτι τελειώνει ή αρχίζει, πάντα κάπως περιλαμβάνουν χιλιόμετρα, όχι απαραίτητα σε ευθεία γραμμή. Διαδρομές που έκανα κι άλλες που έχασα, στιγμές στο δρόμο, αποφάσεις που πήρα τρέχοντας με την καθαρή σκέψη που μόνον εκεί με ευλογεί.
Τις προάλλες σε μια παρέα, ανάμεσα σε κουβέντες για τις δουλειές και τα παιδιά και τις υποχρεώσεις, οι νέοι φίλοι μου ρωτούσαν με ενδιαφέρον –και απορία– γιατί τρέχω. Τι είναι αυτό που ακόμα σήμερα, στην ασφυξία των ημερών, με κάνει να επιμένω, να μην το βάζω κάτω. Τι είναι αυτό που ακόμα με οδηγεί να δένω τα κορδόνια μου και να βγαίνω στο δρόμο, συχνά χωρίς ούτε κι η ίδια να ξέρω γιατί. Τι είναι αυτό που ξεπερνά την κούραση και το άγχος, την αγωνία των μικρών και των μεγάλων πραγμάτων, το βάρος των ημερών. Η απάντηση δεν είναι ποτέ μία. Είναι πολλές, όσες οι φορές που τρέχω. Κι εκείνο το βράδυ την ξαναβρήκα γραμμένη με τα λόγια μου, σ’ ένα παλιότερό μου κείμενο, σκαλίζοντας τα χαρτιά μου. Διαβάζοντάς την, ένιωσα πως δεν θα άλλαζα ούτε λέξη. Λοιπόν…
«Τρέχω για την ευεξία που νιώθω μετά την προπόνηση. Για αυτή τη ζωντάνια, που μ’ ακολουθεί για ώρες. Τρέχω για να βλέπω το σώμα μου να μεγαλώνει όμορφα και να δυναμώνει. Τρέχω για να είμαι καλύτερη μαμά για το παιδί μου όσο μεγαλώνει. Για να μπορώ να παίζω μαζί του, αντί να το κοιτάζω από μακριά στις παιδικές χαρές. Τρέχω για να δοκιμάσω και να επιβεβαιώσω την αντοχή μου. Για να θυμηθώ τη δύναμή μου και να τη χρησιμοποιήσω σε κάτι άλλο, στην πραγματική ζωή. Τρέχω για να πάω τα όριά μου λίγο πιο πέρα, να γίνω, μέρα τη μέρα, σε κάτι καλύτερη. Τρέχω για να βρω λύσεις που δεν δίνουν η σκέψη και η λογική – τέτοιες που μόνον μια καταβύθιση στον κόσμο μου μπορεί να φέρει.
Τρέχω για να μετριάσω τις αγωνίες και τους φόβους που με κυριεύουν – και που αποδεδειγμένα δαμάζονται με τα χιλιόμετρα. Για να κατακτήσω το δρόμο που ανοίγεται μπροστά μου, να αφεθώ να με παρασύρει. Τρέχω για να ονειρευτώ χωρίς περιορισμούς. Τρέχω για να κάνω καθημερινά κάτι για μένα, αντί να χάνομαι απλώς σε δουλειές και υποχρεώσεις. Τρέχω για να επιστρέψω στον πυρήνα μου. Να θυμηθώ ποια είμαι αληθινά (ή, κάποτε, για να ξεχάσω).
Τρέχω για να χαρώ τη φύση: τα πρωινά ξυπνήματα, τους έναστρους ουρανούς, το ηλιοβασίλεμα, το πάτημα στο χώμα. Τρέχω για την απλή χαρά της κίνησης, της επαναλαμβανόμενης κίνησης των ποδιών. Για τη χαρά της μοναξιάς – αυτή που νιώθω όταν στα 46, με ένα πλέγμα ζωής πολυσύνθετο, έχω ευκαιρίες να μείνω μόνη, να σωπάσω και να βάλω το ένα πόδι μπροστά από το άλλο, ώσπου να ακούσω μέσα μου μια ξεχασμένη φωνή που πνίγεται στην πραγματική ζωή. Για τη χαρά της παρέας, που είναι δύσκολο να τη βρεις, μα, αν τη βρεις, σου δίνει μια βάση οικειότητας που κανένας χώρος, κανένα τοπίο, καμιά άλλη συνθήκη δεν μπορεί να γεννήσει.
Τρέχω για να είμαι ο καλύτερος εαυτός μου. Εγώ στην πληρέστερή μου έκδοση. Αυτό με βγάζει στο δρόμο τα πρωινά, αυτό με κάνει να επιμένω, αυτό παραμερίζει τον κόπο και τον πόνο. Αυτό, στην ουσία, με οδηγεί να κάνω το πρώτο βήμα και με επιστρέφει σ’ αυτό».
Αυτή την εβδομάδα μας απαντά η Ντενίζ Δημάκη, πρωταθλήτρια τριάθλου
«Το τρέξιμο ειναι οξυγόνο για μένα! Ζω για να τρέχω, τρέχω για να ζω! Ανοίγοντας την πόρτα για να βγω έξω για τρέξιμο αδειάζει το μυαλό μου, αλλά κάποιες φορές γεμίζει! Μιας και εκεί μου έρχονται οι καλύτερες ιδέες! Έχω την πεποίθηση ότι ο άνθρωπος είναι γεννημένος για να τρέχει»
20°
Αυτή την εβδομάδα μας απαντά η Ντενίζ Δημάκη, πρωταθλήτρια τριάθλου
