Νέοι τίτλοι που ξεχωρίζουν για την περίοδο των εορτών, προτάσεις που αξίζουν τον χρόνο σας, ιδέες για δώρα σε έναν δικό σας άνθρωπο
Κάθε μέρα, τις τρεις πρώτες εβδομάδες του Δεκεμβρίου, θα παρουσιάζουμε μία καινούργια έκδοση: βιβλία που αξίζουν —όσο γίνεται τεκμηριωμένα—, βιβλία «για όλα τα γούστα», βιβλία που μας έκαναν κλικ για τον ένα ή τον άλλο λόγο. Η περίοδος των εορτών μοσχομυρίζει έτσι κι αλλιώς φρεσκοτυπωμένες σελίδες.
Σήμερα: Baek Sehee, «Θέλω να πεθάνω αλλά θέλω να φάω τοκμπόκι» (μετάφραση Βάσια Τζανακάρη, 200 σελίδες, Εκδόσεις Κλειδάριθμος)
Αν γινόταν ποτέ ένας διαγωνισμός για την πιο αφοπλιστική έκδοση της χρονιάς, το βιβλίο της Κορεάτισσας Μπεκ Σέχι με τον περίεργο αλλά τόσο χαρακτηριστικό τίτλο δεν θα είχε αντίπαλο. Πρόκειται για την ειλικρινή, αφτιασίδωτη καταγραφή της προσωπικής μάχης της συγγραφέως με τη δυσθυμία —ή αλλιώς: επίμονη καταθλιπτική διαταραχή—, μια μορφή χρόνιας αλλά ήπιας κατάθλιψης. Η δομή του έργου βασίζεται κυρίως σε απομαγνητοφωνημένους διαλόγους μεταξύ της ίδιας και του ψυχιάτρου της, που προσφέρουν μια σπάνια και αφιλτράριστη ματιά στη θεραπευτική διαδικασία, συνοδευόμενους από σύντομα αναστοχαστικά κείμενα της Μπεκ Σέχι.
Νομίζουμε πως η μεγαλύτερη αξία του βιβλίου έγκειται στην άρνησή του να προσφέρει εύκολες λύσεις ή τυποποιημένα μηνύματα «αυτοβελτίωσης». Αντίθετα, η Μπεκ Σέχι επιλέγει να εστιάσει στην γκρίζα ζώνη της ψυχικής υγείας, εκεί όπου η βαθιά υπαρξιακή κόπωση συνυπάρχει με την επιθυμία για μικρές, καθημερινές απολαύσεις. Όπως, ας πούμε, το να θέλεις να φας το αγαπημένο σου φαγητό, ακόμη και όταν ο κόσμος (μοιάζει να) καταρρέει γύρω σου.
Η Μπεκ Σέχι —που σπούδασε δημιουργική γραφή και δούλευε σε εκδοτικό οίκο: συνάδελφος— αποτυπώνει με ακρίβεια την αίσθηση του κενού που βιώνουν άτομα με υψηλή λειτουργικότητα, αναδεικνύοντας την πολυπλοκότητα ενός μπουκέτου συναισθημάτων που τις περισσότερες φορές δεν γίνονται αντιληπτά από τον περίγυρό τους. Βασικά, δεν γίνονται αντιληπτά από κανέναν. Το βιβλίο είναι πολύ απλά γραμμένο —άλλωστε το μεγαλύτερο μέρος του, επαναλαμβάνουμε, είναι απομαγνητοφωνημένες συζητήσεις—, και λειτουργεί, αφενός, σαν μια ήρεμη πλην εξόχως διεισδυτική κριτική στη σύγχρονη κοινωνική πίεση για διαρκή ευτυχία και επιτυχία, «προσγειώνοντας» αφετέρου τη συζήτηση που γίνεται —από δικαίους και αδίκους— γύρω από την ψυχική νόσο. Από τη μεριά του, προτάσσει την αποδοχή της ευαλωτότητας σαν τη μόνη αυθεντική στάση ζωής.
Μια ιδιαίτερα σημαντική μαρτυρία για την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση στον 21ο αιώνα, και ταυτόχρονα μία τεράστια παγκόσμια επιτυχία, την οποία ακολούθησε και ένας δεύτερος τόμος.
Ας μας επιτραπεί και μία επιπλέον παρατήρηση: ακόμη και εκείνοι οι αναγνώστες που ποτέ τους δεν διαγνώστηκαν με κατάθλιψη ή κάποια άλλη ψυχική ασθένεια — ακόμη και αυτοί θα νιώσουν σαν την Μπεκ Σέχι διαβάζοντας το βιβλίο, θα μπουν στη θέση της, και θα νιώσουν μια μεγάλη, σοβαρή οικειότητα και σύνδεση μαζί της. Γιατί όλοι ανεξαιρέτως έχουμε βιώσει πολλές σκοτεινές στιγμές στη ζωή μας, και όλοι ανεξαιρέτως έχουμε βρεθεί μπροστά σε τόσο μεγάλα προβλήματα και αδιέξοδα που μας φαίνονταν βουνά, και ότι ήταν αδύνατον να τα υπερπηδήσουμε. Δεν πειράζει λοιπόν που θα ταυτιστείτε μαζί της, είναι εντελώς φυσιολογικό. Ακόμη καλύτερα: τα λόγια του ψυχιάτρου θα ηχήσουν παρηγορητικά και στα δικά σας αυτιά.
Και κάτι δυσάρεστο: η Μπεκ Σέχι έφυγε από τη ζωή σε ηλικία μόλις 35 ετών πριν από δύο μήνες, στις 16 Οκτωβρίου 2025. Παρά τη μεγάλη δημοσιότητα που έλαβε η είδηση του θανάτου της, τόσο στη Νότιο Κορέα όσο και στο εξωτερικό, η αιτία θανάτου δεν ανακοινώθηκε από την οικογένειά της ούτε από τις Αρχές. Αντίθετα, έγινε γνωστή η απόφαση που είχε πάρει η ίδια να δωρίσει τα όργανά της (καρδιά, πνεύμονες, ήπαρ και νεφρούς) σε πέντε ανθρώπους που θα τα είχαν ανάγκη.
«Γιατί δυσκολευόμαστε τόσο να είμαστε ειλικρινείς με τα συναισθήματα μας; Μήπως επειδή η ζωή μάς εξαντλεί τόσο, που δεν έχουμε χρόνο να τα μοιραστούμε; Αισθανόμουν μια ακατανίκητη επιθυμία να ανακαλύψω κι άλλους που ένιωθαν όπως εγώ. Έτσι αποφάσισα, αντί να τους αναζητώ μάταια, να γίνω εγώ το άτομο που θα μπορούσαν να αναζητήσουν – να σηκώσω ψηλά το χέρι μου και να φωνάξω “εδώ είμαι” με την ελπίδα κάποιος να με δει, να αναγνωρίσει τον εαυτό του σε μένα και να με πλησιάσει, ώστε να βρούμε ο ένας παρηγοριά στην ύπαρξη του άλλου».
Και ένα μικρό βιογραφικό της συγγραφέως:
Η Μπεκ Σέχι (1990-2025) σπούδασε δημιουργική γραφή και στη συνέχεια εργάστηκε για πέντε χρόνια σε εκδοτικό οίκο. Για δέκα χρόνια, λάμβανε ψυχιατρική θεραπεία για δυσθυμία (επίμονη ήπια κατάθλιψη), η οποία έγινε το θέμα των κειμένων της, καθώς και των βιβλίων «Θέλω να πεθάνω αλλά θέλω να φάω τοκμπόκι», ένα και δύο. Το αγαπημένο της φαγητό ήταν το τοκμπόκι. Ζούσε με το υιοθετημένο σκυλάκι της, Τζάραμ.
Βρείτε το στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σας, ή όπου αλλού σάς αρέσει να προμηθεύεστε τα βιβλία σας.
* * *
Το Ημερολόγιο κυκλοφορεί τρεις φορές την εβδομάδα: κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή. Τις Κυριακές, η στήλη μεταμορφώνεται στο Βιβλίο της Εβδομάδας. Ειδικά για τις τρεις πρώτες εβδομάδες του Δεκεμβρίου, βγαίνουμε κάθε μέρα με μία πρόταση ανάγνωσης.Στείλτε μας μέιλ αν θέλετε να μας πείτε ή να μας ρωτήσετε κάτι — οτιδήποτε. Σας ευχαριστούμε πολύ.
Η ψυχολόγος - ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεύτρια, εκπ. στη Βορειοελλαδική Ψυχαναλυτική Εταιρεία, γίνεται η φωνή των γυναικών που πενθούν για τα δικά τους ωάρια και μιλά για τη δική της διαδικασία εξωσωματικής
Τι συμβαίνει όταν το κράτος μπαίνει όλο και πιο βαθιά στην οικονομία, στη ζωή, στις επιλογές μας; Πότε η προστασία γίνεται έλεγχος; Και πότε ο έλεγχος γίνεται ανελευθερία;
