Γουέιτζερ: Μια αληθινή ιστορία που απασχόλησε την αγγλική κοινή γνώμη
Έργο πολυετούς έρευνας σε αδημοσίευτα αρχεία και πηγές αλλά και επιτόπιας εξακρίβωσης. Ο Ντέιβιντ Γκραν γράφει για το τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος σε συνθήκες αληθινά ακραίες
Αναγνώστης με αιτία: Παρουσίαση του βιβλίου «Γουέιτζερ: ναυάγιο, ανταρσία, φόνος» του Ντέιβιντ Γκραν, που κυκλοφορεί από τις εκδ. ΔΩΜΑ
Όλοι βέβαια έχουμε διαβάσει τον «Ροβινσώνα Κρούσο» του Ντάλιελ Ντεφόε και μερικοί από εμάς τους παλαιούς των ημερών έχουμε δει στον κινηματογράφο την ταινία της Λίνας Βερτμίλλερ «Η κυρία και ο ναύτης», με πρωταγωνιστές τον Τζιανκάρλο Τζιανίνι και τη Μαριάντζελα Μελάτο.
Και στις δύο περιπτώσεις κάποιοι ναυαγούν σε ένα ερημονήσι. Και ενώ ο Ροβινσώνας Κρούσος είναι μόνος –ώσπου καταφτάνει ο Παρασκευάς–, ο Τζιανκάρλο Τζιανίνι έχει για συντροφιά την πανέμορφη –πλην εξαιρετικά δύστροπη λόγω πλούτου– Μαριάντζελα. Η δεύτερη περίπτωση μου ακούγεται πιο ενδιαφέρουσα, είναι γεγονός. Ωστόσο στις μέρες μας, ποιος από εμάς δεν θα σκεφτόταν με τρόμο την πιθανότητα να βρεθεί εγκαταλειμμένος σε κάποιο ερημονήσι του Ειρηνικού, αναγκασμένος να επιβιώσει με ένα κινητό που η μπαταρία του επέπρωτο να τινάξει τα πέταλα εντός ολίγιστων ωρών; (Παρελθέτω.)
Στο βιβλίο του Ντέιβιντ Γκραν, «Γουέιτζερ»(εκδ. ΔΩΜΑ), οι ναυαγοί είναι περισσότεροι. Ένα ολόκληρο τρικάταρτο του 18oυ αιώνα τσακίζεται στα βράχια ενός ερημονησιού στα ανοιχτά της Παταγονίας. Το Γουέιτζερ, όπως ονομάζεται το σκάφος, είχε αποπλεύσει από την Αγγλία μαζί με κάμποσα άλλα για να αντιμετωπίσει την Ισπανική αρμάδα, όμως ξέκοψε από τον υπόλοιπο στόλο και κατέληξε να θαλασσοδέρνεται πριν τελικά βυθιστεί σε εκείνο το ερημονήσι. Οι ναυτικοί που επιβιώνουν του ναυαγίου πρέπει τώρα να επιζήσουν σε ένα αγριότοπο. Χωρίς προμήθειες, χωρίς εύκολο τρόπο να βρουν τροφή, μέσα σε καταιγίδες, ερχόμενοι συχνά σε ρήξη μεταξύ τους, δημιουργώντας ομάδες και φατρίες, προκαλώντας φόνους και εξεγέρσεις.
Το μυθιστόρημα είναι συναρπαστικό. Δεν έχανα ευκαιρία να το πιάσω στα χέρια μου και να συνεχίσω την ανάγνωση. Ο συγγραφέας του, ο Ντέιβιντ Γκραν, έχει γράψει κι ένα άλλο βιβλίο τη μεταφορά του οποίου είδαμε φέτος στις κινηματογραφικές αίθουσες (αναφέρομαι στην ταινία «Οι δολοφόνοι του ανθισμένου φεγγαριού»). Αυτήν όμως την ώρα θέλω να στείλω τον αναγνώστη στο κοντινότερο βιβλιοπωλείο για να προσφέρει στον εαυτό του μια ύψιστη απόλαυση: το διάβασμα μιας ναυτικής περιπέτειας που μπορεί μεν να μην ενέχει ούτε μια στιγμή κάποια ερωτική ιστορία, που μπορεί το γυναικείο φύλο να απουσιάζει εντελώς, που μπορεί να μην περιγράφει τη σύγχρονη εποχή μας, που δεν αναφέρεται στην Τεχνητή Νοημοσύνη, αλλά που είναι γραμμένο με τέτοιον τρόπο που δεν μπορώ παρά να αποδώσω τα εύσημα στον συγγραφέα του και τα συγχαρητήριά μου στην Δέσποινα Κανελλοπούλου που το μετέφρασε.
Και για να επανέλθω στην ιστορία που περιγράφει το βιβλίο του Γκραν, οι ναυαγοί κάποια στιγμή χωρίζουν τα τσανάκια τους, μοιράζονται σε ομάδες, κάποιοι φτιάχνουν μια αυτοσχέδια λέμβο και αποπειρώνται να διασχίσουν τα φουρτουνιασμένα νερά των επικίνδυνων εκείνων πορθμών, κάποιοι βρίσκουν άλλους τρόπους, με αποτέλεσμα να…
Όμως όχι, δεν θα σας πω εδώ τι έγινε στη συνέχεια, δεν σκοπεύω να γίνω σπιούνος του τέλους μιας αληθινής ιστορίας που απασχόλησε για καιρό την αγγλική κοινή γνώμη αλλά και τις αίθουσες των δικαστηρίων στη Γηραιά Αλβιόνα.
25°
