Αγαπητέ αναγνώστη, τι κάνεις όταν πιστεύεις ότι έχεις χαραμίσει 15 χρόνια από τη ζωή σου; Οι σαραντάρηδες ήρωες του Νικ Χόρνμπυ, κυριευμένοι από υπαρξιακούς ιούς, βρίσκονται σε εκείνη την ευαίσθητη καμπή όπου ένα τυχαίο περιστατικό απελευθερώνει όλη τη φυλακισμένη απέχθεια του ενός για τον άλλο, στο σημείο που ξεκινούν οι απολογισμοί, όχι μόνο της σχέσης αλλά μιας ολόκληρης ζωής. «Φτάνει πάντοτε μια στιγμή που έρχεσαι αντιμέτωπος με τις αυταπάτες σου, συνειδητοποιώντας πόσο αξιολύπητες είναι» σημειώνει ο συγγραφέας και με το ανάλαφρο χιούμορ του ρίχνει τους ήρωές του σε βάθη όπου, όπως σχεδόν οι περισσότεροι από μας, δεν είναι προετοιμασμένοι για τα ευρήματα. Ζευγάρι εδώ και 15 χρόνια, η Άννι και ο Ντάνκαν ζουν με το φάντασμα του Τάκερ Κρόου –«πάντοτε μέρος της ζωής τους, όπως μια αναπηρία»–, Αμερικανού ροκ σταρ εξαφανισμένου έπειτα από κάποιο ανεξιχνίαστο περιστατικό που συνέβη πριν 20 χρόνια στις τουαλέτες ενός κλαμπ! Εκείνος ψυχαναγκαστικός και μονομανής, είναι επιπλέον μέλος μιας ιντερνετικής ομάδας φανατικών «Κροουλόγων» θαυμαστών που θεωρούν τον Κρόου «μυθικό ερημίτη, δημιουργό του σπουδαιότερου και πιο ρομαντικού άλμπουμ για το χωρισμό που ηχογραφήθηκε ποτέ». Το ιδανικά ταιριαστό ζευγάρι, που έχει με ενθουσιασμό δημιουργήσει ψευτοανάγκες, ψευτοενδιαφέροντα, ιδεολογίες, προκειμένου να μη δει την πραγματικότητα, πιάνει τον εαυτό του «επ’ αυτοφώρω». Όπου πραγματικότητα σημαίνει να είσαι κολλημένος σε μια βαρετή επαρχιακή πόλη της ανατολικής Αγγλίας, σε μια αδιέξοδη σχέση, χωρίς παιδιά, όπου η σκέψη και μόνο για σεξ σου προξενεί φρίκη. Ξαφνικά ο Κρόου θα εμφανιστεί αναπάντεχα στη ζωή τους. Η Άννι τον ερωτεύεται, αλλά οι αυταπάτες έχουν δυαλυθεί μαζί με την τακτοποιημένη ζωή της. Νιώθει ότι τα αισθήματά της δεν είναι παρά η αξιοθρήνητη φαντασίωση μιας μοναχικής γυναίκας, η δική της ψυχαναγκαστική ανάγκη να κοιμηθεί με κάποιον πριν πατήσει τα σαράντα. «Είναι μια αρρώστια η μοναξιά. Σε κάνει ανίσχυρο, εύπιστο, χαζό». Το ίδιο συναισθηματικά ανάπηρος θα αποδειχθεί εντέλει και εκείνος.
Στο έκτο μυθιστόρημά του ο Νικ Χόρνμπυ παρωδεί και πάλι τις εμμονές των νευρωτικών ηρώων του (περισσότερο αυτές των ανδρών), τη δυσκολία τους να λύσουν τα προβλήματα στις προσωπικές τους σχέσεις, τους συμβιβασμούς, τα ψέματα που λένε κυρίως στον εαυτό τους. Ο συγγραφέας βρίσκει την ευκαιρία να σχολιάσει με χιούμορ τις συζητήσεις στον ιστότοπο, εκεί όπου η πραγματικότητα στρεβλώνεται και οι πιο απίθανες λεπτομέρειες της ζωής των ειδώλων μπορούν να γίνουν αντικείμενο σοβαρών αναλύσεων και καυγάδων από παθιασμένους που κάνουν σαν τρελοί όχι για το ίδιο το πρόσωπο, αλλά για το δικό τους δημιούργημα. Θέλει να αποτυπώσει με τον τρόπο του, πάντα με όχημα τη μουσική, τη νέα πραγματικότητα που επέβαλε το ίντερνετ, που άλλαξε τα πάντα· τις σχέσεις, τις φίλιες, τον έρωτα, την ψυχοσύνθεσή μας. Κι αυτό που το κάνει συγκινητικό είναι οι εσωτερικές συγκρούσεις των ηρώων, η αίσθηση της σπαταλημένη ζωής και της αδυναμίας να την αλλάξουν.
