Παρουσίαση του νέου βιβλίου του Γιάννη Μακριδάκη με τίτλο «Ενάμισι δευτερόλεπτο φως», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εστία
Γυρίζει στο νησί του για έναν έρωτα. Που θα τον χάσει, πριν καλά καλά τον γνωρίσει. Η σκιά της ντροπής του πατέρα του θα εξαφανίσει αισθήματα, προσδοκίες, κι εκείνα τα μάτια που δεν θα ξαναδεί. Παρότι το μέρος τον έδιωξε μικρόν –όχι το μέρος στ’ αλήθεια, μα ο πατέρας του ο ίδιος, ο σκληρός φαροφύλακας, που τον βαραίνουν ανήκουστες προστυχιές– αφού ήρθε όπως τον όρισε η καρδιά του, θα μείνει και μάλιστα θα μείνει μια βραδιά στον φάρο, τόπο οδύνης, ντροπής, φόβου, ανατριχιαστικών αναμνήσεων μα και ανακουφιστικής λύτρωσης.
Είναι μια επιστροφή ενηλικίωσης, για τον Καιρό, το παρανόμι του μετεωρολόγου Μάριου Τσόχου, η επιστροφή του στο νησί. Θα αντιμετωπίσει την καχυποψία και τη σκληρότητα, τα σχόλια πίσω απ’ την πλάτη του και τη φανερή προσβολή του, έτσι όμως θα ζητήσει να μάθει, θα βγει απ’ την άγνοια, θα έρθει αντιμέτωπος με την αλήθεια, θα μετρήσει το μπόι του απέναντί της.
Ο Μακριδάκης είναι καταιγιστικός, δεν βάζει τελεία πουθενά, λέει μονορούφι όσα πιέζουν να γραφούν, όσα περιγράφουν τον άγριο τόπο, τους σκληρούς ανθρώπους, το βλοσυρό παρελθόν, το αμήχανο παρόν. Το στίγμα ορίζει την παραμονή του ήρωα στο νησί και, σαν δώρο αναπάντεχο, του δίνεται η δυνατότητα να μείνει μια νύχτα μόνος στο φάρο. Είναι η νύχτα που θα τον βάλει να ξεδιαλύνει τα δικά του σκοτάδια, να παραδεχτεί όσα έκρυβε μέσα του χρόνια ολόκληρα, να βάλει σε τάξη το νου του, ν’ αφήσει τις αναλαμπές του φάρου να τον φωτίσουν, να τον λυτρώσουν.
Εικόνες και περιγραφές ενός τοπίου δύσκολου που φέρνει θύμισες που πληγώνουν, αισθήματα έντονα μα ξεχασμένα που αναγεννιούνται μόνο και μόνο με την παρουσία του, και η συγκινητική δίβουλη στάση του νέου φαροφύλακα, απλώνονται μπροστά μας για να μας βάλουν να σταθούμε απέναντι σε κοινωνικές αγκυλώσεις. Το παιδί δεν ευθύνεται για τις πράξεις του γονιού, κι όμως είναι ο γιος του τέρατος, η αυτόνομη, μοναδική και αυτόφωτη πορεία του δεν είναι δεδομένη, πρέπει να κατακτηθεί ενώ δεν ευθύνεται, δεν απολογείται, δεν είναι ένοχο, δεν ξέρει. Μαθαίνει και μπαίνει σ’ έναν κυκεώνα αναμνήσεων, ενοχών, βαθύτατης εσωτερικής κρίσης. Και γαληνεύει με την αποδοχή, τη γνώση, την εκτίμηση των άλλων. Είναι η εκτίμηση ενός ολόκληρου κόσμου που μπορεί να έχει αξία τέτοια, ώστε να ορίζει την αυτοεκτίμηση, τον αυτοσεβασμό, την ήσυχη συνύπαρξη με τον εαυτό μας, όταν λογαριαζόμαστε με ακραίες, οδυνηρές συνθήκες.
Ίσως να χρειάζεται κάποιες φορές μονάχα ενάμισι δευτερόλεπτο φως για να αναμετρηθούμε με το είναι μας και να βρεθούμε στο ζύγι σωστοί.
10°
