Με πωλήσεις που ξεπέρασαν τα 12 εκατ. αντίτυπα σε 38 χώρες και με πουλημένα ήδη τα κινηματογραφικά δικαιώματα, η επονομαζόμενη τριλογία του “Millenium” του πρόωρα χαμένου Νορβηγού Στιγκ Λάρσον αποτελεί ίσως το πιο εκδοτικό φαινόμενο από την εποχή του Νταν Μπράουν και μετά. Πολλώ δε μάλλον όταν μιλάμε για αστυνομικά μυθιστορήματα.
Μολονότι ο ίδιος χάθηκε πρόωρα, η επιτυχία του άνοιξε το δρόμο σε μια σειρά εξαιρετικών συγγραφέων του είδους από τον Βορρά: Γκούναρ Στόλεσεν («Στο σκοτάδι όλοι οι λύκοι είναι γκρι», “Svarte far”, Πόλις), Χένινγκ Μάρκελ (“Firewall”, Ψυχογιός), Άρνε Νταλ (“Mysterioso” και σύντομα «Μίσος και αίμα», Μεταίχμιο), Άρνι Τοράνινσον («Ο καιρός της μάγισσας», Πόλις), Μίκελ Μπρίγκεγκααρντ (“Libri Di Luca”, Πατάκης), Αρναλντούρ Ιντρίντασον (“Jar City”) κ.ά.
Η επιτυχία του Λάρσον κατ’ εμέ οφείλεται κυρίως στο σωστό timing: τα βιβλία του περιγράφουν τη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα και δίνουν το στίγμα της εποχής τους. Τα ζητήματα που πραγματεύονται (τράφικινγκ, μετανάστευση, την ανεξέλεγκτη δύναμη των ΜΜΕ, την κατάλυση του κοινωνικού κράτους, τη –δεξιόστροφη– παρακμή της σοσιαλδημοκρατίας) δεν αφορούν μόνο την κοινωνία της πατρίδας του, αλλά τις περισσότερες ευρωπαϊκές κοινωνίες της εποχής της παγκοσμιοποίησης. Δεν είναι τυχαίο ότι η κεντρική ηρωίδα του, η ανορεκτική και διαταραγμένη ψυχολογικά Λίσπερτ Σαλάντερ, είναι ιδιοφυΐα στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και παίζει στα δάχτυλα το διαδίκτυο, είναι δηλαδή μια ιδανική ηρωίδα για την ψηφιακή εποχή μας.
Το «Κορίτσι με το τατουάζ» είναι ένα καλοστημένο «θρίλερ εγκλήματος και τιμωρίας, σεξουαλικής διαστροφής και οικονομικής εξαπάτησης», με θέμα το μυστήριο που καλύπτει την εξαφάνιση μιας γυναίκας πριν από 36 χρόνια, υπόθεση την οποία καλούνται να εξιχνιάσουν η Σαλάντερ και ένας ακτιβιστής δημοσιογράφος.
Στο «Κορίτσι που έπαιζε με τη φωτιά» η Λίσμπετ Σαλάντερ εκμεταλλεύεται το ταλέντο της ως χάκερ προκειμένου να βοηθήσει τον εκδότη του περιοδικού “Millennium” σε μια έρευνα γύρω από το τράφικινγκ. Ωστόσο, βρίσκεται ακούσια μπλεγμένη σε μια διπλή δολοφονία και η αστυνομία τη θεωρεί ως τη βασική ύποπτο. Αρχίζει ένα ανελέητο ανθρωποκυνηγητό. Η Σαλάντερ τρέχει για να ξεφύγει από το ανθρωποκυνηγητό και συγχρόνως αγωνίζεται για να ξεσκεπάσει τους πραγματικούς δράστες.
Θαρρώ πως, σε σχέση με το πρώτο μέρος της τριλογίας, στο «Κορίτσι που έπαιζε με τη φωτιά» η πλοκή είναι ακόμη πιο καλοστημένη, σε σημεία δαιδαλώδης. Η γραφή του Λάρσον έχει έναν επίμονο ρυθμό, είναι σχεδόν κινηματογραφική και προσδίδει ένταση στην πρόζα του. Η δράση είναι καταιγιστική από την αρχή έως το τέλος.
«Το κορίτσι με το τατουάζ», Στιγκ Λαρσον, μτφ. Γιώργος Μαθόπουλος, εκδ. Ψυχογιός, σελ. 660
«Το κορίτσι που έπαιζε με τη φωτιά», Στιγκ Λαρσον, μτφ. Γιώργος Μαθόπουλος, εκδ. Ψυχογιόας, σελ. 700
10°
