Πιάνεται η φωτιά; Φυλακίζεται ο αέρας; Μπορείς να φτιάξεις Τίμιο Ξύλο από διαστημόσκονη; Μπορείς με μια κιθάρα σαν του Μικ Ρόνσον από τις γκλίτερ νύχτες των Spiders from Mars να ταξιδέψεις τον γαλαξία με οτοστόπ και στη διαδρομή, πάνω στην έγχορδη, ιπτάμενη Τελεκάστερ σκούπα σου, να χωρέσουν όλα τα παιδιά, που με το κεφάλι ψηλά αναστηλωμένο να κοιτά τον ουρανό, αναζητούν τον Starman;
Και αναπόφευκτα, για να τελειώνουμε με τους προλόγους, η απάντηση στο αναπόφευκτο των ερωτημάτων: Ήταν Θεός ο David Bowie; Του Ολύμπου, ή του αντίστοιχου με το αγιορείτικο, βουδιστικό πάνθεο, μιας και αυτό ήταν το θρήσκευμά του, πριν απαρνηθεί την αγγλικανική εκκλησία και προσχωρήσει στο... Jai Guru Deva, om; Ήταν. Αν υπάρχει Θεός, φυσικά. Αλλά ακόμα κι αν δεν, τότε ειδικά για τον Bowie θα έπρεπε να εφευρεθεί μια λέξη/έννοια/όρος που να περικλείει νοηματικά τον κύκλο του βίου του. Ίσως Θεοτέχνης, μίξη θρησκείας και τέχνης, απόδοση τιμών στον άνθρωπο που μοιάζει κατά τύχη να έπεσε στη Γη, αλλά είπε, οκ, δεν πειράζει, ας προσπαθήσουμε να μάθουμε στους θνητούς ριφάκια, λόγια και πράξεις αθανασίας.
«Αναζητώντας τον Starman»: παιδί του Κιούμπρικ μα και του Major Tom, ξαδέλφη του Ρέιμοντ Τσάντλερ, η Μαρία Μαρκουλή, δημοσιογράφος, ντετέκτιβ, με κινηματογραφική μνήμη αλλά και μια bowieκή δισκοθήκη-επάρκεια, που ως βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας εμπεριέχει τη γνώση όλου του κόσμου, μύστρια, αποκρυφίστρια μα και δεινή εξερευνήτρια, παραδίδει ένα βιβλίο συναρπαστικό, ανάγνωσμα αστερόιντ. Προσοχή. Δεν είναι μια βιογραφικά του Bowie, αλλά μια τριπαριστή, cut to cut ιδιοσυγκρασιακά τρυφερή αφήγηση για τον Δαυίδ, που τα τραγούδια του την πήγαν σε άγνωστους πλανήτες.
Δημοσιογράφος με ειδίκευση στη μουσική, εκλεκτή μονογράφος, μιας και πέρα από τα current της ειδησεογραφίας, συνέγραψε τρία καταπληκτικά βιβλία για τον Πρίσλεϊ, τον Λένον και τον Ντίλαν, η Μαρκουλή ντεμπουτάρει με τον Starman την pop παραφυάδα των εκδόσεων Νεφέλη, χαρίζοντας σε όλους τους φαν τα δικά της keywords-passwords ανάγνωσης του θρύλου. Άρα κατ' επέκταση, «συνδεόμαστε» όλοι μαζί στο διαστημόπλοιο, ταξιδεύοντας και ανταλλάσσοντας όνειρα και μνήμες, σαν ήρωες του «Interstellar» και του «Inception».
Να το διαβάσετε. Και μιας και στο ξεκίνημα του παρόντος σημειώματος θρησκειολογήσαμε ασύστολα, ακολουθεί ακωδικοποίητο μήνυμα, χωρίς αλγόριθμους προστασίας, ανοιχτός κώδικας, προς τη συγγραφέα: χαίρε, κεχαριτωμένη Μαρία, let the children lose it, let the children use it, let the children boogie.
