Τζίμι Καρ: Ένας Άγγλος κωμικός, υπερ-διάσημος στην πατρίδα του, και το υπερ-πετυχημένο Αθηναϊκό του σώου. Μαζί, το φαινόμενο Stand-up comedy.
Η λογική του stand-up comedy είναι απλή: ένα άτομο, βασικά κωμικό και οποιουδήποτε φύλου, στέκεται όρθιο σε μια πλατφόρμα, σκηνή ή πίστα, παίρνει ένα μικρόφωνο και λέει αστεία σε κόσμο που κάθεται στην αίθουσα. Τα αστεία τα έχει δουλέψει από πριν, τα έχει δοκιμάσει και αποστηθίσει, σε μεγάλο βαθμό – αν και η επιτυχία συχνά έχει να κάνει με την επικοινωνία με το κοινό, την άμεση, «ζωντανή» συναλλαγή με τις μπροστινές κυρίως θέσεις. Όταν το κωμικό άτομο λέει τα αστεία του σε μικρό χώρο, μπορεί να ανταλλάξει κουβέντες και με τις πίσω θέσεις, με κόσμο που είναι στο μπαρ, κοντά στην έξοδο ή έξω από τις τουαλέτες. Αν ο χώρος είναι γιγάντιος, αναγκαστικά περιορίζεται στους μπροστινούς του, γιατί τους πίσω δεν τους ακούει όσο και να χτυπιούνται.
Το «Christmas Theater» είναι ένας τεράστιος χώρος, το Κλειστό Στάδιο Γαλατσίου, με χωρητικότητα 3.000 ατόμων παρακαλώ, με κερκίδες και πλατεία, με αμέτρητες καρέκλες αραδιασμένες στη σειρά και πολλές εξόδους, που δεν κάνουν δουλειά, ψυχολογικά, όταν πιέζεσαι με την πολυκοσμία αλλά σίγουρα κάνουν (δουλειά) αν π.χ. πιάσει φωτιά το τσαρδί ή γίνει κάποια μεγάλη ζημιά. Κορίτσια και αγόρια σε κατευθύνουν ευγενικά στις θέσεις σου, επειδή οι θέσεις είναι με γράμματα κι άντε να τις βρεις έτσι που είναι ένα σωρό, κι εσύ προσωπικά έχεις να πας σε τόσο γκαργκάντουαν συναυλιακό χώρο από τα 00s. Ο χώρος είναι εντυπωσιακός, ατελείωτος – η ιδέα ότι θα βρεθείς με φίλους εκεί είναι χαζή ιδέα (δεn θα βρεθείς, ξέχασέ το και παλουκώσου στη θέση σου που τόσο ζορίστηκες να την πετύχεις).
Το μακρινό 1995, όταν η Λουκία Ρικάκη ξεκίνησε το stand-up comedy στην Ελλάδα, οι «όρθιοι κωμικοί» έλεγαν τα αστεία τους σε 20-30 άτομα, σε μικρούς χώρους, σε τίποτε συμμαζεμένα μπαράκια που σιγά-σιγά, με τα κάμποσα χρόνια που πέρασαν, έγιναν μεγαλύτεροι χώροι και μπαράκια 200-300+ ατόμων. Η παράδοση του «όρθιου κωμικού» είναι εγγλέζικη, με μεγάλη επιτυχία στην Αμερική, όπου οι κωμικοί είναι πέντε τον παρά, και το κοινό έχει συνηθίσει να πληρώνει πολλά λεφτά για να περάσει μια-δυο ωρίτσες γελώντας. Η Λουκία έφερε πρώτη το έθιμο, το οποίο άργησε να πάρει μπρος, όχι με την έννοια της επιτυχίας (είχε σουξέ από την αρχή) παρά με την έννοια του μεγάλου αριθμού «στανταπάδων», όρθιων κωμικών, που μεγαλώνει ολοένα, με όλο και περισσότερα ονόματα, που έχουν όλο και περισσότερη επιτυχία.
Ο Άγγλος που είδαμε λοιπόν, ο βασιλιάς του εγγλέζικου Stand-up, λέγεται Τζίμι Καρ και το σόου του έχει τίτλο «Laughs funny», γιατί όντως γελάει αστεία, λίγο σα τον Ντορή. Τα εισιτήρια είχαν αγοραστεί από τον γιο της φίλης μου ο οποίος στο μεταξύ έφυγε στο εξωτερικό, κι έτσι πήγαμε στο Christmas Theater η μαμά του κι εγώ, που δεν είχαμε ξαναπάει (μάλλον, γιατί δεν θυμόμαστε κιόλας 100%).
Ο χώρος ήτανε γεμάτος από τη μία ως την άλλη κερκίδα, ο Τζίμι Καρ έκανε σόου επί δύο ώρες, στις οποίες δεν βαρεθήκαμε ούτε λεπτό… κι είναι ζήτημα να χάσαμε 3-4 αστεία στη μετάφραση. Οι Άγγλοι τα μιλάνε πιο καθαρά τα εγγλέζικα από τους Αμερικάνους, κι ας μην καταλαβαίνουν οι μεν τους δε, εμείς καταλαβαίναμε περίπου μια χαρά, και το θέμα ήταν να περάσουμε ωραία, να γελάσουμε ΚΑΙ να απολαύσουμε τον υπερ-διάσημο Άγγλο κωμικό, ο οποίος δεν σνομπάρισε καθόλου την Ελλάδα ούτε το κοινό, ίσα που έκανε ένα-δυο αστεία με το ποιοι καταλαβαίνουν τι λέει και τι όχι: οι γενιές μετά από εμάς, τα παιδιά που γεννήθηκαν από το ’90 και ύστερα, τα παίζουν στα δάχτυλα τα εγγλέζικα. Βλέπουν κωμικούς συνέχεια, λάιβ, σε πλατφόρμες και σε «ρηλ», παντού, είναι εξοικειωμένοι με το είδος.
Το οποίο είδος, αν δείτε πόσα ονόματα κωμικών έχουμε εδώ που κάνουν εγχώριο Stand-up comedy με επιτυχία, έχει πιάσει και στην Ελλάδα φουλ, όπως σ’ όλο τον κόσμο. Οι νέοι σταρ δεν είναι πια οι μουσικοί, τραγουδιστές ή άλλοι καλλιτέχνες. Το μεγαλύτερο κομμάτι του κοινού ψηφίζει Stand-up comedy – ένα ατομάκι αστείο, που αυτοσαρκάζεται και σαρκάζει, που λέει καλαμπούρια και διασκεδάζει τον κόσμο με μόνο του όπλο ένα μικρόφωνο… και μυαλό, σίγουρα, γιατί εδώ εμείς δεν θυμόμαστε ούτε ένα ανέκδοτο που ακούσαμε πριν από μια ώρα, κι αυτό το ατομάκι-στανταπάς έχει αποστηθίσει κατεβατά ολόκληρα, εκτός που είναι ετοιμόλογο από φυσικού του, γι’ αυτό χειροκροτείται.
Αν θέλετε να δώσετε μια καλή συμβουλή στο παιδί σας, κατευθύνετέ το προς το Stand-up comedy και αύριο-μεθαύριο μπορεί να γεμίζει ολόκληρα στάδια…
(Προειδοποίηση: Για να βγεις με αμάξι από το πάρκινγκ του Christmas Theater χρειάζεσαι ελικόπτερο ή/και υπομονή πάνω από ώρα, γιατί η έξοδος των οχημάτων είναι μία και μπλοκάρει ασύστολα….)
Μια μεγάλη μουσικοθεατρική παραγωγή, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Θάνου Αλεξανδρή, που μας γυρίζει πίσω στην Ελλάδα των δεκαετιών του ’80 και του ’90
Την αγαπήσαμε για τη θρυλική της ατάκα «Σας αγαπώ». Τώρα τη συναντήσαμε με αφορμή την παράσταση «Blue Train», στην οποία πρωταγωνιστεί και της ζητήσαμε να μας μιλήσει για όλα.
Ο Θωμάς Μοσχόπουλος πραγματεύεται τα θέματα της εξουσίας και του ανταγωνισμού, σε ένα κείμενο που συνομιλεί ανοιχτά με τον Μπέκετ, τόσο σε επίπεδο γραφής όσο και περιεχομένου
8°
