Eύη Δόβελου: «Η απώλεια είναι σαν μια πέτρα που την κουβαλάς για πάντα αλλά τελικά συνηθίζεις»

Οι αναμνήσεις της από την παιδική της ηλικία έχουν να κάνουν με το ατελείωτο παιχνίδι στη γειτονιά. Κρυφτό, αγαλματάκια, λάστιχο, κουτσό, βόλτες με τα ποδήλατα και πάντα μια μικρή στάση στο ψιλικατζίδικο του κυρ-Θανάση για παγωτό και αναψυκτικό. Η Eύη Δόβελου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, για την ακρίβεια στην Άνω Τούμπα, αλλά δεν είναι ΠΑΟΚ. Τα καλοκαίρια της παιδικής της ηλικίας τα μοίραζε ανάμεσα στη Ζάκυνθο από όπου κατάγεται η μητέρα της και στη Χαλκιδική, μέρος όπου ο πατέρας της αγαπούσε να παραθερίζουν οικογενειακώς.

Θυμάται ότι από τότε που ήταν στο γυμνάσιο, της άρεσε πολύ να πηγαίνει σινεμά. Μπορούσε να βλέπει ταινίες με τις ώρες. Τα τοπία, οι ιστορίες, οι μουσικές την ταξίδευαν και της προκαλούσαν έντονα συναισθήματα. Έτσι, ήθελε κάποια μέρα να γίνει κομμάτι αυτού που έβλεπε. Όταν αποφοίτησε από το σχολείο και ξεκίνησε τη φοιτητική ζωή, άρχισε να την ενδιαφέρει περισσότερο το θέατρο. Γράφτηκε σε θεατρικό εργαστήρι και παράλληλα με τη σχολή της λογιστικής (ο πατέρας της την προόριζε για λογίστρια), παρακολουθούσε μαθήματα υποκριτικής και αυτοσχεδιασμού στο θεατρικό εργαστήρι «Μικρό Θέατρο» της Θεσσαλονίκης. Ύστερα από έναν χρόνο περίπου, η τότε δασκάλα της την προετοίμασε και την παρότρυνε να δώσει εξετάσεις στις δραματικές σχολές της Αθήνας. Το 2006 έδωσε εξετάσεις και πέρασε στη δραματική σχολή της Νἐλλης Καρρά «ΑΡΧΗ» κι έτσι ξεκίνησαν όλα. Ενώ φοιτούσε ακόμη στη δραματική σχολή, δούλεψε για ένα μικρό διάστημα στο club Motel στου Ψυρρή. Ήταν υπεύθυνη για το πελατολόγιο και την υποδοχή.

Κάποιοι ίσως την θυμούνται από τη γνωστή διαφήμιση της air fast που θα λέγαμε πως είχε γίνει viral πριν 10 χρόνια. «Μου έρχονται κατευθείαν στο μυαλό τα γυρίσματα, πόσο είχαμε γελάσει αλλά και ολίγον τι ταλαιπωρηθεί. Ιούλιος μήνας απ’ ό,τι θυμάμαι, ζέστη, ήλιος – δεν υπήρχε φυσικά κλιματισμός στο Air Bahal. Θεωρώ ότι διακωμωδεί με πολύ εύστοχο τρόπο τις low cost αεροπορικές εταιρίες κι ενώ έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε που γυρίστηκε, παραμένει διαχρονική. Ένας ταξιτζής τότε μου είχε πει ότι με αναγνώρισε από τα δόντια», λέει γελώντας. Το 2010 χόρεψε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με τον Samuel Rockwell, κάνοντας moon walk και λίγο break dance, ενώ έχει ασχοληθεί και με το stand-up.

Eύη Δόβελου: Συνέντευξη για τη θεατρική παράσταση «Rabbit Hole»

Η Eύη είναι αρκετά εξωστρεφής και κοινωνική. Της αρέσουν οι βόλτες σε διάφορες γειτονιές της Αθήνας ανακαλύπτοντας νέα στέκια αλλά περνώντας κι από τα παλιά. Σίγουρα μια στάση από το Santarosa για ένα τζιν τόνικ που θα της φτιάξει ο Νικόλας κι κάποιο άλλο βράδυ μετά από μια βόλτα στη Διονυσίου Αεροπαγίτου, στο Duende για το πιάτο «ταλιατέλες με κιμά» μαζί με ένα ωραίο ροζέ κρασί, είναι ιδανικά. Πολλές φορές απολαμβάνει να ξαπλώνει στον καναπέ της βλέποντας σειρές, stand-up comedy, ταινίες και να ασχολείται με τις δουλειές του σπιτιού, ενώ κάτι που προσπαθεί να μη λείπει από την καθημερινότητά της είναι η γιόγκα και ο σύγχρονος χορός. To καλύτερο μέρος πάλι, για να βάλει τα κλάματα είναι για εκείνη η γωνία του καναπέ της δίπλα στη γάτα της Νανά. Με αφορμή την συμμετοχή της στην παράσταση «Rabbit Hole», το βραβευμένο με Πούλιτζερ έργο του Ντέιβιντ Λίντσεϊ-Αμπέρ –ανέβηκε πέρυσι για πρώτη φορά στην Ελλάδα– που παίζεται για δεύτερη χρονιά στο θέατρο ΕΛΕΡ, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Λυμπερόπουλου, μιλήσαμε για την παιδική της ηλικία, την υποκριτική και τα σχέδιά της.

Πρόκειται για ένα βαθιά συγκινητικό έργο, το οποίο ακροβατεί ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό στοιχείο. Η πλοκή αφορά ένα ζευγάρι που προσπαθεί να σταθεί όρθιο σ’ έναν κόσμο που έχασε την ισορροπία του, στη σκιά μιας μεγάλης απώλειας. «Η Έλενα Παπαβασιλείου μου έδωσε να διαβάσω το θεατρικό για να της πω αν ενδιαφέρομαι να παίξω τον ρόλο της Ιzzy. Από την πρώτη κιόλας σελίδα με κέρδισε. Είναι ένα πολύ καλογραμμένο έργο, ευαίσθητο, άμεσο και ειλικρινές. Είναι σαν να θέλει ο συγγραφέας ν’ ανοίξει ένα παράθυρο στο σπίτι του ζευγαριού, όπου και εκτυλίσσεται η δράση, για να μας δείξει τη ζωή τους μετά από ένα τραγικό συμβάν. Μόλις το τελείωσα, την πήρα τηλέφωνο –αφού είχα ήδη χρησιμοποιήσει δυο τρία χαρτομάντηλα για να σταματήσω τα δάκρυά μου– και με μπουκωμένη από το κλάμα φωνή της είπα πως θέλω πολύ τον ρόλο».

Τα κοινά που έχει με την Izzy είναι ο αυθορμητισμός, η παιδικότητα και η αμηχανία που της προκαλούν οι σιωπηλές στιγμές. Η Izzy μέσα από το έργο φαίνεται να έχει μια χαλαρότητα στο πώς αντιμετωπίζει τα αναπάντεχα γεγονότα που της συμβαίνουν και έναν τσαμπουκά με τον οποίο διεκδικεί αυτό που θέλει, που δεν συνάδουν ωστόσο τόσο πολύ με τη δική της ιδιοσυγκρασία. «Έπρεπε, λοιπόν, να κατανοήσω αυτά τα κομμάτια ώστε να μπορέσω να τα φέρω επί σκηνής. Κάτι που εν τέλει αποδείχθηκε απελευθερωτικό μόλις μπόρεσα να το κατακτήσω. Τα σχόλια της παράστασης είναι πολύ θετικά και ενθαρρυντικά. Ένα από αυτά ανήκει σε μια κριτική που υποστήριζε ότι η Izzy είναι το ουράνιο τόξο αυτής της παράστασης».

Κατά τη διάρκεια των προβών την συγκίνησαν τα λόγια του σκηνοθέτη μέσω μιας αφήγησης προσωπικής του ιστορίας που σχετιζόταν με απώλεια και στήριζε την άποψη ότι μετά από ένα τέτοιο τραγικό συμβάν, δεν μπορείς ποτέ να είσαι ο ίδιος άνθρωπος με πριν. «Όπως λέει και η Νατ (μητέρα της πρωταγωνίστριας που υποδύεται, και της Μπέκα στο έργο) είναι σαν μια πέτρα που την κουβαλάς μαζί σου για πάντα, αλλά τελικά το συνηθίζεις γιατί είναι ό,τι σου έχει απομείνει από αυτή την απώλεια και εσύ είσαι… καλά».

Είπατε πρόσφατα σε μια συνέντευξή σας για την ηρωίδα σας, πως «θα την συμβούλευα ότι δεν χρειάζεται την αποδοχή και την επιβεβαίωση κανενός για οποιοδήποτε βήμα πρόκειται να κάνει στη ζωή της». Εσείς στην προσωπική σας ζωή, το τηρείτε αυτό; Προσπαθώ να το τηρήσω και να το έχω ως μότο ζωής χωρίς να το καταφέρνω πάντα.

Η οικογένεια και η απώλεια τι ρόλο παίζουν στη δική σας ζωή; Έχω καλή σχέση με την οικογένειά μου. Είναι δίπλα μου και με στηρίζει σε αυτό που κάνω, και την ευχαριστώ. Κι όπως κάθε οικογένεια, έχει βιώσει απώλειες συγγενικών προσώπων. Το σημαντικό είναι να μπορείς να μιλάς για το πώς νιώθεις, να μιλάς και για τον άνθρωπο που έχεις χάσει γιατί μόνο έτσι κρατάς ζωντανή τη μνήμη του.

Η απώλεια ενός παιδιού είναι βέβαια κι ένα πολύ ευαίσθητο θέμα και το έργο σκιαγραφεί μια τραγωδία. Πόσο διαφορετικά βλέπετε εσείς σήμερα, έχοντας παίξει σε μια τέτοια παράσταση, ειδήσεις της επικαιρότητας όπως το δυστύχημα των Τεμπών; «Δεν θα μπορούσε να με αφήσει ανεπηρέαστη, αλλά δεν συσχετίζω το ένα με το άλλο. Αυτό το δυστύχημα που στοίχισε τόσες ζωές, είναι δυστυχώς αλήθεια. Όπως αλήθεια είναι και ο πόλεμος που μαίνεται στην Ουκρανία, όπως και οι άνθρωποι που πνίγονται στην προσπάθειά τους να μεταναστεύσουν για μια καλύτερη ζωή, οι γυναικοκτονίες, το trafficking και τόσα άλλα τραγικά που συμβαίνουν καθημερινά. 

»Ο ρόλος μου στην παράσταση “χτίστηκε” από την προετοιμασία που έχω κάνει, ενεργεί σύμφωνα με τα λόγια του ρόλου και αντιδρά στα λόγια των συναδέλφων του. Παραμένει όμως ένας ρόλος, τον υποδύομαι. Δεν βλέπω διαφορετικά τις ειδήσεις της επικαιρότητας εξαιτίας του ρόλου μου στο “Rabbit Hole”».

Η Eύη Δόβελου μιλάει για το «Ναυάγιο» στο Mega

Tην Εύη φέτος την είδαμε να παίζει για πρώτη φορά τηλεοπτικά έναν δραματικό ρόλο στη σειρά του Mega «Ναυάγιο». «Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν ότι η σειρά εκτυλίσσεται στο 1966 και βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Υποδύομαι μια ηρωίδα  ονόματι Κλαίρη που έρχεται από την Αμερική. Οπότε ήθελα να βρω πληροφορίες σχετικά με τη συγκεκριμένη εποχή και το τι συνέβαινε τότε στην Ελλάδα, αλλά και στην Αμερική. Είναι τεράστια η χαρά μου που συμμετέχω σε αυτή τη σειρά και συνεργάστηκα με σπουδαίους ηθοποιούς, όπως και με τον σκηνοθέτη Γιάννη Χαριτίδη, την casting director Μιράντα Ρωσταντή, αλλά και με όλους τους συντελεστές αυτής της σειράς».

Κάνοντας αναδρομή στο παρελθόν θεωρεί ότι οι παραστάσεις που δημιούργησε με την ομάδα Cheekbones, η συμμετοχή της στο project του εθνικού θεάτρου «Ο συγγραφέας του μήνα» και η παράσταση που συμμετέχει τώρα, είναι οι πιο σημαντικοί σταθμοί στη μέχρι τώρα καριέρα της. «Πολλές φορές αναλογίζομαι “τι θα γινόταν, αν”. Είναι πολύ σημαντικό το timing στη ζωή μας. Αλλά πιο πολύ το σκέφτομαι, όχι για το αν θα είχα ακολουθήσει κάποιο άλλο επάγγελμα, αλλά περισσότερο για τις αποφάσεις και τους ανθρώπους που γνώρισα τη δεδομένη στιγμή. Αν δεν είχα γνωρίσει τον τάδε άνθρωπο μπορεί να μην προέκυπτε η τάδε συνεργασία, αν δεν είχα δει την τάδε θεατρική παράσταση ἠ ταινία να μη συνειδητοποιούσα... Δηλαδή πιο πολύ αναλογίζομαι αυτό το “αν” που με κάνει αυτό που είμαι σήμερα. Όπως λέει και η ηρωίδα της σειράς “One Day”, Emma Morley που την υποδύεται η φοβερή Ambika Mod, “Φαντάσου αν άλλαζες μια μέρα από τη ζωή σου, πόσο διαφορετική πορεία θα είχε πάρει”».

Νιώθεις κάποιες φορές εγκλωβισμένη από στερεότυπα και κοινωνικές κατασκευές; «Πολλές φορές το νιώθω αλλά με έχει βοηθήσει η ψυχοθεραπεία στο να καταλάβω τι είναι φορεμένο από την κοινωνία και τι όχι. Πώς πραγματικά θέλω να ζω κι ας μην ταιριάζει με τα κοινωνικά πρότυπα που ορίζει η κοινωνία. Το θετικό είναι ότι γίνονται όλο και περισσότερες αλλαγές που πιστεύω θα οδηγήσουν σε μια κοινωνία που θα χωράει τη διαφορετικότητα του καθενός και τελικά δεν θα είναι διαφορετικότητα αλλά κανονικότητα».

Μελλοντικά θα ήθελε πολύ να ταξιδέψει σε μακρινά, εξωτικά μέρη και να συνεργαστεί με τον Robert Wilson, ενώ εύχεται κάποια στιγμή να ξαναμπεί δυναμικά στο stand-up.