Στα χέρια της Γιούλικα Σκαφιδά πέρασε η καρφίτσα / βραβείο της Μελίνας Μερκούρη. Η βραβευμένη ηθοποιός είχε μιλήσει στον Χρήστο Παρίδη για λογαριασμό του SOUL τον Ιούνιο του 2011. Η συνέντευξη είχε δημοσιευτεί στο τεύχος 56 του ομορφότερου ελληνικού περιοδικού. Η ξεχωριστή περίσταση μας δίνει την αφορμή να την ξαναδιαβάσουμε.
Είναι πολύ ωραία, γιατί το Γκάζι τα περιέχει όλα. Και την καφετέρια με τα λαϊκά, και το underground μαγαζί, και το κουλτουριάρικο μπαράκι, και το παλιό κουτούκι, και τα σουβλάκια…
Σου αρέσει η δυνατή μουσική; Όλη η οχλοβοή που φτάνει μέχρι το σπίτι σου;
Όχι, δε μου αρέσει πολύ, αλλά, επειδή έμενα πολλά χρόνια σε μια ήσυχη γειτονιά στο Χαλάνδρι, τώρα το απολαμβάνω το κέντρο. Με κουράζει κάποιες φορές, αλλά μου αρέσει που με παίρνουν οι φίλοι μου και μπορώ να πεταχτώ για ένα σφηνάκι και να φύγω αμέσως.
Έχω λίγους φίλους, που τους έχω κρατήσει για πολλά χρόνια. Μπορεί να χάνομαι λόγω δουλειάς, αλλά ξέρω ότι είναι πάντα εκεί για μένα όποτε τους χρειαστώ, κι εγώ γι’ αυτούς. Είναι φίλοι που δε χρειάστηκε να κάνω υποχωρήσεις για να τους κρατήσω και χαίρομαι πολύ γι’ αυτό.
Μεγάλωσες στην Καλαμάτα, από όσο ξέρω. Σου λείπει η θάλασσα;
Πάρα πολύ! Αν με ρωτούσες τι μου λείπει πιο πολύ, θα έλεγα ότι η θάλασσα είναι το νούμερο 1. Το σπίτι μου στην Καλαμάτα είναι πολύ κοντά στη θάλασσα.
Ήρθες στην Αθήνα να σπουδάσεις ναυπηγική. Πώς μεταπήδησες στο θέατρο;
Μου άρεσε πολύ η ναυπηγική, ενδιαφέρουσα και ωραία σχολή, αλλά κατά βάθος πάντα με ενδιέφερε το θέατρο. Όταν ήμουν Γ’ Λυκείου, είχα δει τον «Γυάλινο κόσμο» στο Εμπρός σε σκηνοθεσία του Μαυρίκιου και με μάγεψε. Αποφάσισα ότι, όταν συμβαίνει αυτό το μαγικό πράγμα, θέλω να είμαι μέρος του.
Φαντάζομαι ότι, όταν μπαίνεις στο επάγγελμα, δεν είναι πάντα όλα μαγικά…
Στα δεκαοχτώ σου αυτό δεν το σκέφτεσαι. Και καλά κάνεις. Βουτάς και δεν κοιτάς πόσο ψηλά είναι κι αν έχει βράχους από κάτω. Δε σε νοιάζει, απλώς βουτάς, γιατί θέλεις να κολυμπήσεις.
Ακόμα και τα παραδείγματά σου με θάλασσα έχουν να κάνουν. Πώς ξέφυγες από τη ναυπηγική, λοιπόν;
Στην αρχή είπα ότι θα κάνω και τα δύο παράλληλα, αλλά, όπως λένε, δύο έρωτες συγχρόνως δε γίνεται. Κι έτσι, μαζί με τη σχολή μου άρχισα να παρακολουθώ τη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών. Εκεί είχα δάσκαλο τον Κώστα Κουτσομύτη, ο οποίος, όταν ήμουν στο τρίτο έτος, έκανε «Τα παιδιά της Νιόβης», το μυθιστόρημα του Τάσου Αθανασιάδη, και με πήρε αμέσως.
Δεν είναι παράξενο ότι το σύγχρονο θεατρικό τοπίο της Αθήνας έχει διαμορφωθεί με διάφορες «φυλές» ηθοποιών και σκηνοθετών, που άλλοι διεκδικούν μια ποιότητα, άλλοι μια εμπορικότητα, αλλά όλοι κατά βάθος θέλουν να έχουν και τα δύο; Πού νιώθεις ότι ανήκεις;
Δε νιώθω ότι έχω ταμπέλα, και δεν είναι και το ζητούμενο αυτή τη στιγμή. Δε νιώθω ότι είμαι μια εμπορική ηθοποιός, παρόλο που έχω κάνει πολύ τηλεόραση, κι έχω παίξει και σε ένα εμπορικό θέατρο. Το ζητούμενο, για μένα, είναι η αποδοχή των συναδέλφων μου κι ό,τι αυτό συνεπάγεται. Είμαι νέα στη δουλειά, κι αυτό που έχει σημασία είναι να ρουφήξω πράγματα, να συνεργαστώ με ανθρώπους που έχουν να πουν, να πάρω ό,τι μπορώ και να διαμορφώσω τη δική μου προσωπικότητα. Μετά τα «θέλω» μου να είναι εκείνα που θα με χαρακτηρίζουν. Τώρα βρίσκομαι στο πρώτο στάδιο. Πρέπει να διαβάσω, να μάθω και να φτιάξω την ταυτότητά μου. Είμαι προς κατασκευή αυτής της ταυτότητας από ερεθίσματα και ανθρώπους που έχω γύρω μου, που ευτυχώς έχουν να μου δώσουν. Ακόμα και τα στραβά τους είναι αρκετά σημαντικά.
Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν «συμμαχίες» και στιλ. Επιλέγεις πού ανήκεις ή σε οδηγεί το ένστικτό σου.
Ας πούμε ότι υπάρχουν δύο γενικές κατηγορίες. Η μια παραπέμπει στον χώρο που ευνοούν πιο πολύ τα ΜΜΕ και απασχολεί τον Κίτρινο Τύπο, και η άλλη στον χώρο που λειτουργεί διαφορετικά και δεν είναι στόχος τα εξώφυλλα και ο γρήγορος πλουτισμός. Αν με ρωτάς σε ποιον χώρο θέλω να ανήκω, φυσικά θα έλεγα τον δεύτερο.
Χρωστάς πάντως κάτι στη δημοσιότητα της τηλεόρασης, και στην εμφάνισή σου στο «Νησί». Πράγμα όχι απαραίτητα κατακριτέο.
Είπα κι εγώ τα «όχι» μου, έκανα τις επιλογές μου, και νιώθω ότι οι δουλειές μου έχουν γίνει με όρους κινηματογραφικούς. Προτιμώ μια καλή δουλειά στην τηλεόραση παρά να κάνω μια κακή στο θέατρο. Δεν είναι το θέατρο πάνω από όλα, κι ας είναι ό,τι να ’ναι. Επειδή έχω μπλέξει σε κακή δουλειά στο θέατρο, προτιμώ μια καλή δουλειά στην τηλεόραση. Γιατί το ζητούμενο είναι και αυτό, να επικοινωνεί η δουλειά με τον κόσμο. Να συμμετέχεις σε κάτι για να το δουν δέκα άνθρωποι, επειδή είναι ποιοτικό; Από την άλλη, να κάνεις ό,τι να ’ναι για να το δει όλος ο κόσμος, πάλι δεν έχει νόημα. Και η τηλεόραση είναι επικίνδυνη. Αν κάνεις μια κακή παράσταση, πόσοι θα τη δουν; Αλλά μια κακή τηλεοπτική σειρά θα τη δουν και θα σε κατακρίνουν.
Έχεις ζηλέψει ποτέ μια δουλειά;
Όχι με αρνητική έννοια. Όταν είδα τη «Μητέρα του σκύλου» είπα «αχ, τι ωραία θα ήταν να ήμουν κι εγώ σε αυτό».
12°
