Ο έρωτας είναι είναι η πηγή των πάντων, αυτό είναι γνωστό.
Ευτυχία, οδύνη, καταστροφή, ζωή, θάνατος και κυρίως έμπνευση και δημιουργία. Ερωτευμένος ήταν σίγουρα και ο Άρτουρ Σνίτσλερ όταν έγραψε το θεατρικό έργο «Ανατόλ» και ερωτευμένος θα βγεις και εσύ μετά το τέλος της ελληνικής εκδοχής του, είτε με κάποιον από τους πρωταγωνιστές, είτε με την πλοκή, είτε με τη σχέση σου ή και τον ίδιο σου τον εαυτό. Ερωτευμένος πάντως.
Στο κέντρο της ιστορίας βρίσκεται ο Ανατόλ (Λευτέρης Βασιλάκης), ένας χαρακτήρας- υβρίδιο του Δον Ζουάν και του Καζανόβα, με επιπλέον δόσεις εγωισμού και ζήλιας και τη μαγική γοητεία ενός άνδρα με αυτοπεποίθηση και τρόπους. Το κοινό τον συνοδεύει σε μία μεθυστική πορεία καθώς ερωτεύεται ξανά και ξανά (εφτά φορές για την ακρίβεια) με γυναίκες διαφορετικών κοινωνικών τάξεων και αντιλήψεων, χωρίς όμως ποτέ να αφήνεται ολοκληρωτικά σε καμία κι έτσι να οδηγείται σε απογοητεύσεις και αποτυχίες, με μία μόνιμη ανικανοποίητη δίψα. Αρκετά γνωστό αρχέτυπο που έχουμε ξανασυναντήσει και ίσως μας κουράζει αν πλέον δεν εντυπωσιαζόμαστε με τέτοιου είδους ανδρικά βάσανα.
Κάπου εδώ πρέπει να μιλήσουμε για την Τζούλη Σούμα, η οποία όχι μόνο ενσαρκώνει εφτά διαφορετικούς ρόλους με άριστες εναλλαγές και εντυπωσιακό βάθος, αλλά καταφέρνει να αντιστρέψει την ιστορία και να μας κάνει να τη σκεφτούμε από τη γυναικεία της πλευρά, με τις ευαισθησίες, τα προβλήματα, τον πόνο, την τσαχπινιά, τον ερωτισμό και τη θηλυκότητα των διαφορετικών γυναικών που υποδύεται.
Ο ίδιος ο Σνίτσλερ ενσαρκώνεται από τον φίλο του Ανατόλ, τον ώριμο θυμόσοφο Μαξ, που σχολιάζει και προωθεί τα δρώμενα, παραστέκεται και παρηγορεί τους «δράστες». Απολαυστικός ο Πέρης Μιχαηλίδης.
Πήραμε συνέντευξη από τους δύο πρωταγωνιστές ένα κυριακάτικο πρωί, σε μία μίνι «μάχη των φύλων». Ιδού τι είχαν να μας πουν:
Η παράσταση ασχολείται με τον έρωτα και τον παρουσιάζει με ποικίλες μορφές, από το πιο όμορφο μέχρι το πιο δύσκολο πράγμα στη ζωή μας. Εσείς πώς αντιμετωπίζετε τον έρωτα σαν έννοια; Είναι τελικά κάτι καλό ή κάτι καταστροφικό; Μπορεί να κρατήσει για πάντα;
Tζούλη: Είναι ακριβώς έτσι όπως το είπες. Από τη μία το πιο ωραίο πράγμα στον κόσμο, που σου αλλάζει τελείως την ψυχοσύνθεση και τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα αλλά υπάρχουν στιγμές (στην ίδια σχέση κιόλας) που σε κάνουν να ζεις τις χειρότερες ημέρες της ζωής σου και να θέλεις να εξαφανιστείς ή να εξαφανίσεις τον άλλον. Είναι σίγουρα ψυχοφθόρο. Η έλλειψή του βέβαια μπορεί να μας «μαυρίζει» και να μας απομονώνει αλλά ίσως και να μας κινητοποιεί κιόλας. Όπως λέει και ο ίδιος ο Σνίτσλερ, δεν αξίζει να ασχολούμαστε με τίποτα άλλο εκτός από τον έρωτα και τον θάνατο.
Λευτέρης: Ο έρωτας για εμένα είναι ζωτικής σημασίας. Είναι η πεμπτουσία μου. Είναι η δύναμη που μας ωθεί για το κάθε τι. Ο έρωτας θα σε βρει όπου και να 'σαι. Σαφώς σε οδηγεί σε κάτι καλό, πολλές φορές όμως μπορεί να έχει καταστροφικά αποτελέσματα. Σαν το φοίνικα, και εμείς πρέπει να αναγεννηθούμε απο τις στάχτες μας. Ο έρωτας είναι αρχαίος, η αμαρτία είναι βυζαντινή. Τώρα όσον αφορά στη διάρκειά του, θα ασπαστώ την Κική Δημουλά που γράφει «Πάντα τελειώνει. Είναι αδύνατον να συντονιστούν δύο άνθρωποι στον έρωτα». Εξάλλου τι θα πεο για πάντα; Σ'αγαπώ... Απόψε...
Μεταξύ των γυναικών που μπήκαν και βγήκαν από τη ζωή του Ανατόλ, ποια έχετε ξεχωρίσει, είτε επειδή είναι η αγαπημένη σας είτε επειδή αναγνωρίσατε κάτι από τη σχέση της με τον ήρωα;
Τζούλη: Δεν μπορώ να ξεχωρίσω μία γιατί όλες έχουν πράγματα τα οποία έχω βασίσει σε πτυχές του δικού μου χαρακτήρα, με οδηγό το κείμενο. Παρ' όλα αυτά η γυναίκα που ξέρω ότι άγγιξε εσένα πιο πολύ (εμένα!) είναι η Γκαμπριέλα, η οποία δεν τόλμησε να πέσει στα βαθιά για αυτόν που αγάπησε. Αυτό είναι κάτι που θα κουβαλάει μέσα της για πάντα και θα της προκαλεί μία απέραντη μοναξιά. Η μοναξιά της με κάνει να συγκινούμαι πολύ με τον συγκεκριμένο χαρακτήρα και να σκέφτομαι τι της συνέβη αφού έφυγε από τη σκηνή.
Λευτέρης: Αγαπημένη μου θεωρώ οτι είναι η Κόρα. Είναι η πιο μικρή ηλικιακά από τις υπόλοιπες ηρωίδες, ένα πλάσμα πρόσχαρο και φωτεινό. Είναι ερωτευμένη με τον Ανατόλ και δέχεται κάθε του επιθυμία γιατί τον εμπιστεύεται. Αυτή όμως που με έκανε να ταυτιστώ ειναι η Ιλόνα. Μια γυναίκα βδέλλα. Ο ορισμός της αρμένικης βίζιτας. Ερχεται σπίτι σου για μια νύχτα πάθους και δεν λέει να φύγει. Μου έχει τύχει παρόμοιο περιστατικό με μια περιπέτεια σαββατόβραδου, που το πρωινό της Κυριακής για εκείνη φάνταζε ιδανικό και χουχουλιάρικο αλλά για εμένα αβάσταχτο. Άρχισα λοιπόν πανικόβλητος να ξεθάβω απο τη ντουλάπα μου όποιο μαύρο ρούχο είχα και σκαρφίστηκα τη δικαιολογία του μνημόσυνου. Την πήγα στο αμάξι της ως τζέντλεμαν, έφυγε, εγώ πήγα μέχρι το περίπτερο να πάρω την εφημερίδα μου και την απόλαυσα μόνος με τον καφέ μου. Πρωινό στα μαύρα.
Εσύ, Τζούλη, έχεις υπάρξει ποτέ Ανατόλ σε κάποια σχέση σου;
Αναγνωρίζω πολύ καλά τη ζήλια του Ανατόλ, η οποία σαν συναίσθημα είναι κάτι πολύ κακό όμως όταν είσαι ερωτευμένος δεν μπορείς ούτε να την ελέγξεις ούτε να τη μετριάσεις. Έχω λοιπόν υπάρξει Ανατόλ ως προς τη ζήλια και τη διεκδίκηση.
Πώς ακριβώς προέκυψε αυτή η παράσταση και για τους δυο σας;
Τζούλη: Ερωτεύτηκα το Ανατόλ ως παιδί όταν το είδα να ανεβαίνει στο θέατρο από την Κάτια Δανδουλάκη, τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ και τον Γρηγόρη Βαλτινό και πάντα το είχα στο μυαλό μου. Φέτος ήθελα να ασχοληθώ με μία παραγωγή όπου θα «κινούσα τα νήματα» εγώ, προτείνοντας ένα έργο και βρίσκοντας τους ιδανικούς συνεργάτες. Με τον σκηνοθέτη Γιάννη Βούρο θέλαμε από καιρό να κάνουμε κάτι μαζί. Είμαι πάρα πολύ τυχερή που τον Ανατόλ τον κάνει ο Λευτέρης με τον οποίο είχαμε δουλέψει μαζί και το καλοκαίρι και με τον που τον είδα σκέφτηκα ότι βρήκαμε τον πρωταγωνιστή μας. Φυσικά ο Πέρης Μιχαηλίδης δεν χρειάζεται καν συστάσεις και παίζει εξαιρετικά τον Μαξ.
Λευτέρης: Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά για έναν ηθοποιό απ' το να έχει στα χέρια του ένα υπέροχο έργο και να συνεργάζεται με συναδέλφους άξιους και αγαπητούς. Αυτό που με γοήτευσε στο ρόλο είναι η μοναξιά που κρύβει και η φανερωμένη ικανότητά του να αντιμετωπίζει τις γυναίκες με μαεστρία. Πότε δειλά, πότε άνανδρα και πότε θαρραλέα. Ο δειλός φοβάται πριν, ο άνανδρος κατά τη διάρκεια και ο θαρραλέος μετά.
Και τέλος, ποιο συναίσθημα και ποιες σκέψεις θα θέλατε να έχει ο θεατής μετά το τέλος της παράστασης;
Τζούλη: Θα ήθελα οι ερωτευμένοι να τρέξουν και να φιλήσουν τους αγαπημένους τους και όλοι να βγούνε με τη διάθεση «θέλω να ερωτευτώ, θέλω να ζήσω κάτι μοναδικό και γεμάτο πάθος χωρίς να με νοιάζει το πόσο θα κρατήσει».
Λευτέρης: Όπως λέει ο ίδιος ο συγγραφέας, το έργο αυτό είναι ένας καθρέφτης. Είμαι σίγουρος πως ο θεατής θα ταυτιστεί με κάποια απο τις ιστορίες. Θα γελάσει, θα βουρκώσει, θα θυμώσει, θα νοσταλγήσει. Θα βρει κομμάτια του εαυτού του και της δικής του συμπεριφοράς. Φεύγοντας ελπίζω να έχει περισσότερα όπλα στη φαρέτρα του για να συνεχίσει την αιώνια μάχη των φύλων.
18°
