Το τέλος της σφιχτής παράστασης – μόλις 65 λεπτά- πλησιάζει κι εγώ σκέφτομαι ότι εκεί στις σκοτεινές γωνιές του Μανχάταν που βρίσκονται όλοι αυτοί οι φτωχοδιάβολοι θα μπορούσε ίσως σαν από μηχανής Θεός να ερχόταν και να τους έσωζε ο Batman, ο σκοτεινός ιππότης της Γκόθαμ Σίτυ. Αλλά δεν θα έρθει. Στο Από Μηχανής Θέατρο στο Μεταξουργείο η Μήδεια θα κάνει πάλι αυτό που είναι γραμμένο στη μοίρα της.
Καθώς το έργο κυλάει νομίζεις ότι βλέπεις κινηματογραφικά καρέ, ότι μπροστά σου έχεις ένα νουάρ κόμικ ή ένα αστυνομικό μυθιστόρημα σε μορφή θεατρικού έργου. Νιώθεις σα να κοιτάζεις μέσα από τις γρίλιες αυτό το bar με το χαμηλό φωτισμό και το κυρτό σώμα του ντροπιασμένου άντρα (Ανδρέας Κοντόπουλος) δίπλα στην εύθραστη φιγούρα της απεγνωσμένης γυναίκας (Ιωάννα Παππά).
Στη σύγχρονη εκδοχή της Μήδειας της γερμανίδας συγγραφέα Ντέα Λόερ- από τις πιο σπουδαίες γερμανικές φωνές στο χώρο της θεατρικής συγγραφής με έργα που έχουν παιχτεί σε πολλές χώρες - η Μήδεια και ο Ιάσονας δεν είναι πια γόνοι βασιλιάδων ή απόγονοι θεών που ζουν στην Κόρινθο αλλά λαθρομετανάστες που έχουν αναγκαστεί να φύγουν από την Ευρώπη.
Έχουν αφήσει πίσω την πατρίδα τους τυλιγμένη στις φλόγες, αναζητώντας το Νέο Κόσμο, προσδοκώντας να χτίσουν εκεί τη ζωή τους απ΄ την αρχή, πρόθυμοι να κάνουν τα πάντα για να επιβιώσουν και να διεκδικήσουν μια καλύτερη ζωή.
Κι όταν βγαίνουν απ’ τα αμπάρια του πλοίου αρχίζουν όντως να κάνουν τα πάντα. Όμως το αμερικάνικο όνειρο σύντομα τους προδίδει και γίνεται ο γνωστός αμερικάνικος εφιάλτης των ταλαίπωρων κι η γη της Επαγγελίας μεταμορφώνεται σε γη της κολάσεως. Τα χέρια λερώνονται με αίμα, οι δουλειές είναι σκοτεινές, το παιδί ζει μες τα σκοτάδια, τα σώματα ξαπλώνουν σε τρύπια στρώματα βρωμερών Μοτέλ.
Και κάπου εκεί ο Ιάσων εγκαταλείπει τη Μήδεια για την κόρη ενός πλούσιου επιχειρηματία, τη νέα και όμορφη Κλερ. Παραμονή του γάμου η Μήδεια εμφανίζεται αποφασισμένη να ξαναφέρει τον Ιάσονα κοντά της με κάθε τίμημα στο σπίτι της στην 5η Λεωφόρο.
«Τι μπορεί αγάπη μου να σου προσφέρει αυτή που δεν το ξέρεις ήδη;» του λέει. Ανήκεις σε εμένα, επαναλαμβάνει συνεχώς και στον κοινό μας κόσμο, μην απομακρύνεσαι, το ξέρω ότι με αγαπάς, θα τα καταφέρουμε.
Σε μια εξαιρετική στιγμή της καριέρας της η Ιωάννα Παππά αποδεικνέυει ότι με μεθοδικά βήματα γίνεται μια από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της. Στην παράσταση, το πρόσωπο της συσπάται στην κυριολεξία ολόκληρο για να αποτυπώσει ιδανικά την υστερία, την απόγνωση, την ικεσία, την οργή, τη ματαίωση, την πίκρα, την αγωνία κι εν τέλει τη μεγάλη συναισθηματική βεντάλια που πρέπει να αποδώσει.
Σε εξίσου γόνιμη φάση κι ο Παντελής Δεντάκης που μπαινοβγαίνει στη ψυχοσύνθεση τριών διαφορετικών ρόλων (πατέρας της Κλερ, έμπιστος του αφεντικού, τρανς της 5ης Λεωφόρου) με άνεση και με μια φωναχτή (δικαιολογημένη) αυτοπεποίθηση. Στο ύψος του κι ο Ανδρέας Κοντόπουλος που ερμηνεύει τον Ιάσονα – στο έργο η παρουσία του ήρωα είναι δευτέρευουσα και χρησιμεύει κυρίως για να δίνει τις μεγάλες …πάσες στο δράμα της Μήδειας.
Όσο για τον σκηνοθετικό τρόπο που επέλεξε η Έφη Θεοδώρου είναι μάλλον στατικός και τονίζει τους κοφτούς διαλόγους όπου ο κάθε ήρωας μιλάει στον άλλο μέσα από μια παλίρροια λέξεων, ανελέητα κι ήρεμα, χωρίς φωνές. Κι έτσι κυλάει όλο το δράμα, με μια συγκρατημένη ηρεμία, πίσω από την οποία σιγοβράζει όλη η μαυρίλα του κόσμου δημιουργώντας μια υπόκωφη ένταση που κόβεται με το μαχαίρι.
Η γλώσσα είναι περίτεχνη αλλά χωρίς φλυαρίες, ποιητική κι ανθρώπινη και φέρνει στο σήμερα όλα εκείνα που πραγματεύεται ο αρχαίος μύθος: το πάθος για ζωή, τη διαφορετικότητα, την ξενοφοβία, την πάλη των φύλων, τον όρκο, την απληστία, την αδικία, τον έρωτα, την προδοσία.
Με δύο λόγια: μια θεατρική πρόταση με δικό της στίγμα και δυνατές ερμηνείες που προσφέρει εύφορο έδαφος για συζήτηση τόσο γύρω από την ιδιοσυγκρασιακή σκηνοθεσία όσο και από το ενδιαφέρον κείμενο που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα.
14°
