Όταν έκλεισε το πιο παλιό λούνα παρκ της Λευκωσίας, το «Tivoli», μετά από 45 χρόνια λειτουργίας, και αφού χρειάστηκε να μεταφερθεί μετά την εισβολή σε άλλο χώρο, οι κάτοικοι της Λευκωσίας και όλου του νησιού ένιωσαν ένα… «τέλος εποχής». Πριν από λίγους μήνες άνοιξε για λίγο πάλι, προκειμένου να υποδεχτεί την παράσταση «Βυσσινόκηπος» του Άντον Τσέχοφ από την ομάδα Open Arts, σε σκηνοθεσία Αθηνάς Κάσιου.
Ιδανική επιλογή, αν σκεφτεί κανείς πόσο ταίριαζε ο φορτισμένος από μνήμες χώρος με το συγκεκριμένο έργο. «O Βυσσινόκηπος βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεωκοπίας και της κατάρρευσης. Οι άνθρωποι του στην προσπάθειά τους να βρουν λύσεις για να σώσουν αυτά που αγαπούν, έρχονται αντιμέτωποι με τις συνήθειές τους και τα συντρίμμια του δικού τους παρελθόντος. Οι πολιτικές αλλαγές, οι εξελίξεις, οι οικονομικές ανακατατάξεις και το πέρασμα του χρόνου οδηγούν αναπόφευκτα τον Βυσσινόκηπο στην αλλαγή. Σπρώχνοντας τον σε μιαν άλλη εποχή… μαζί του και εμάς» περιέγραψαν το έργο οι συντελεστές.
Και να τελικά, που λίγους μήνες, λόγω της αιφνίδιας επικαιρότητας εκείνη η παράσταση μοιάζει τραγικά… προφητική. Η Κύπρια ηθοποιός Ανίτα Σαντοριναίου θυμάται την παράσταση:
«Ένας νέος άνθρωπος, ένα κλασσικό έργο. Έργο δαντελένιο, ατμόσφαιρας δωματίου. Το παρακολουθήσαμε με μεγάλη περιέργεια και μεγάλες αμφιβολίες για το πείραμα αυτό, στο χώρο του υπό διάλυση Λούνα Παρκ Τίβολι. Παλιότερα είδαμε το όνειρό της αλλά και το δικό μας να υλοποιείται στους ελαιώνες του Στροβόλου και στο εγκαταλελειμμένο πατρικό κτίριο, όταν μας έβαλε στο "δάσος" της μαγείας και του χιούμορ της, στις μυρωδιές και τους χυμούς της μαγικής νιότης της, με το "Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας".
Αλλά τώρα… Τσέχοφ στο ύπαιθρο και στο εγκαταλελειμμένο Λούνα Παρκ Τίβολι; Ε, μήπως παραπάει; Μήπως πρωτοτυπία για την μοντερνιά και μοντερνιά για την πρωτοτυπία; Προλάβαμε να δούμε την τελευταία παράσταση –λόγω άλλων υποχρεώσεων– και μαζί την τελευταία μέρα ζωής, την "αποκαθήλωση" του Λούνα Παρκ της νιότης μας, των αναμνήσεων και της ξεγνοιασιάς του καθενός μας.
Και ω, του θαύματος, η Αθηνά Κάσιου μαζί με τους, ως επί το πλείστον, νεαρούς ηθοποιούς της, σ' αυτόν τον ανοιχτό χώρο, κατάφερε να μας μεταφέρει σε μικρά δωμάτια, σε ασφυκτικούς διαδρόμους, σε σταθμούς τραίνων, σε σαλόνια και κουζίνες, να μας κάνει να κοιτάξουμε τους ανθρώπους του Τσέχοφ και τους εαυτούς μας μέσα στην απόλυτη μικρότητα και γελοιότητά τους/μας και να γελάσουμε μέχρι δακρύων, και μέσα στο δράμα και την τραγικότητα της καθημερινότητάς τους/μας που επαναλαμβάνεται αδιάλειπτα, ενώ αδιάλειπτα ονειρευόμαστε να αλλάξει, και να κλάψουμε με αναφιλητά, για μας τους ίδιους και γι' αυτούς. Και καταλάβαμε, ίσως για πρώτη φορά, γιατί ονομάζει κωμωδίες τα έργα του ο Τσέχωφ, την ίδια στιγμή που ένας κόμπος έσφιγγε το λαιμό μας, όταν ο ξεχασμένος Φιρστ της Λένιας Σορόκου ξάπλωνε κάτω στο υγρό χώμα μια νύχτα με μηδέν βαθμούς, έτσι λίγο για να ξεκουραστεί. Εκείνη τη μαγική στιγμή που όλοι είχαν φύγει κι ο Βυσσινόκηπος "αποκαθηλωνόταν". Όπως το Τίβολι, το Λούνα Παρκ. Εκεί που ξημέρωνε η "ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ".
Σκηνοθεσία: Αθηνά Κάσιου Σκηνικά/Κοστούμια Λύδια Μανδρίδου και Μαρίνα Χατζηλουκά.
23°
