«Περιμένεις ε; Καλό είναι… Κακό είναι να μην περιμένεις κανέναν». Περιμένουν. Κάποιον να τις σώσει από το σκοτάδι, από αυτό που ζουν, κάποιον να τις σώσει από τον ίδιο τους τον εαυτό. Είναι οι πέντε ηρωίδες που μένουν στα δωμάτια του «σπιτιού» της Μαντάμ Παρί . Πέρασαν 50 χρόνια από τότε που ο Αλέκος Γαλανός έγραψε τα «Κόκκινα Φανάρια» με την επιθυμία η παράσταση να ανέβει στο Εθνικό Θέατρο. Το έργο, το οποίο έγινε πασίγνωστο από την υποψήφια για όσκαρ ταινία του Βασίλη Γεωργιάδη, αρχικά απορρίφθηκε από την κρατική σκηνή λόγω θέματος.
Σήμερα όμως, 50 χρόνια μετά, είναι η αιτία που κάθε βράδυ σχηματίζονται ουρές έξω από τα ταμεία του Εθνικού Θεάτρου. Ο σκηνοθέτης, Κωνσταντίνος Ρήγος, με τη συμβολή του φωτισμού του Αλέκου Γιάνναρου, αλλά και της μουσικής, ενός μονότονου βόμβου που ακούγεται σε πολλές σκηνές, κατάφερε να δημιουργήσει ένα σκοτεινό, ελκυστικό, γοητευτικά νοσηρό και υποβλητικό περιβάλλον. Η σκληρή ζωή στην Τρούμπα, βία που σοκάρει, γυμνό, πόνος, μελοδραματισμός σε σωστές δόσεις. «Μ’ αγαπάς;» «Αφού δεν μου λες ποτέ όχι, σ’ αγαπώ», «Σε θέλω ολόκληρο, να φύγουμε από εδώ», «Με τον καιρό θα καταλάβεις πως τίποτα δεν αξίζει παραπάνω από το τομάρι μας», «Δεν κάνεις πάντα ότι σου λέω; Γιατί, λοιπόν, να σε αφήσω;». Πληρωμένος έρωτας, ναρκωτικά, γυναίκες πληγωμένες, απεγνωσμένες, γυναίκες ερωτευμένες με τον νταβατζή τους που ανησυχούν μήπως τις απατά. «There is no business like show business» τραγουδά η Μαντάμ Παρί.
14 άτομα στη σκηνή, 7 άντρες, 7 γυναίκες. Η χρήση βιντεοκάμερας επιτρέπει την παρακολούθηση της πολυεπίπεδης δράσης παράλληλων γεγονότων σε διαφορετικά σημεία της σκηνής. Μία ασπρόμαυρη οθόνη δείχνει όσα εκτυλίσσονται στα κλειστά δωμάτια. Ο θεατής νιώθει ότι παρακολουθεί την ταινία του 60, προσαρμοσμένη στο σήμερα. Απενοχοποιημένη. Ναρκωτικά, οικονομική κρίση, επίκαιρα προβλήματα, γλώσσα καθημερινή. Μία άλλη σκηνοθετική άποψη πιο σύγχρονη, αλλά και πιο σκληρή, ωμή, απογυμνωμένη. «Δε θα μου πεις εσύ τι θα κάνω» «Λάθος. Εγώ θα σου πω πόσους και ποιους θα παίρνεις» λέει ο Μιχαήλος, τον οποίο υποδύεται εξαιρετικά ο Νίκος Ψαρράς. Φεύγοντας τελείως από το στιλ του Γιώργου Φούντα, ακολουθεί έναν εξαίσιο δικό του δρόμο κάνοντας τον Μιχαήλο του πρόσωπο σημερινό, γοητευτικό, καθηλωτικό. Δεν είναι τυχαίο ότι οι κριτικές που γράφτηκαν και για τη φετινή του τη συνεργασία με το Εθνικό είναι διθυραμβικές. Κάτι που συνέβη και με την Μαντάμ Παρί της Ελένης Κοκκίδου.
«If you give me this, I love you very much». «Μη με αφήσεις, θα φαρμακωθώ», «Η βρομιά σας εδώ μέσα ούτε που με άγγιξε, το κορμί μου έμεινε καθαρό» «Μας έχουν ανάγκη. Εμείς τους ζούμε. Και τον Πειραιά και την Ελλάδα όλη», «όλοι τα παίρνουν», «οι άνθρωποι είμαστε ζώα»….
Να σημειωθεί πως η διασκευή του έργου για την παράσταση έχει στηριχτεί τόσο στο θεατρικό, στην ταινία και στο μιούζικαλ, αλλά και σε άλλες πηγές σχετικά με την ιστορία της Τρούμπας και τη ζωή στους οίκους ανοχής, καθώς και σε μαρτυρίες ιερόδουλων. Ο σκηνοθέτης, Κ. Ρήγος, είχε δηλώσει λίγο πριν την πρεμιέρα: «Στόχος είναι, εκτός από την ιστορία των κοριτσιών της Τρούμπας, να θίξουμε το ζήτημα του ονείρου και της ματαίωσής του, του έρωτα και της διάψευσής του, της ανάγκης να ελπίζει κανείς σε κάτι, έστω κι αν είναι ολότελα μάταιο. Οι ήρωες του έργου, εκτός από πόρνες και νταβατζήδες, είναι άνθρωποι που ονειρεύονται και ελπίζουν. Μόνο που εκείνοι ανήκουν σε ένα κομμάτι της κοινωνίας που είναι καταδικασμένο να μείνει για πάντα στο περιθώριο».
19°
