Νομίζω ήταν το 1999, όταν την πρωτοείδα Κάθριν στο «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» του Τενεσί Ουίλιαμς με την Ομάδα Υψηλού Κινδύνου. Τόσα χρόνια μετά ο μονόλογός της έμεινε αγκιστρωμένος. Φορώντας ένα μεταξωτό μπορντό(;) φόρεμα, με τη μια τιράντα πεσμένη και το ένα στήθος της έξω, πάσχιζε με τις στοιχειωμένες εικόνες της επίθεσης των χαμινιών στον Σεμπάστιαν. Στα χρόνια, ποτέ δεν ένιωσα πως πρόδωσε εκείνη την εντύπωση –ένα υποκριτικό θηρίο–, ακόμα και όταν «υποχρεώθηκε» να συνεργαστεί με mainstream θιάσους. Τώρα ως Λαβίνια στο «Πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα» του Γιουτζίν Ο’ Νηλ σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά, νιώθεις πως σ’ εκείνο το πάθος της προστέθηκε η ωριμότητα.
Σκέφτεσαι πως αν έχουμε σοβαρό θέατρο στην Ελλάδα θα πρέπει κάθε χρόνο να είναι πρωταγωνίστρια. Με πετρωμένο πρόσωπο, επιβάλλει τις ψυχικές μεταπτώσεις της ηρωίδας: μαινάδα απέναντι στη μάνα της (τι ευτυχισμένες για το θεατή σκηνές οι κατά πρόσωπο συγκρούσεις της με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη – άλλος μεγάλος ρόλος)· τρυφερό –ερωτευμένο– κοριτσάκι απέναντι στον πατέρα της (Ακύλλας Καραζήσης)· χειριστική απέναντι στον αδελφό της (Χρήστος Λούλης)· επικριτική απέναντι στον εραστή (Γιώργος Γάλλος). Αν και σχεδόν σε όλη την παράσταση κινείται σαν αφηνιασμένο ζώο με ένα στεγνό περπάτημα/σώμα, λόγω της σεξουαλικής στέρησης και της μανιασμένης προσκόλλησής της στην εκδίκηση, κατορθώνει όταν φαίνεται η ζωή να της χαμογελάει να επαναφέρει τη θηλυκότητά της. Είναι ένας επιπλέον λόγος για να δεις μια πάρα πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση. Εθνικό θέατρο, 210 5288.170 -171
14°
