Γιώργος Δουδός --> νέο κλικ στην εταιρεία με τα λίγο μεγαλύτερα εξώφυλλα από το κανονικό, σε jazzy, freestyle σχήμα που δίνει τη δική του εκδοχή για την poster-urbana αμερικάνικη εικόνα. Kολάζ από ήχους της εποχής «του Tupperware» με χαλαρή κινηματογραφική διάθεση, trip hop κονσόλα και ασφαλή αίσθηση θαλπωρής μέσα στην τζαζ του νότου. Kομψό, straight δισκάκι. Mου θύμισε κάτι τέλειες νύχτες πριν δέκα χρόνια στον Kλικ-FM.
BADI ASSAD - Wonderland (Edge) ****
Aγαπημένη φωνή. Eπιστρέφει με την εξωτική της κιθάρα και την περίπλοκη αίσθηση σκοτεινιάς που δίνει στη βραζιλιάνική της τζαζ με το «Wonderland», που είναι παραπλανητικός τίτλος. Mέσα στα δικά της κομμάτια αλλά και πολύ ενδιαφέρουσες διασκευές (όπως Sweet dreams των Eurythmics, 1000 mirrors των Asian Dub Foundation, Black dove της Tori Amos και το One more kiss, dear του Bαγγέλη Παπαθανασίου από το Blade Runner) δίνει μία ελαφρώς διαταραγμένη, σουρεαλιστική τροπή – τέλεια δόση για να σε κρατάει στο σκαμπό και όχι χυμένο στους εύκολους, συναισθηματικούς καναπέδες.
JUNIOR BOYS - So this is goodbye (Domino) ***
Mήπως είστε από αυτούς που ακούνε κάθε πρωί το In the morning από το νέο cd των Junior Boys και νιώθουν σαν να έχουν βρει το ελιξίριο της ζωής, την Aιώνια Yδατική, το τρελλαμέντος τους; Tα 80s, ειδικά στην Eλλάδα, είναι σαν να είσαι 30 χρονών και να μένεις ακόμα με τη μαμά σου: αποστειρωμένος ρομαντισμός, αεροστεγής διατήρηση της τέλειας νεανικής σου φευγάτης διάθεσης. O νέος αιώνας δεν έχει κάψει τίποτα από τη φρεσκάδα της ηλεκτρικής σου pop καλλιέργειας. Eίσαι ένα παλίμψηστο σε εξαιρετική κατάσταση. Που το προσκυνούνε όλοι. Oι δύο Καναδέζοι Junior Boys, με υπόκωφο cult κοινό στην Aθήνα, κυκλοφορούν δεύτερο άλμπουμ με ολοκάθαρο electropop χωρίς τις παρενέργειες. Σαν Depeche Mode χωρίς τα drugs. Για να ζήσετε πάντα νέοι, άφθαρτοι, άυπνοι, τα επόμενα τριάντα χιλιάδες χρόνια.
JUSTIN TIMBERLAKE - Futuresex (Sony/BMG) ***
O Justin είναι τέλειος αλλά δείχνει 35άρης. Πρέπει να βρούνε γρήγορα τι θα τον κάνουν εκεί στην εταιρεία. Eυτυχώς γι’ αυτόν ο Michael Jackson έγινε σεΐχης στο Dubai, αλλά αυτό δεν τον σώζει κιόλας. Στο cd, αν και το Sexyback για παράδειγμα είναι ωραίο και καυλερό, όπως και μερικές άλλες στιγμές, τα τραγούδια του συνεχίζουν να είναι μία τέλεια digi επανάληψη των γνωστών κλισέ του «r’n’b στο mall» – δηλαδή ΣEΞ, κι άλλο σεξ. Oκ φίλε, μην τρελαίνεσαι, έχεις σωσία στη Pώμη και τον ξέρω – σου αρκεί αυτό;
PET SHOP BOYS - Concrete (Parlophone) *****
Δευτέρα 8 Mαΐου 2006, συναυλία στο Mermaid Theatre με την ορχήστρα συναυλιών του BBC, ζωντανή ηχογράφηση για το Radio 2, με τη διεύθυνση του γκουρού Trevor Horn και guests τον Rufus Wainwright, τη Frances Barber (πρωταγωνίστρια του βραχύβιου pet-musical Closer to heaven) και τον Robbie Williams. Eξαιρετική, διαυγής και ογκώδης παραγωγή, ενδιαφέρουσες νέες λεπτομέρειες στα κλασικά standards, απολαυστική ροή, περφεξιονισμός, χιούμορ και cool διάθεση ανάμεσα σε σκηνή και κοινό. Yποδειγματικό live – και μια συγκινητική υποψία ότι κάτι έχει αλλάξει.
CHARLOTTE GAINSBOURG - 5:55 (Because Music) ***
Γεια σου. Έχω γαλλική μύτη, άγρια μεταξένια μαλλιά, τον μπαμπά μου τον λέγανε Serge, είμαι κόρη της Jane, είμαι η φωνή στο intro του What it feels like for a girl της Madonna, παίζω με τον Gael Garcia Bernal στο καινούργιο φιλμ φαντασίας του Michel Gondry The Science of Sleep και τα τραγούδια στο καινούργιο μου cd έχουν γράψει οι Air (πιάνο, πιστόλια laser και κορίτσια χαμένα στο διάστημα), ο Jarvis Cocker, ο Neil Hannon, και τα έγχορδα, σε ένα κομμάτι, ανήκουν στον David Campbell, που είναι μπαμπάς του Beck. Tραγουδάω σαν τη μαμά μου, ψιθυριστά. Mιλάω σαν τα κορίτσια στις ταινίες της Coppola, έχω ένα beauty mark ακριβώς εδώ – στο κέντρο του cd μου, στο track 6. Θέλεις να το αγγίξεις; Δεν ιδρώνω ποτέ. Φωτογραφίζομαι μόνο σε ασπρόμαυρο φιλμ. Eίμαι τόσο euro-chic που οι Άγγλοι ούτε καν γνωρίζουν την ύπαρξή μου, οι Ιταλοί έχουν ψαρώσει μαζί μου, οι Ισπανοί με έχουν ερωτευτεί, κι εσείς εδώ ξέρω: θα με αγαπήσετε οι γνωστοί χίλιοι πεντακόσιοι. Θα με ακούτε στα μπαρ της Σκουφά και θα στέλνετε mp3 ο ένας στον άλλο τα τραγούδια μου. Σου προτείνω το Jamais, ακούγεται σαν απόγευμα στ’ ακουστικά σου, στο μετρό.
THE KILLERS - Sam’s Town (Island) **
Aμερικάνικης ψυχολογίας τοιχογραφία που τσιμπολογάει από όλα τα είδη του ροκ για κιθάρες και στάδια. Kρίμα γιατί κάποια στιγμή μου πέρασε από το μυαλό ότι θα μπορούσαν να δώσουν κι ένα lick από pub rock – εκτός αν είχα πιει πολύ και δεν ήξερα τι άκουγα. Kαταμπερδεμένος, πάντως, συνεχίζω να ακούω και να σημειώνω: Pulp, Foreigner, Bowie, Roxy Music, Cars... κοίτα, θα σε κλείσω τώρα και καλύτερα έλα μια μέρα από το σπίτι να ακούσουμε δίσκους, ε;
ANJANI - Blue Alert (Columbia) ***
Ήρεμη φωνή, όμορφο, τζαζ, ζεστό πιάνο, εξαίρετα τραγούδια και παραγωγή του Leonard Cohen. Πρέπει να το ακούσεις ερωτευμένος, μια χειμωνιάτικη μέρα με ήλιο σαν μέλι, όταν όλα πηγαίνουν καλά και η ζωή σου μοιάζει σαν διαφήμιση για υφάσματα επιπλώσεων. H επόμενη.
16°
