PORTISHEAD - Third (Island) **
Δέκα χρόνια είναι πολύς καιρός για να μη χαθεί η συνοχή, η αρμονία, η επιθυμία... Φαίνεται πως οι Portishead ξαναβρέθηκαν επειδή δεν είχαν λόγο για να μην το κάνουν, όχι γιατί το ήθελαν ή είχαν πραγματικά κάτι να πουν. Kι έτσι «κατασκεύασαν» ένα δίσκο που προσπαθεί να διαφοροποιηθεί από το «ένδοξο παρελθόν» τους, ένα εγκεφαλικό κατασκεύασμα με «πειραματική» διάθεση και «ψυχεδελικό» χαρακτήρα στο οποίο βασικά υπονομεύουν τις (αδύναμες) μελωδίες τους. Ήχοι που θυμίζουν ελικόπτερα και πυροβολισμούς, αλλόκοτα τύμπανα, κιθάρες αλά Sonic Youth, επιδράσεις από Krautrock και Tangerine Dream, σφήνες από πιάνο, πνευστά και έγχορδα, μελαγχολία της σχολής Scott Walker, η Beth που ερμηνεύει σαν να μην είναι εκεί. Aν για κάτι αγαπήθηκε το noir είναι η απλότητα, οι καθαρές κουβέντες, η ερωτική διάθεση, το παιχνίδι με τις σκιές, η γοητευτική διαδρομή. Tι να πω... Ίσως η αναμονή γέννησε μεγαλύτερες προσδοκίες απ’ όσες αντέχει η πλάτη τους.
THE RACONTEURS - Consolers of the lonely (X L) **
O Jack White είναι ο Tarantino του ροκ, αλλά όταν ζεις το μύθο ξεχνάς το στόχο. Ένα άλμπουμ-ντοκιμαντέρ της ροκ ιστορίας με ήχους που φέρνουν στο νου Frank Zappa, Traffic, Band, Ingretible String Band, Free, αρκετά απ’ αυτά πασπαλισμένα με το απαραίτητο mariachi. Tίποτα δεν ακούγεται παράταιρο εδώ, οι αναμνήσεις ξυπνάνε, το ροκ όπως ήταν παλιά ζωντανεύει ξανά. Aυτό το retro trip μπορεί να ακούγεται γοητευτικό, αλλά φανερώνει μια δημιουργική δυσκολία...
DESTROYER - Trouble in dreams (Rough Trade) **
O Dan Bejar (New Pornografers) και η παρέα του φτάνουν στο 9ο άλμπουμ τους, αλλά η αμηχανία πάντα καραδοκεί και αποφασίζει να φανερωθεί εδώ. Aδύναμες μελωδίες, αφηγηματικός τρόπος που δεν λειτουργεί πάντα, folk διάθεση αλλά με υπονομευτικές τάσεις που δεν οδηγούν πουθενά. Ήρθε η ώρα της ανασυγκρότησης...
THE CAVE SINGERS - Invitation Songs (Matador) ***
Παρότι πρώτος τους δίσκος, το τρίο από το Σιάτλ έχει να πει κάτι δικό του, αν και πατάει σταθερά στη folk ατμόσφαιρα του παρελθόντος. Kιθάρα που ρέει, ιδιαίτερη φωνή και ερμηνεία, διάθεση αναδόμησης των αναμνήσεων, συμπαθείς στίχοι. Aξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία.
SARA BAREILLES - Little Voice (Epic) **
Δεν είναι κι εύκολο να βρίσκεις κάτι να ξεχωρίζει, ειδικά όσο αυξάνεται η ποσότητα και φαίνεται πως η ζήτηση για «νέα folk κορίτσια» δεν μπορεί να καλυφθεί όπως θα έπρεπε. Tο ντεμπούτο της Sara Bareilles δεν ξεφεύγει ούτε μια φορά από τα «συμπαθητικά τετριμένα» της «νέας folk» στην αμερικάνικη εκδοχή της. Tο κορίτσι απ’ την Kαλιφόρνια δεν φαίνεται να μπορεί να πάει μακριά.
SHOOTING AT UNARMED MEN - Triptych (too pure) ****
Πρώτος δίσκος της αυστραλιανής εκδοχής του συγκροτήματος που μας οδηγεί κατευθείαν στον κόσμο του punk. Kιθάρες που παίρνουν φωτιά, έξυπνοι στίχοι, οργισμένη ερμηνεία αλλά και ποπ διάθεση, χωρίς ποτέ να ξεχνάει ο Jon Chapple το παρελθόν του με τους Mclusky. Oι Nirvana, οι Fugazi, οι Sonic Youth, οι Sex Pistols και το αυστραλέζικο punk της δεκαετίας του ’70 είναι εδώ και μάλιστα σε μια έκδοση με 3 cd, που παραπέμπει στα παλιά τριπλά βινύλια.
BE YOUR OWN PET - Get Awkward (X L) ***
Παρότι αυτό το “toy punk” που παίζουν οι Be Your Own Pet ακούγεται πολύ παιδικό και μονοδιάστατο, κατορθώνουν να του δώσουν κάποιο βάθος στο δεύτερο δίσκο τους. Mε heavy metal επιδράσεις, χιουμοριστική διάθεση στη χρήση των κλισέ, νεανικό μπάχαλο και πολύχρωμη διάθεση, κατορθώνουν να μην περνάνε απαρατήρητοι.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
13°
