Natalia Dusso: Η φωνή που θέλει να επιστρέψει την Eurovision στην Ελλάδα

Υπάρχουν καλλιτέχνες που κάνουν μια στροφή στην καριέρα τους και υπάρχουν κι εκείνοι που κινούνται σαν κομήτες. Διατρέχουν αθλητισμό, τηλεόραση, διεθνή charts, Νέα Υόρκη, Λος Άντζελες, Λονδίνο, και ξαφνικά εσύ βρίσκεσαι να τους συναντάς σ’ ένα ιππικό κέντρο στην Εκάλη, ανάμεσα σε άλογα που περπατούν ήρεμα γύρω σου. Η Natalia Dusso ανήκει στη δεύτερη κατηγορία, σε αυτούς δηλαδή που δεν ακολουθούν συμβάσεις αλλά δημιουργούν δικούς τους τόπους και δικούς τους χρόνους.

Η επιλογή του χώρου ήταν δική της. Έπειτα από ένα ταξίδι στη Μοντάνα με τον σύζυγό της, μου μίλησε για τα βουνά, το δυνατό φως της Αμερικανικής Δύσης, τις ανοιχτές εκτάσεις και τους καουμπόηδες που πίνουν μπέρμπον στα σαλούν. Αυτές οι εικόνες την είχαν σημαδέψει και ήθελε η φωτογράφιση να κρατήσει κάτι απ’ αυτή την αίσθηση ελευθερίας, από εκείνο το τοπίο που της έδωσε χώρο και ανάσα.

Η Natalia Dusso είναι μια απρόβλεπτη γυναίκα με τρόπο γοητευτικό: μπορεί την ίδια μέρα να παρακολουθεί τον στόλο της ναυτιλιακής εταιρείας του πατέρα της, να γράφει τραγούδια, να σχεδιάζει προϊόντα, να κάνει branding, να λειτουργεί ως μητέρα, σύζυγος, κόρη και μέσα σε όλα αυτά να δηλώνει, με αφοπλιστική ηρεμία, ότι θέλει να σηκώσει στις πλάτες της την ελληνική συμμετοχή στη Eurovision.

«Θέλω να φέρουμε την Eurovision στην Ελλάδα», μου είπε. Το είπε χωρίς υπερβολές. Με την αποφασιστικότητα ανθρώπου που ξέρει τι θέλει. Κριός με Λέοντα: φωτιά με φωτιά μια μικρή αστρολογική λεπτομέρεια που αναφέραμε χαμογελώντας, αλλά που εξηγεί τον τρόπο της.

Τώρα επιστρέφει όχι επειδή «έλειψε», αλλά επειδή έχει φτάσει στη δική της στιγμή. Μια γυναίκα που έχει ζήσει πολλές ζωές και σήμερα εμφανίζεται πιο καθαρή, πιο σίγουρη, πιο έτοιμη από ποτέ.

— Η κολύμβηση ήταν η πρώτη σου μεγάλη αγάπη. Τι κουβαλάς από εκείνη την πειθαρχία σήμερα όταν γράφεις ή τραγουδάς;

Η κολύμβηση ήταν ένα απαιτητικό ταξίδι· αμέτρητα πρωινά με έβρισκαν να ξυπνώ πριν ακόμη χαράξει, για να βουτήξω σε μια παγωμένη πισίνα πριν από το σχολείο και να επαναλαμβάνω το ίδιο τελετουργικό και μετά το μάθημα. Η κολύμβηση είναι ένα βαθιά μοναχικό άθλημα· κάτω από το νερό ο κόσμος σωπαίνει, και το μόνο που ακούγεται είναι ο ρυθμικός χτύπος της καρδιάς σου. Εκεί, μέσα στη σιωπή, βρίσκεις τον χώρο να ταξινομήσεις τις σκέψεις σου και να συναντήσεις τον εαυτό σου. Σου διδάσκει την αυτονομία· σε μαθαίνει να στηρίζεσαι αποκλειστικά στις δικές σου δυνάμεις. Έτσι κατάλαβα πως, αν θέλεις πραγματικά κάτι στη ζωή, δεν αρκεί να το ονειρεύεσαι· πρέπει να το διεκδικήσεις μόνος σου, χωρίς να περιμένεις από κανέναν άλλον να σου ανοίξει τον δρόμο. Και κάπου εκεί, μέσα σε αυτόν τον εσωτερικό διάλογο, γεννήθηκαν οι πρώτες μου μελωδίες και στίχοι· ήμουν μόλις δεκατεσσάρων.

— Το ντουέτο σου με τον Μουσταφά Σαντάλ σε έκανε σταρ σχεδόν… πριν το καταλάβεις. Τι θυμάσαι πιο έντονα από εκείνη τη διαδρομή; Τη χαρά ή το σοκ;

Μετά την κυκλοφορία του πρώτου μας ελληνοτουρκικού ντουέτου, όλα ανατράπηκαν μέσα σε μια νύχτα. Ήμουν ακόμη παιδί και χρειάστηκε ξαφνικά να γυρίσω τον διακόπτη και να περάσω βίαια στην ενηλικίωση. Δεν θυμάμαι να απολαμβάνω πραγματικά αυτή τη διαδρομή· περισσότερο έμοιαζε με μια απότομη μετάβαση, ένα ταξίδι που κυλούσε πάντα στον αυτόματο, χωρίς να προλαβαίνω να ανασάνω ή να συνειδητοποιήσω το τώρα. Σ’ εκείνη την ευαίσθητη ηλικία, ακόμη προσπαθούσα να βρω τον βηματισμό μου και, βλέποντάς το εκ των υστέρων, θα ήθελα να είχα κάνει ένα βήμα πίσω για να το απολαύσω. Ήταν συντριπτικό και, ταυτόχρονα, μια πρόκληση που ξεπερνούσε κάθε όριο.

— Έχεις δουλέψει με ανθρώπους όπως ο Τζίμι Ιοβάιν, ο Ρον Φέαρ και ο Αντρέ Χάρελ. Τι μαθαίνει κανείς όταν βρίσκεται στο κέντρο της αμερικανικής μουσικής βιομηχανίας;

Πέταξα στη Νέα Υόρκη και αργότερα στο Λος Άντζελες το 2001, τότε που η μουσική βιομηχανία έλαμπε στο αποκορύφωμά της. Βρέθηκα μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο τεράστιες μορφές και θρύλους του χώρου, ανθρώπους που καθόριζαν ολόκληρες εποχές. Ο ρυθμός ήταν ξέφρενος, μεθυστικός. Όμως, όσο κι αν με περιέβαλλαν σπουδαίες παρουσίες, η αλήθεια ήταν πως πορευόμουν μόνη. Διαχειριζόμουν τα πάντα μόνη μου, κι αυτό έκανε τον δρόμο πιο βαρύ, πιο απαιτητικό. Έπρεπε να κερδίσω τη θέση μου ως καλλιτέχνιδα και να σταθώ σταθερά ως δημιουργός. Σε αυτόν τον κόσμο πρέπει να βρίσκεσαι πάντα δέκα βήματα μπροστά· ένα μόνο λάθος μπορεί να τα γκρεμίσει όλα. Έμαθα πολλά σε μια ηλικία που ακόμη διαμορφωνόμουν, και το μεγαλύτερο μάθημα ήταν πως η σωστή ομάδα πίσω σου δεν είναι πολυτέλεια, είναι αναγκαιότητα. Ο ένας άνθρωπος που με πήρε πραγματικά κάτω από τα φτερά του, πέρα από τον Αντρέ Χάρελ, ήταν ο δικηγόρος μου, ο Πίτερ Λόπες, ο δικηγόρος του Μάικλ Τζάκσον. Δεν ήταν απλώς ο νομικός μου σύμβουλος· αποφάσισε να με αναλάβει και ως μάνατζερ, να με καθοδηγήσει, να με προστατέψει. Και όταν ο Μάικλ Τζάκσον έφυγε από τη ζωή, λίγο μετά έφυγε κι εκείνος, τόσο ξαφνικά και τραγικά, αφήνοντάς μου ένα κενό όχι μόνο επαγγελματικό αλλά και βαθιά ανθρώπινο. Έχασα έναν από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα μου σ’ εκείνο το ταξίδι.

— Το πέρασμά σου από τη σειρά «Τα σύνορα της αγάπης» αγαπήθηκε από δύο χώρες που δεν συμφωνούν εύκολα σε τίποτα. Πώς ένιωσες εκείνη την εποχή;

Ένας από τους βασικούς λόγους που αποφάσισα να μείνω στην Τουρκία, μετά την επιτυχία του ντουέτου, και να συνεχίσω εκεί την καριέρα μου στη μουσική, ήταν πως μου άρεσε η ιδέα να ενώσω έστω και λίγο τις δύο χώρες μέσα από την τέχνη. Έφτασα στο σημείο να περιοδεύω κάθε χρόνο σε όλη την Τουρκία, και κάποια στιγμή, σχεδόν τυχαία, βρέθηκε σε μία από τις συναυλίες μου στην Ερέγλι της Μαύρης Θάλασσας ο Ταγίπ Ερντογάν με τη σύζυγό του, τη χρονιά που εκλέχθηκε. Λίγο αργότερα, μου έγινε πρόταση να συμμετάσχω ως η μόνη Ελληνίδα ηθοποιός στη σειρά «Τα σύνορα της αγάπης», η οποία εκείνη τη χρονιά απέσπασε πολλά βραβεία. Ήμουν απίστευτα περήφανη, γιατί ήταν η πρώτη ελληνοτουρκική σειρά που προβλήθηκε στην Ελλάδα, το 2005, και αυτός ήταν ο κυριότερος λόγος που αποφάσισα να έρθω στην Ελλάδα.

— Η συνεργασία σου με Έλληνες καλλιτέχνες, όπως η Άννα Βίσση και ο Αντώνης Ρέμος, σε επανέφερε στην ελληνική ποπ σκηνή. Ποια από αυτές τις στιγμές ξεχωρίζεις;

Για να είμαι ειλικρινής, οι εμφανίσεις μπροστά σε μεγάλο κοινό στην Τουρκία και στη Γερμανία, όλα εκείνα τα χρόνια που ζούσα στην Κωνσταντινούπολη, με έκαναν να αγαπήσω πραγματικά τις συναυλίες και ακόμη περισσότερο την ιδέα να αφήνω ένα μυστήριο πίσω μου, χωρίς κανείς να γνωρίζει πότε θα γίνει η επόμενη. Είμαι ένας πολύ εσωστρεφής άνθρωπος, και η σκέψη τού να εμφανίζομαι κάθε βράδυ στη σκηνή δεν με ενθουσιάζει ιδιαίτερα.

— Στο Λονδίνο έκανες μια ριζική αλλαγή: έστρεψες το βλέμμα σου στη rock κι έφτιαξες τους Dusso and the Holy Smokes. Τι σε τράβηξε προς αυτή τη «σκληρή» στροφή;

Το 2008, στο Λονδίνο, αφού είχα βιώσει από κοντά τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούσε η μουσική βιομηχανία στις Ηνωμένες Πολιτείες, άρχισα να συνειδητοποιώ πως, πέρα από το να είμαι καλλιτέχνιδα και δημιουργός «μπροστά», αγαπούσα εξίσου και τον κόσμο «πίσω από τη σκηνή» το να καλλιεργώ, να στηρίζω και να καθοδηγώ άλλους καλλιτέχνες. Έτσι, το 2008, δημιούργησα το House of Phoenix, μια δισκογραφική εταιρεία και μουσικό εκδοτικό οργανισμό που γεννήθηκε για να λειτουργήσει και σε επιχειρηματικό επίπεδο. Η επαφή μου με τη hip hop σκηνή της Νέας Υόρκης και του Λος Άντζελες μου γέννησε μια καινούργια αγάπη: το rock and roll. Ήταν τη χρονιά εκείνη που ίδρυσα τους Dusso & The Holy Smokes. Άρχισα να γράφω μουσική επηρεασμένη από την ψυχεδελική ροκ των ’60s και ’70s, κερδίζοντας επιτέλους τον χώρο να πειραματιστώ με ύφη και ήχους, να δοκιμάσω, να ανατρέψω, να δημιουργήσω χωρίς όρια. Συνεργάστηκα με πολλούς παραγωγούς, ανάμεσά τους και τον Γκρεγκ Χέιβερ, γνωστό από τη δουλειά του με τους Massive Attack, και πολλούς άλλους. Τότε συνειδητοποίησα πως μπορείς να παίξεις με άπειρους ήχους – και πως μέσα από αυτόν τον πειραματισμό γεννιέται μια βαθύτερη, πιο ουσιαστική στιχουργική βάση.

— Όταν σου προτάθηκε να ενσαρκώσεις τη Μαρία Κάλλας απέναντι από τον Αλ Πατσίνο, τι ήταν αυτό που πέρασε πρώτο από το μυαλό σου;

Είχα το προνόμιο να γνωρίσω τον Αλ Πατσίνο στο Λος Άντζελες, μέσω του παραγωγού του, Μπάρι Ναβίντι. Με κάλεσε στο σπίτι του κι εκείνο το βράδυ βγήκαμε για δείπνο. Συνδεθήκαμε αμέσως, σαν να γνωριζόμασταν από παλιά. Θυμάμαι πως μου είχε δώσει ένα βιβλίο με μονολόγους και μου ζήτησε να διαλέξω έναν και να τον ερμηνεύσω μπροστά του. Ήταν πραγματικά τρομακτικό! Αλλά μόλις ξεπεράσαμε αυτό το πρώτο βήμα, όλα τα υπόλοιπα κύλησαν φυσικά, σχεδόν οικεία. Την επόμενη μέρα με προσκάλεσε στην ιδιωτική προβολή του «Salome», όπου ήμασταν μόνο οι τρεις μας, ενώ εκείνος έκανε το τελικό μοντάζ πριν από την κυκλοφορία της ταινίας. Χρόνια αργότερα, επικοινώνησε μαζί μου η σεναριογράφος Λίζα Σκαρόλα και μου έστειλε στο email το σενάριο μιας ταινίας με τίτλο «Callas». Ο Αλ Πατσίνο θα ενσάρκωνε τον Ωνάση και ο Γκάρι Όλντμαν τον Μενεγκίνι. Σ’ εμένα πρότειναν να υποδυθώ τη Μαρία Κάλλας. Το 2019 διάβαζα το σενάριο σε ζωντανές συνεδρίες μέσω Zoom με όλους τους ηθοποιούς επί μήνες, και θυμάμαι να νιώθω ταυτόχρονα συγκλονισμένη και ενθουσιασμένη. Ήταν μια εμπειρία μαγευτική, από αυτές που μένουν ανεξίτηλες.

— Eurovision. Γιατί τώρα; Και γιατί Ελλάδα;

Προς τα τέλη του περασμένου χρόνου μού ζητήθηκε να εξετάσω το ενδεχόμενο να εκπροσωπήσω την Ελλάδα στη Eurovision 2026, αλλά εκείνη την περίοδο έφερα στον κόσμο το δεύτερο παιδί μας, ένα αγοράκι. Φέτος έλαβα ξανά μήνυμα να το σκεφτώ, και αφού το επεξεργάστηκα λίγο, αποφάσισα να αποδεχθώ την πρόταση και να καταθέσω το τραγούδι μου. Πιστεύω πως τα πράγματα έρχονται στον δρόμο σου όταν είσαι έτοιμος γι’ αυτά, και ίσως αυτή να είναι η κατάλληλη στιγμή για να κάνω αυτό το βήμα. Φυσικά, Ελλάδα. Ναι. Παρόλο που η βάση μου είναι το Λονδίνο εδώ και τριάντα χρόνια, είμαι Ελληνίδα, και ο μοναδικός λόγος που θέλω να συμμετάσχω είναι γιατί θέλω να δω τη χώρα μας να το φέρνει πίσω, να το κερδίζει. Τόσο απλά.

— Ποια είναι η ιστορία του τραγουδιού που κατέθεσες; Τι θέλεις να πει, σε ποιον θέλεις να μιλήσει;

Το τραγούδι που υπέβαλα έχει τον τίτλο «Blood In The Sky» και είναι ένα βαθιά δυναμικό και ουσιαστικό κομμάτι, που μιλά για το πώς, στην πραγματικότητα, οφείλουμε σε στιγμές δυσκολίας και παραπλάνησης να είμαστε ενωμένοι, να περπατάμε την ίδια γραμμή, μαζί. Το τραγούδι αυτό βρέθηκε δεύτερο στη σειρά μετά το «Skyfall» της Αντέλ για την ταινία του Τζέιμς Μποντ. Έγραψα τη μουσική και τους στίχους πριν από δεκαεπτά χρόνια· ήταν ένα κομμάτι μπροστά από την εποχή του, γι’ αυτό και δεν το είχα κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα.

— Έχεις ζήσει σε τόσες πόλεις και έχεις συνεργαστεί με τόσο διαφορετικούς ανθρώπους. Νιώθεις ότι σήμερα είσαι πιο κοντά στον «πραγματικό» εαυτό σου ή ότι κάθε περίοδος ήταν μια διαφορετική εκδοχή σου;
Για μένα, η ζωή μοιάζει με κρεμμύδι. Κάθε δεκαετία αφήνω πίσω μου στρώματα, κι έχοντας πια φτάσει στον πυρήνα, βρίσκομαι μπροστά σε έναν άδειο καμβά έτοιμο για νέα λάθη – αλλά όχι τα ίδια. Τώρα είμαι η γυναίκα που πάντα ήθελα να γίνω, και δεν θα αντάλλασσα αυτή την εκδοχή του εαυτού μου με τίποτα στον κόσμο.

Υ.Γ.: Ευχαριστούμε τον Αθλητικό Ιππικό Όμιλο Εκάλης για τη φιλοξενία.