Γκρέις Τζόουνς: Εντυπώσεις από τη συναυλία της στο Sani Festival, στον Λόφο της Σάνης, στη Χαλκιδική
Ο ήλιος δύει πίσω από τον λόφο της Σάνης και το φως μαλακώνει. Οι θέσεις γεμίζουν σιωπηλά, χωρίς τη συνήθη φασαρία των φεστιβάλ. Δεν υπάρχει βιασύνη. Δεν υπάρχει αμηχανία. Είναι σαν όλοι να ξέρουν ότι αυτό που πρόκειται να δουν δεν είναι απλώς άλλη μία συναυλία του καλοκαιριού. Είναι κάτι σπάνιο, ίσως και ανεπανάληπτο. Η Γκρέις Τζόουνς ανεβαίνει στη σκηνή. Είναι 77 ετών. Το βιολογικό της ρολόι το ξέρει και το γνωρίζουμε όλοι. Η φθορά, αργά ή γρήγορα, μας αφορά. Κι όμως, αυτό που συνέβη στον λόφο της Σάνης δεν είχε καμία σχέση με το αναμενόμενο.
Το κοινό ετερόκλητο. Ηλικιωμένοι σε λινά, νεαροί σε beachwear, οικογένειες από τη Χαλκιδική, τη Θεσσαλονίκη, την Ξάνθη, την Ημαθία, την Καβάλα. Ακούγονταν σκόρπιες λέξεις σε βουλγαρικά, σερβικά, ρουμανικά, αγγλικά, γαλλικά. Μια ηλικιωμένη γυναίκα με πολύχρωμο μπαστούνι ανέβαινε αργά τα σκαλιά, ενώ πίσω της μια τρανς με ψηλά τακούνια τη ρωτούσε:
– Θέλετε βοήθεια; – No, dear, thank you.
Η Γκρέις Τζόουνς εμφανίζεται καθιστή σε μια πολυθρόνα. Για λίγα δευτερόλεπτα δεν είμαστε σίγουροι. Είναι ένδειξη αδυναμίας ή απλώς το σκηνικό της εισόδου; Θυμόμαστε τον Όζι Όζμπορν σε ανάλογη ηλικία να τραγουδά καθηλωμένος. Μήπως ζούμε το αποχαιρετιστήριο show; Όχι. Η πολυθρόνα κρατάει μόνο ένα τραγούδι. Μετά, ξεκινάει κάτι που δύσκολα περιγράφεται.
Η Γκρέις Τζόουνς σηκώνεται, περπατά, κινείται με ακρίβεια. Αλλάζει κοστούμια, επικοινωνεί με το κοινό, παίζει τύμπανα, χορεύει. Σε κάποιο σημείο, σκαρφαλώνει στους ώμους της ομάδα της, ίπταται κυριολεκτικά πάνω από τα κεφάλια μας και μοιράζει αυτόγραφα στον αέρα. Κάνει χούλα χουπ για δύο συνεχόμενα τραγούδια χωρίς παύση. Δεν ιδρώνει. Δεν χάνει αναπνοή. Δεν δείχνει ίχνος κούρασης.
Στην πρώτη σειρά, μια γυναίκα γύρω στα 40 γκουγκλάρει: Grace Jones fitness routine. Ένας νεαρός πιο πίσω ψάχνει τη διατροφή της. Κάποιος ψιθυρίζει: Δεν είναι απλώς performer. Είναι ιατρικό μυστήριο.
Το προσδόκιμο ζωής έχει αυξηθεί. Αλλά όχι έτσι. Όχι με τέτοιον έλεγχο του σώματος. Όχι με τέτοιο έλεγχο της σκηνής. Οι περισσότεροι ηλικιωμένοι χάνουν πρώτα την κινητικότητα, μετά την ισορροπία και σταδιακά την ανεξαρτησία τους. Η Γκρέις Τζόουνς τα διαψεύδει όλα αυτά μπροστά στα μάτια μας.
Το φαινόμενο αυτό αξίζει να μελετηθεί. Όχι από τους δημοσιογράφους – αυτοί μπορούν μόνο να καταγράψουν. Αλλά από τη γηριατρική. Από την επιστήμη. Πώς είναι δυνατόν ένα σώμα 77 ετών να παραμένει τόσο λειτουργικό, τόσο δυναμικό, τόσο ευθυτενές;
Η ίδια λέει ότι τρώει πολύ σούσι και κάνει κάθε μέρα βάρη. Το πρώτο δεν πείθει. Το δεύτερο εντυπωσιάζει. Αλλά και πάλι, δεν αρκεί. Κάτι περισσότερο συμβαίνει. Μια βιολογική παρέκκλιση ή ένα είδος εσωτερικής πίστης που μεταφράζεται σε πειθαρχία, σε ρυθμό, σε αντίσταση.
Η Γκρέις Τζόουνς δεν είναι απλώς μια καλλιτέχνιδα που επιμένει να συναρπάζει. Είναι ένα ζωντανό ερώτημα: Γίνεται να γερνάμε χωρίς να καταρρέουμε; Γίνεται να διατηρούμε τον έλεγχο; Ή μήπως –το πιο ριζοσπαστικό από όλα– γίνεται να μην παραδινόμαστε ποτέ;
Με το νέο του άλμπουμ «Ανάμεσα» ανανεώνει το ελληνικό τραγούδι. Πριν βρεθεί «Ανάμεσα σε φίλους» στο Παλλάς, ταξιδέψαμε μαζί του ακούγοντας και μιλώντας
15°
