Η στάση διάφορων μουσικών για την Παλαιστίνη: Από τους Kneecap στον Roger Waters των Pink Floyd.
Το να γράψεις ένα άρθρο με αφορμή τους Kneecap και να προσθέσεις στον τίτλο μαεστρικά τίτλο άσματος του εσχάτως πεφωτισμένου Νότη Σφακιανάκη, θέλει αρκετή φαντασία και ακόμα περισσότερη τόλμη, όμως το κυριότερο είναι πως αυτόματα απαιτεί από τον αναγνώστη να ενώσει όλες τις τελίτσες, να τραβήξει όλες τις γραμμούλες και τελικά κάνει όλες τις ερωτησούλες που πρέπει να κάνει, ώστε να προκύψουν για αυτόν τα αναγκαία συμπεράσματα. Το άρθρο θα πραγματευτεί σατιρικά την πρόσφατη στάση διάφορων μουσικών και ανθρώπων της μουσικής σε σχέση με τη γενοκτονία που διαπράττεται στην Παλαιστίνη, με σκοπό όχι να κρίνει προφανώς αλλά να σοδομίσει κάθε δεύτερη ή τρίτη σκέψη που μπορεί να κάνει κάποιος σε σχέση με το προφανές. Ούτε πολιτικός δηλώνω, ούτε διεθνιστής, ούτε ιστορικός, οπότε αν ψάξεις στις παρακάτω γραμμές το δίκιο σου, να ξέρεις γλυκέ μου αναγνώστη θα απογοητευτείς. Και μετά τις εξηγήσεις, πάμε στο ψητό.
Περίπτωση Kneecap
Είμαι ο τελευταίος που θα κρίνω μουσικά τους Ιρλανδούς γιατί δεν τρελαίνομαι για χιπ χοπ. Ξέρω και λίγα αγγλικά αλλά και πολλά να ήξερα, έτσι όπως τα λένε δεν τους καταλαβαίνω. OK boomer moment. Πέρσι το «Fine Art» album τους έκανε μεγάλο χαμούλη, οπότε του έριξα μια αυτιά και όντως βαράνε ωραία, έχουν πιο χορευτικά μπίτια ανάμεσα στις ρίμες τους και μπορείς εύκολα να τους ακολουθήσεις. Εξίσου εύκολα μπορείς να τους ακολουθήσεις και στις pro-Palestine δηλώσεις που κάνουν εδώ και αρκετά χρόνια. Δηλαδή προκύπτει ότι οι τύποι δεν καβάλησαν το hype και παίζουν μόστρα στους πιτσιρικάδες αλλά έχουν πάρει θέση από νωρίς. Από τα πρώτα θέματα που τους απασχόλησαν ήταν το ιρλανδικό ζήτημα, όπου ξεκάθαρα τέθηκαν υπέρ της ένωσης της Βόρειας Ιρλανδίας με την υπόλοιπη χώρα και προφανώς τα έσουρναν στη Βρετανική Αυτοκρατορία. Εάν ήμουν κύπριος πολίτης θα είχα σίγουρα προσβληθεί που δεν έχουν πάρει θέση ακόμα για το κυπριακό. Ο πανικός που έγινε για την πάρτη τους σε Coachella και Glastonbury έχει ήδη γραφτεί στην ιστορία των φεστιβάλ, αφού έβλεπες άπειρες ιρλανδικές και παλαιστινιακές σημαίες να παιανίζουν, ενώ έπεφταν κορμιά στις πρώτες 20 σειρές. Το metal έχει να ζήσει τέτοιες στιγμές από τότε που…ουπς δεν θυμάμαι ποτέ στο metal να έχει παιχτεί αντίστοιχο σκηνικό. Πρόσφατα ο ίδιος ο Τομ Μορέλο τους κατονόμασε ως Rage Against The Machine της εποχής μας, μια αρκετά παρακινδυνευμένη κίνηση εκ μέρους του, μιας και δεν έχουν ξεδιπλωθεί με απόλυτη ευκρίνεια οι απόψεις της μπάντας για όλα τα εθνικά θέματα. Πάντως το γκρουπ έχει μαζέψει πάνω του όλο το hate των συντηρητικών δυνάμεων, έχει φάει bans, blocks και unfriend από άπειρο κόσμο, όμως ταυτόχρονα έχει κερδίσει την συμπάθεια πολύ περισσότερων αφού μέσα σε ελάχιστο χρόνο όλοι μιλούν για αυτούς και τις θέσεις τους.
Περίπτωση Σάρον Όσμπορν – Ντέιβιντ Ντρέιμαν
Στην αντίπερα όχθη βρίσκουμε τη μάνατζερ, τηλεπερσόνα και κυρίως σύζυγο πάβλα σωτήρα του Όζι Όσμπορν η οποία σε αναλυτική της ανάρτηση σε social media πλατφόρμα, ζήτησε την κατάπαυσχαχαχαχα όχι βέβαια, ζήτησε την ακύρωση της βίζας των Kneecap λόγω της ακραίας ρητορικής τους στο Coachella. Η εβραϊκής καταγωγής Σάρον καταφέρθηκε και εναντίον των Green Day αλλά αυτοί έβριζαν λιγότερο οπότε συγχωρούνται για τώρα. Το κράξιμο που έφαγε ήταν μνημειώδες, οπότε είπε να βγάλει και ένα 7λεπτο βίντεο μνημειώδους gas lighting και πάτσισε. Για να είμαι δίκαιος απέναντί της, ανέφερε σε αυτό το βίντεο πως τελικά το Ισραήλ έχει χάσει αυτόν τον πόλεμο με την Παλαιστίνη, αφού πάλι όλος ο κόσμος μισεί τους Εβραίους. Και εξηγεί ότι τους μισεί γιατί έχουν λεφτά, έχουν θέσεις εξουσίας, έχουν τα μίντια κτλ κτλ. Και τι γίνεται όταν όλος ο κόσμος μισεί τους Εβραίους; Δικό σας. Πάντως εγώ να δηλώσω πως δεν μισώ κανέναν Εβραίο a priori. Αρκεί και αυτός να μη μισεί κάποιον άλλον λαό a priori. Δεν ζητάω πολλά στη ζωή μου, τρέφομαι σωστά και γυμνάζομαι καθημερινά. Πάμε στην καραφλή νυφίτσα τώρα.
Υπάρχει μια μπάντα που παίζει πραγματικά κακό metal. Οι Disturbed. Θα μπορούσα να μη γουστάρω τον τραγουδιάρη της μπάντας αυτής και μόνο επειδή νομίζει πως τραγουδάει τραγούδια σε αυτό το άνοστο nu metal υβρίδιο. Όμως ο Ντέιβιντ Ντρέιμαν είπε να το κάνει ακόμα χειρότερο σε μένα και τους ομοίους μου. Πήγε και διασκεύασε το «Sound of Silence». Και δεν μας φτάνει αυτό. Έγινε και ένα από τα αγαπημένα τραγούδια της μάστιγας που λέγεται Ελληνικό Ραδιόφωνο. Όπου και να γυρίσεις, όπου και να σταθείς εδώ και άπειρα χρόνια ακούς αυτή την καζαντζιδική κλάψα από τα βάθη της Βηθλεέμ ξέρω γω. Και ερχόμαστε πριζωμένοι στην έσχατη πραγματικότητα της επίθεσης/αντεπίθεσης του Ισραήλ στη Γάζα, όπου ο ακατανόμαστος πάει και βγάζει καμιά δεκαριά σέλφιζ με πυραύλους και να σου τα φιλάκια στους S-300, να σου οι αγκαλίτσες με τους Patriot και πάει λέγοντας. Ο εμετός μου έκανε εμετό. Αντιλαμβανόμαστε την εθνική υπερηφάνεια που μπορεί να έχει ο καθένας, δεν χρειάζεται να εκδηλώνεται ούτε καν να εκφράζεται, ας παραμείνει ένα μυστικό για όλους μας, όπως η πρώτη φορά που αυνανιστήκαμε, δεν υπάρχει καμία απολύτως ανάγκη να γνωρίζουμε τέτοιες πληροφορίες για κανέναν.
Τρελό Plot Twist: O Ντέιβιντ Ντρέιμαν εμφανίστηκε και τραγούδησε στο special show της τελευταίας εμφάνισης του Ozzy και των Black Sabbath ως ένας από τους επίτιμους καλεσμένους, όπου curator και συντονιστής ήταν ο Τομ Μορέλο, τον οποίο προσέλαβε η ίδια η Σάρον Όσμπορν. Απίστευτα πράγματα, θα μπορούσε να πει κανείς. Όχι εγώ.
Περίπτωση Ρότζερ Γουότερς
Πάμε πίσω στην πηγή. Back to the basics. Αν υπάρχει ένας καλλιτέχνης που μπορούμε να πούμε πως είχε πάντα μια ξεκάθαρη πολιτική θέση και όχι μια έσχατη αντανάκλαση του «τι θεωρούμε σωστό», αυτός είναι ο πρώην μπασίστας των Pink Floyd. Γενικά, είναι καλό να εμπιστεύεσαι την γνώμη των μπασιστών, κάθονται λίγο πιο πίσω και παρατηρούν καλύτερα τα πράγματα, προβλέπουν τις μλκιες και νιώθουν λίγο πιο έγκαιρα τον παλμό του κοινού. O Ρότζερ Γουότερς ήδη από το 2006 είχε μιλήσει έντονα για την κατάσταση των Παλαιστινίων, για τις συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί στη Γάζα και δυστυχώς είχε προβλέψει πως όλο αυτό δεν θα πάει καλά. Μάλιστα δεν κώλωσε να τα βάλει και με μεγάλους καλλιτέχνες που πήγαν για συναυλίες στο Ισραήλ, όπως Bon Jovi, Radiohead, Nick Cave, Γλυκερία, Καραφώτης κτλ. Τα show που έκανε για το The Wall περιλάμβαναν εικαστικές παρεμβάσεις κατά του Ισραήλ και για αρκετά χρόνια περισσότερο μιλούσε για τον δίκαιο αγώνα της Παλαιστίνης παρά για τους δίσκους του ή τα tour που έκλεινε. Το backlash που δέχτηκε δεν ήταν και λίγο πράγμα, αφού ο μουσικός κατηγορήθηκε από πολλούς φορείς και άλλους καλλιτέχνες ως αντισημίτης. Του χρεώθηκε εμμονή και μίσος, ενώ ο ίδιος προσπάθησε πολλές φορές να εξηγήσει πως δεν έχει τίποτα εναντίον του λαού του Ισραήλ αλλά καταφέρεται κατά της πολιτικής της χώρας. Στα 81 χρόνια του πλέον, σίγουρα είναι ο γηραιότερος εν ζωή ΣΑΣΤΑΛΕΓΑΕΓΩ της μουσικής ιστορίας.
Επειδή σε λίγα χρόνια από τώρα θέλω και εγώ να πάρω τη θέση του αλλά για αυστηρά μουσικούς λόγους, πάμε να δούμε τον επόμενο δίσκο της λίστας:
Η ομορφιά της μουσικής της Δανής είναι απαράμιλλη αν σκεφτείς πως δεν υπάρχει κάποια μεγάλη παραγωγή από πίσω αλλά τα πάντα γράφονται σε ένα δωμάτιο. Η Agnes είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που ενώ βρήκαν την επιτυχία γρήγορα, δεν πρόδωσαν τον χώρο που γεννήθηκαν αλλά προσπάθησαν να τον εξελίξουν. Στο «Aventine» γίνεται δειλά η εισαγωγή περισσότερων «ηλεκτρονικών» επιρροών κυρίως στην αποτύπωση της φωνής δίπλα στην εντελώς οργανική κυριαρχία των πιάνο και κόντρα μπάσο. Το αποτέλεσμα είναι ένα σκιαχτικό υφαντό συνθέσεων που δύσκολα μπορείς να διαφύγεις της πηχτής ατμόσφαιράς του. Chamber και bedroom pop όλα μαζί σε ένα με το «Aventine» πλέον να θριαμβεύει στις ανίερες νύχτες του καλοκαιριού σου.
Με το νέο του άλμπουμ «Ανάμεσα» ανανεώνει το ελληνικό τραγούδι. Πριν βρεθεί «Ανάμεσα σε φίλους» στο Παλλάς, ταξιδέψαμε μαζί του ακούγοντας και μιλώντας
Ο Ασάφ Αβιντάν μιλάει στην Athens Voice για τον νέο του δίσκο, τις δυσκολίες και όσα του έλειψαν από τις ζωντανές εμφανίσεις, λίγο πριν ανέβει στη σκηνή του Floyd
14°
