Τα καλύτερα άλμπουμ του 2023

Έγραψα την προηγούμενη εβδομάδα στις Σημειώσεις Ενός Μονομανούς ένα κείμενο που αφορούσε στις αρχές με βάση τις οποίες κρίνουμε ένα βιβλίο, έναν δίσκο ή έναν πίνακα, βασισμένος στην τυπολογία του Ιμάνουελ Καντ, ενός φιλοσόφου που έρχεται από μακρινές καταβολές σκέψης αλλά και από μακρινό αιώνα. Αρνιόμουν για πολλά χρόνια τις συχνά ρηχές αλλά και αντικρουόμενες οπτικές πάνω στην έννοια της Κριτικής κι έγερνα ιδιοσυγκρασιακά από την πλευρά μιας υποκειμενικής αντιμετώπισης της Τέχνης. Επιπλέον, το δεδομένο ότι ο κρίνων τίθεται σε θέση εξουσίας ως προς τον κρινόμενο, μου φαινόταν πάντα αποκρουστικό. Όμως ούτε η άκρατη υποκειμενικότητα με κάλυπτε ποτέ. Το οπλοστάσιο ιδεών του Καντ νιώθω ότι πλέον επαρκεί απόλυτα για μένα. Ενδεχομένως έπρεπε να φτάσω στα 60 για να το δω έτσι. Αποδεχόμενος απόλυτα την έννοια της προσωπικής συγκίνησης, που ο ίδιος ο Καντ θέτει με απόλυτη ενάργεια, έρχομαι τώρα να φτιάξω μια λίστα με τους Καλύτερους αλλά και τους πιο Συγκινητικούς δίσκους του 2023.

Αυτό που μπορεί να παρατηρήσει εύκολα κάποιος είναι ότι στη λίστα αυτή υπάρχουν πολύ περισσότεροι jazz ή έστω jazzίζοντες δίσκοι απ’ ό,τι την προηγούμενη χρονιά. Νιώθω πραγματικά ότι υπάρχει μια καινούργια δυναμική σ’ αυτή τη σπουδαία μουσική και ότι το “new wine” που ρέει στα “old bottles” είναι ιδιαίτερα γευστικό. Επίσης, στη λίστα αυτή, υπάρχουν πολύ περισσότεροι ελληνικοί δίσκοι απ’ ότι την προηγούμενη χρονιά, δείγμα ότι η σκηνή είναι σε μεγάλη άνθηση, ειδικά οι πλευρές της -και πάλι- που βαδίζουν σε αυτοσχεδιαστικά μονοπάτια. Επίσης, οι νοσταλγίες για ιδιώματα που είχα αγαπήσει -το shoegaze ή η folk- βρίσκουν κι αυτές τη θέση τους με τον ένα τρόπο ή τον άλλο.

1. Joshua Redman - Where Are We
   Αυτός είναι ο δίσκος που άκουσα περισσότερο μέσα στη χρονιά. Κι αυτό γιατί πρόκειται για ένα μαγευτικό ταξίδι απ’ άκρη σ’ άκρη στην Αμερική, ένα ταξίδι που ξεκινάει με τις πρώτες νότες του “This Land Is Your Land” του Woody Guthrie και συνεχίζεται με υπέροχους αυτοσχεδιασμούς και διασκευές τραγουδιών όπως το “By The Time I Get To Phoenix”. Τα φωνητικά της Gabrielle Cavassa είναι αποκάλυψη κι ο Joshua Redman ένας από τους σημαντικότερους αυτοσχεδιαστές του καιρού μας.
2. The Bathers - Sirenesque
   Εδώ με πιάνει η νοσταλγία! Γνώρισα τους Bathers από την εποχή που ηχογραφούσαν στη γερμανική Marina Records, προερχόμενοι μάλιστα από labels όπως οι Go Discs! και η Island. Τους ακολούθησα με φανατισμό όταν υπέγραψαν στη Wrasse και τους ξαναβρίσκω τώρα με το “Sirenesque”, ένα εσωστρεφές, ώριμο, ατμοσφαιρικό ταξίδι του Chris Thomson και της σκωτσέζικης παρέας του. Υπέροχες μελωδίες και σπουδαία φωνητικά σ’ έναν δίσκο που παίζει ολόκληρο κι ύστερα πάλι από την αρχή. Και πάλι και πάλι…
3. Nation Of Language - Strange Disciple
   Κι άλλη νοσταλγία: αυτή τη φορά έχουμε να κάνουμε με τα electro eighties και με μια μπάντα από το Brooklyn που επηρεάζεται από σχήματα όπως οι OMD και οι Human League. Το ζήτημα είναι ότι χρησιμοποιούν τα πλήκτρα με οικονομία και ξέρουν να φτιάχνουν σοβαρές μελωδίες και καλά τραγούδια. Στο repeat κι αυτό!
4. Alkyone - Exit Sign
   Τι όμορφο album! Ένα χαρισματικό κορίτσι που ζει κι εργάζεται στην Έδεσσα με σπουδαία φωνή και σπάνιες ερμηνευτικές ποιότητες, δίνει τον καλύτερο ελληνικό δίσκο της χρονιάς με τραγούδια που πατάνε στην παγκόσμια pop αλλά έχουν κι ένα παραδοσιακό ελληνικό στοιχείο που απογειώνει το τελικό αποτέλεσμα. Το περιμένω σε βινύλιο όσο το δυνατόν πιο γρήγορα!
5. Mike Reed - The Separatist Party
   Το Chicago έχει αυτή τη στιγμή μια από τις πιο ζωντανές σκηνές της jazz κι αυτό δεν οφείλεται μόνο στην International Anthem. Ο Mike Reed για παράδειγμα ηχογραφεί στη φινλανδέζικη We Jazz και στήνει στο “The Separatist Party” έναν κόσμο που φέρνει στο μυαλό τις υψηλές προσεγγίσεις των Last Poets, του Gil Scott Heron και του Sun Ra. Ο Reed και ολόκληρη η σκηνή του Chicago δεν διστάζει να συμπεριλάβει στη συνταγή της κι άλλα ιδιώματα, όπως το hip hop, το funk ακόμη και το post rock. Τι πιο σημαντικό να ζητήσεις;
6. Teenage Fanclub - Nothing Lasts Forever
   Αν θέλεις ακόμη περισσότερη νοσταλγία, οι Σκωτσέζοι shoegazers είναι έτοιμοι να σου την προσφέρουν απλόχερα. Λιγότερο φασαριόζοι απ’ ότι στα 90s, πολύ πιο εσωτερικοί, πιο κατασταλαγμένοι, πιο ώριμοι, με μελωδικές συνθέσεις αλλά και αρκετά πενταλάκια, όπως απαιτεί το είδος. Δίσκος δωδέκατος κι αν υποθέσουμε ότι οι μουσικοί του shoegaze ήθελαν πάντα να πλησιάσουν το ύφος 60s, οι Teenage Fanclub το πετυχαίνουν χωρίς καμιά δυσκολία.
7. billy woods & Kenny Segal - Maps
   Η Brownswood είναι αυτή τη στιγμή το πιο σημαντικό label του hip hop της Νέας Υόρκης και ο billy woods η πιο σημαντική προσωπικότητα του είδους στην ανατολική ακτή. Αυτοσχεδιαστικά jazzy beats από τον Kenny Segal και διαβολεμένο rap από τον woods σ’ έναν δίσκο που αν δεν φτάνει το εμβληματικό “Hiding Places” του 2019, το πλησιάζει πολύ.
8. Bonnie Prince Billy - Keeping Secrets Will Destroy You
   Λες και γυρίζεις στην εποχή των Palace Brothers ή του “I See A Darkness”, εκείνης της απίθανης δισκάρας του Will Oldham, του Bonnie Prince Billie δηλαδή. Τι κι αν έχουν περάσει σχεδόν 25 χρόνια από τότε, οι μελωδίες είναι παρούσες και μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις, ακόμη πιο ώριμες, ακόμη πιο μεστές!
9. Daniel Villarreal - Lados B
   Η International Anthem είναι μία από τις πιο δυναμικές εταιρείες αυτή τη στιγμή στον κόσμο. Δεν διστάζει να παίξει με αβανγκαρντίστικες προσεγγίσεις κι έχει δημιουργήσει μία από τις καλύτερες σκηνές στην Αμερική. Αν σας άρεσαν οι Dos Santos και η προηγούμενη δουλειά του Villarreal, το “Lados B” θα σας ενθουσιάσει. Άλλωστε εδώ παίζει και ο Jeff Parker των Tortoise, ένας από τους μουσικούς που έχει ορίσει τον κόσμο της σύγχρονης post rock/post jazz αισθητικής του Chicago.
10. Baxter Dury - I Thought I Was Better Than You
    Από νεανική αγάπη προς τον μπαμπά του κι επειδή πάντα με μάγευε η φωτογραφία του “New Boots And Panties”, όπου εικονίζεται πιτσιρίκος 5-6 ετών, άρχισα να τον παρακολουθώ από τα zeros. Δεν έκανε κακούς δίσκους αλλά δεν έκανε και κάτι ιδιαίτερα σημαντικό. Στο καινούργιο έχει σπουδαίες μουσικές, λίγο Ian, λίγη νεοϋορκέζικη ατμόσφαιρα, λίγο φάση Lou Reed, ίσως και λίγο Richard Jobson στο spoken. Ε, και σε παίρνει μαζί του.
11. Kepler Is Free - Second Light
    Υπέροχη προχωρημένη εγχώρια jazz. Στα θετικά και η billywoodική εκδοχή του “Spike Lee” με τον ΛΕΞ, που όμως δεν υπάρχει στον δίσκο καθώς είναι μεταγενέστερη.
12. Huw Marc Bennett - Days Like Now
    Instrumentals από την Ουαλία που αναμειγνύουν τη folk με μια χαλαρή αυτοσχεδιαστική προσέγγιση, λίγη soul και πολύ dub. Δεν έχεις ακούσει κάτι τέτοιο και λέει άγρια.
13. Grian Chatten - Chaos For The Fly
    Οι Fontaines DC είναι big thing. Αν με ρωτάς, ο Grian ολομόναχος μπορεί να γίνει abigger one!
14. Ανδρέας Πολυζωγόπουλος - Petrichor
    Τρομπέτα, κοντραμπάσο και πιάνο σ’ έναν δίσκο χωρίς κρουστά. Κάθε νέο εγχείρημα του Πολυζωγόπουλου -συνεργασία ή ηχογράφηση- τον πηγαίνει ένα βήμα μπροστά. Αυτή εδώ, πηγαίνει εκείνον δύο, κι εμάς ακόμη περισσότερα.
15. PJ Harvey - I Inside The Old Year Dying
    Αυτό είναι το πρώτο ανεξάρτητο album της PJ μετά το ντεμπούτο της στην Too Pure και πιθανότατα το πιο κρυπτικό, το πιο προσωπικό της. Γι’ αυτό ίσως είναι και τόσο γοητευτικό.
16. Galen & Paul - Can We Still Call Tomorrow Another Day
    Κόρη του Kevin Ayers η Galen, παιδί του punk o Paul, κάνουν ένα ντουέτο που κινείται σε όλα το πλάτη και όλα τα μήκη της μουσικής.
17. Yussef Dayes - Black Classical Music
    Καλά το λέει ο τίτλος: Μαύρη μετα-jazz κλασική μουσική! Διαμάντι!
18. The Coral - Sea Of Mirrors
    Τους αγαπάς από τον πρώτο δίσκο γι’ αυτή την άμεση σχέση που έχουν με τις μελωδίες. Αν οι δύο δίσκοι που κυκλοφόρησαν ταυτόχρονα ήταν ένας και μονός, θα ήταν πιο ψηλά στη λίστα.
19. Harper Trio - Passing By
    Spiritual avant jazz με άρπα, σαξόφωνο και τύμπανα με τη Μαρία Χριστίνα να μοιράζει τη ζωή της κάπου ανάμεσα στην Αθήνα και το Λονδίνο. Από τις πιο πρωτότυπες κυκλοφορίες της χρονιάς.
20. Meg Baird - Furling
    Λάτρευα τη folk ψυχεδέλεια των Espers και τη φωνή της Baird καθώς και τον abstract τρόπο που απλώνει νότα τη νότα τις μελωδίες της. Στον νέο της δίσκο ακούγεται καλύτερη από κάθε άλλη post Espers δουλειά.
21. Τάνια Γιαννούλη - Solo
    Solo πιάνο, δίσκος που σε κάθε ακρόαση ανακαλύπτεις από την αρχή. Η καλύτερη κυκλοφορία της μέχρι σήμερα.
22. Robert Forster - The Candle And The Flame
    Αν αγάπησες τους Go-Betweens, αυτός εδώ ήταν πάντα κι εξακολουθεί να είναι ο άνθρωπός σου.
23. MOb - MOb1
    Μετα-jazz από Αθήνα με ολίγη από Fall στο μίγμα. Σπουδαίο album!
24. El Michels Affair & Black Thought - Glorious Game
    Ιδανικός τρόπος σύνδεσης της soul με το hip hop.
25. Bex Burch - There Is Only Love And Fear
    Η Bex παίζει κρουστά και αν αναρωτιέσαι τι σημαίνει “organic grooves”, ο ορισμός υπάρχει σ’ αυτόν εδώ τον δίσκο.
26. Jose James - On & On
    Αν κι έχω κολλήσει στα λίγο πιο παλιά Blue Note albums του, μ’ αρέσει η περιγραφή που συνοδεύει αυτόν τον δίσκο: jazz για τη γενιά του hip hop!
27. Black Pumas - Chronicles Of A Diamond
    Δύσκολος ο δεύτερος δίσκος, ειδικά μετά από τέτοιο ντεμπούτο. Όμως το ντουέτο από το Austin τα πάει τέλεια για ακόμα μια φορά!
28. Steven Sanchez - Angel Face
    Νοσταλγική fifties αισθητική, που σε παίρνει μαζί της, θέλεις δε θέλεις.
29. Diesel Cindy - Spill The Dirt
    Αθηναϊκό garage με stoner στοιχεία και ολίγη από ψυχεδέλεια, δυνατό και εθιστικό.
30. The Mellows - Children Of Wolfman
    Από τη νότια Καλιφόρνια στο Τέξας, από τα 50s στο τρυφερό μελωδικό 2023!