Το νέο και ένατο άλμπουμ των The National, «First Two Pages of Frankenstein», κυκλοφόρησε, με συμμετοχές των Taylor Swift, Phobe Bridgers, Sufjan Stevens.
18ος αιώνας κάπου κοντά στον Βόρειο Πόλο. Ο θαλασσοπόρος Robert Walton ταξιδεύει στον Αρκτικό Ωκεανό όταν εντοπίζει μια γιγάντια μυστηριώδη φιγούρα να επιπλέει με το έλκηθρό του πάνω σε ένα παγόβουνο και λίγα λεπτά μετά διασώζει έναν άρρωστο, ημιθανή άντρα που του συστήνεται ως ο επιστήμονας Βίκτωρ Φράνκενστάιν. Το σκηνικό έχει στηθεί για να ξετυλιχθεί ένα από τα πιο διάσημα κλασσικά γοτθικά μυθιστορήματα όλων των εποχών, μια ιστορία για έναν άνθρωπο που βρήκε τον τρόπο να δώσει ψυχή στην άψυχη ύλη πληρώνοντας ωστόσο το τίμημα ενός τέρατος δημιουργημένου από τον ίδιο του τον εαυτό που θα είναι και η καταστροφή του. 21ος αιώνας κάπου στην Αμερική.
Ο Matt Berninger κατεβάζει από το ράφι τη νουβέλα της Μαίρη Σέλλεϋ και ξεκλειδώνει το «σεντόνι» της κατάθλιψης που τον είχε σκεπάσει επηρεάζοντας τη δημιουργική και δισκογραφική πορεία των The National ως μπάντας την τελευταία πενταετία. Το νέο album τους αρχίζει να διαμορφώνεται και βαφτίζεται από εκείνη τη διαυγή στιγμή αποκάλυψης που βιώνει συχνά στις δύο πρώτες σελίδες ο αναγνώστης που ψάχνει σε ένα βιβλίο κάτι περισσότερο από το να γεμίσει τον κενό χρόνο.
Όσο περνάει ο καιρός η μπάντα γίνεται και δηλώνει όλο και πιο αισιόδοξη για το νέο της πόνημα. Οι The National επιτρέπουν στους εαυτούς τους να ονειρευτούν τον νέο δίσκο, να δουν τα τραγούδια να παίρνουν σάρκα και οστά, να νιώσουν ενθουσιασμένοι για το επόμενο βήμα που ίσως και να πίστεψαν ότι θα αργήσει ακόμα περισσότερο. Το αποτέλεσμα τους δικαιώνει, με ένα μπουκέτο απαλών, γλυκόπικρων τραγουδιών, πιστών στον ήχο και στην αισθητική των Sad Dads, που λειτουργούν σε μεγάλο βαθμό σαν μια συλλογή αναδρομών σε όλες τις φάσεις της πορείας τους.
Η μπάντα επιστρατεύει τους παιδικούς της ήρωες, τους Cowboy Junkies, τους Afghan Whigs και τους New Order αλλά και τους νέους φίλους της, τον Sufjan Stevens, την Phoebe Bridgers και την Taylor Swift που χαρίζουν τα λιγότερο ή περισσότερο εμφανή features τους στον δίσκο ενισχύοντας το αίσθημα οικειότητας που χαρακτηρίζει τον δίσκο. Τo album ολοκληρώνεται και παίρνει τον δρόμο του: ένα βελούδινο μελωδικό breeze με το άρωμα του «Eucalyptus» να υπερισχύει και τους πιο συναισθηματικούς National που μπορούμε να θυμηθούμε. Ναι, οι National είναι και πάλι εδώ.
Το «First Two Pages of Frankenstein» είναι μια μεγάλη δισκογραφική επιστροφή για τους The National όχι τόσο λόγω της όποιας «αντικειμενικής» αξίας των συνθέσεων αλλά κυρίως λόγω του μηνύματος που εσωκλείει. Δεν είναι ένας μεγάλος καλλιτεχνικός θρίαμβος αλλά μια ήσυχη, αθόρυβη νίκη της καθημερινής ζωής μεσηλίκων μουσικών και ανθρώπων, μέσα από τις ασταμάτητες παγίδες της ψυχικής υγείας, του αλκοόλ, της συνύπαρξης μεταξύ τους αλλά και με τις οικογένειες και τους ίδιους τους εαυτούς τους. «Your mind is not your friend again/It takes you by the hand/And leaves you nowhere» τραγουδάνε παρέα με τη Phoebe Bridgers στην προτελευταία σελίδα του δίσκου.
Δεν ξέρουμε αν οι The National έχουν συμφιλιωθεί με τα ενδότερα μυστικά τους τέρατα σίγουρα πάντως βρήκαν τον τρόπο να ντύσουν αυτό το νεκρό σημείο που το μυαλό μας συχνά μας αφήνει ξεκρέμαστους με μελωδίες. Μελωδίες και τραγούδια που όπως σε κάποιο παιδικό παραμύθι μπορεί να ακολουθήσει κανείς σαν ένα αόρατο νήμα για να ξαναβρεί τον δρόμο για το σπίτι.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
7°
