Hot Chip: Ο κόσμος γύρω μας έμοιαζε να καταρρέει

Γεφυρώνοντας τον κόσμο της ηλεκτρονικής και της pop μουσικής, οι Hot Chip, που ξεκίνησαν όταν ο Alexis Taylor γνώρισε το 1995 στο Elliott School τον συμμαθητή του Joe Goddard, αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα electro acts των τελευταίων 18 ετών. Η ανακοίνωση της συμμετοχής τους σε κάποιο φεστιβάλ ή συναυλιακό χώρο αποτελεί λόγο για να βγάλουν εισιτήρια χιλιάδες άνθρωποι αφού ξέρουν ότι δεν θα σταματήσουν να κουνιούνται. Πώς αντιδρά ένα σχήμα που συγκινεί τα ανθρώπινα σώματα με την up tempo μουσική του όταν ο κόσμος απομονώνεται; Ηχογραφώντας το όγδοο άλμπουμ τους στο πρόσφατα δημιουργημένο στούντιο του συγκροτήματος Relax & Enjoy στο Ανατολικό Λονδίνο, οι Hot Chip επέστρεψαν φέτος με τον πιο εσωστρεφή δίσκο τους, με τη συνδρομή της καναδής ράπερ Cadex Weapon, της βρετανίδας DJ και μουσικού Lou Hayter και των βέλγων μουσικών παραγωγών Soulwax. Λίγο μετά την ολοκλήρωση του πρώτου σκέλους της ευρωπαϊκής τους περιοδείας και πριν επισκεφθεί την Ύδρα, ο frontman των Hot Chip, Alexis Taylor, μίλησε στην ATHENS VOICE για τα καινούργια τους τραγούδια, τη ζωή πριν και μετά την πανδημία και την οπτική του απέναντι στη μουσική και τον κόσμο.

Συγχαρητήρια για το νέο άλμπουμ σας “Freakout/Release”. Τι σας ενέπνευσε περισσότερο κατά τη διάρκεια της σύνθεσης και των ηχογραφήσεων;
Η έμπνευση ήρθε από μια συγκεκριμένη περίοδο που έζησα, την ίδια που ζήσαμε όλοι. Μοιάζει περίεργο που σκέφτομαι τώρα για τότε. Η σκέψη ότι βρισκόμασταν σε ολοκληρωτικό lockdown, με απαγορεύσεις επισκέψεων σε οικογένεια και συγγενείς, μακριά από τα σπίτια μας, ανήμποροι να ταξιδέψουμε ελεύθερα οπουδήποτε, ακόμα και στις πόλεις που ζούμε. Ήταν αβέβαιοι καιροί και πολλοί άνθρωποι προσπαθούσαν να διαχειριστούν αυτή την απομόνωση, οπότε μερικοί στίχοι που έγραψα μιλούν για τον αποκλεισμό και τη μοναξιά με μοναδική παρέα τις σκέψεις σου, την αποσύνδεση, την ανάγκη σύνδεσης με άλλους. Οι στίχοι πραγματεύονται και με διάφορα άλλα, συγκεκριμένα πράγματα, σχετικά με ανθρώπους που αντιμετωπίζουν δυσκολίες στη ζωή τους ή καταρρέουν ή είναι παγιδευμένοι σε συμπεριφορικά μοντέλα. Από την άλλη είναι και πράγματα που αισθανόμουν ο ίδιος και αφορούσαν επίσης τους γύρω μου, όλα αυτά μπήκαν σε ένα μουσικό κανάλι, όπως επίσης και κάποιες θετικές σκέψεις με τις στιγμές που μοιραζόμαστε στην μπάντα. Εκεί που συναντιόμαστε και φτιάχνουμε πάλι μουσική. Υπήρχε ενθουσιασμός κατά τη διάρκεια της δημιουργίας, γιατί ήμασταν μακριά για καιρό. Υπάρχει, λοιπόν πολλή και καλή ενέργεια στη μουσική. Οι στίχοι αφορούν και σκοτεινά θέματα ή αισθήματα, αλλά προσφέρουν διεξόδους, δεν μένουν στην γκρίνια. Άλλοι που βγαίνουν από μέσα μου είναι κάπως διδακτικοί. Τι μπορείς να κάνεις με τους συλλογισμούς σου, πώς να αποδράσεις από τη θλίψη και τη μελαγχολία. Η διάδραση με άλλους, η στήριξη και η βοήθεια από και προς εκείνους μέσα από τη γλώσσα και τη μουσική. Άλλοι αναφέρονται στα λάθη που έχουν κάνει οι άνθρωποι, λάθη που καλύτερο θα ήταν να αναγνωριστούν αντί να αγνοηθούν και να γίνουν μάθημα, στίχοι που είναι αισιόδοξοι και ρομαντικοί και συνδυάζονται με άλλα στοιχεία, όπως στο κομμάτι “Eleanor”.

Ποιο ήταν το κομμάτι που σας δυσκόλεψε περισσότερο στο στούντιο; Ποια ήταν η μεγαλύτερη δημιουργική πρόκληση που αντιμετωπίσατε με το συγκεκριμένο άλμπουμ;
Προσπαθώ να σκεφτώ… το “The Evil That Men Do» ήταν μια πρόκληση να οργανωθεί σε κομμάτι με συνοχή, εξαιτίας των διαφορετικών μουσικών ενοτήτων και των στίχων. Δεν ήταν δύσκολο, ήταν μια χαριτωμένη πρόκληση. Δεν θέλαμε να εγκαταλείψουμε όλες τις καλές ιδέες, τις οργανώσαμε με τέτοιο τρόπο που επιτρέψαμε στο τραγούδι να μεταβεί από τη μία μουσική ενότητα στην άλλη αντί να το κάνουμε «ίσιο» όπως κάναμε με άλλα. Το “Eleanor” ήταν απίστευτα εύκολο, δεν μας πήρε πολύ χρόνο, στο “Freakout/Release” είχαμε αρκετή αυτοπεποίθηση αλλά δεν μπορούσαμε να το πετύχουμε αμέσως οπότε ζητήσαμε βοήθεια για τη μίξη και την παραγωγή για να απλοποιηθούν οι ιδέες μας, και νομίζω όσα ήταν δύσκολα δεν μπήκαν στον δίσκο. Το “Out Of My Depth” είναι από τα ευκολότερα τραγούδια για κιθάρα αλλά πήρε χρόνο για τη διασκευή του για να έρθει στην τελική μορφή. Όλα τα tracks μας προσφέρουν μουσικά ταξίδια στην ηχογράφησή τους. Μερικές φορές αισθάνεσαι ότι έχεις πετύχει κάτι σωστό από την πρώτη στιγμή, και περνάς από διάφορες αλλαγές πριν επιστρέψεις στο αρχικό σχέδιο. Αυτή είναι και η φύση του να φτιάχνεις δίσκους. Νομίζω ότι μόλις περιέγραψα δημιουργικές προκλήσεις, όμως, μια πιο ευρεία δημιουργική πρόκληση βρισκόταν στην αυτοπεποίθηση όσων είχαμε να πούμε, τη στιγμή που «λιμοκτονούσαμε» από τις συνήθεις επιρροές και εμπνεύσεις που έχουμε όταν βρισκόμαστε ανάμεσα σε κόσμο. Η απομόνωση είναι μια πρόκληση μερικές φορές για να αισθανθείς έμπνευση. Όμως διαπίστωσα ότι δεν το είδα σαν πρόκληση τελικά, το βρήκα δύσκολο να γνωρίζω αν θα μπορούσα να φτιάξω στίχους που θα άρμοζαν σε disco, χορευτική μουσική και up tempo θετική μουσική, επειδή ο κόσμος γύρω μας έμοιαζε να καταρρέει, να γίνεται μικρότερος. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη δημιουργική πρόκληση για μένα, όμως αυτή η πρόκληση δεν ήταν ανεκτή, ερχόταν μέσα από ένα μαζικό πρόβλημα, γνωρίζω πολλούς άλλους ανθρώπους που δεν μπόρεσαν να φτιάξουν μουσική τα τελευταία χρόνια. Εγώ έκανα έναν σόλο δίσκο και μετά με τους Hot Chip, εξακολουθώ να έχω έμπνευση, πραγματικά, ακόμα και με αυτή την κατάσταση. Η έμπνευση έρχεται επειδή βρίσκομαι με τους φίλους μου από την μπάντα.

Τι σας φρικάρει και τι σας απελευθερώνει ολοκληρωτικά; Πώς επιλέξατε τον τίτλο του νέου σας άλμπουμ;
Έχω φοβία με τους αρουραίους. Την ίδια στιγμή μου αρέσουν, κιόλας. Αυτό είναι παράξενο για εμένα. Μου αρέσουν τα ζώα, γενικά, και σίγουρα δεν είμαι από αυτούς που θα προσπαθήσουν να τα βλάψουν, είμαι vegan, αλλά φρικάρω αν δω αρουραίο κοντά μου. Για το τραγούδι, νομίζω ο Joe Goddard διάλεξε αυτές τις λέξεις “Freakout” και “Release”. Οραματίστηκε ανθρώπους που μπορούν να εκφραστούν ελεύθερα, η αίσθηση απελευθέρωσης που θα έφερνε το άκουσμα της μουσικής μετά το τέλος του lockdown. Το τραγούδι μιλάει επίσης για το πώς φρικάρεις όταν παγιδεύεσαι μέσα στον κόσμο και κολλάς, ανίκανος να κινηθείς ελεύθερα. Οπότε είναι και θετικό το “Freakout” που ψάχναμε όταν γράφαμε το τραγούδι, αλλά και με μια αίσθηση ενόχλησης γιατί ήμασταν παγιδευμένοι. Η απελευθέρωση για μένα έρχεται κυρίως μέσα από το να ακούω μουσική, για μερικούς ανθρώπους η απελευθέρωση έρχεται με το να βρίσκονται με άλλους, με όρους κοινωνίας, κάτι που είναι σημαντικό για μένα επίσης. Για μερικούς άλλους, απελευθέρωση είναι ο ηδονισμός, για μένα η μουσική είναι που με απελευθερώνει. Και αυτό το γιορτάζω μέσα από τη μουσική που φτιάχνω.

Ποιες είναι οι σκέψεις σας όταν συνειδητοποιείτε ότι εκατομμύρια άνθρωποι ακούνε τη μουσική σας καθημερινά, κάθε εβδομάδα, κάθε μήνα;
Πραγματικά δεν γνωρίζω πώς να το συλλάβω ως ιδέα, ακόμα και τώρα μοιάζει αδύνατο, μόλις το σκεφτώ κατανοώ ότι είναι ισχυρό, όταν αντικρίζω το πλήθος μπροστά μας είναι συγκινητικό και υπάρχει στον αέρα η σκέψη πως, είναι η μουσική που φτιάχνουμε, που συνδέει τόσους πολλούς ανθρώπους. Είναι κάτι που με αγγίζει πολύ, είναι αυτή η «μια φορά στη ζωή» ευκαιρία που έχουν κάποιοι ενώ άλλοι όχι, και είμαι εξαιρετικά τυχερός που ανήκω στους πρώτους, είμαι πολύ ικανοποιημένος από τη στήριξη των θαυμαστών, και η ιδέα ότι ατομικά, ο καθένας, ακούγοντας, αποκτά τη δική του σύνδεση με τη μουσική. Άλλοι βαθύτερα, άλλοι πιο επιφανειακά. Εξαρτάται πώς προσεγγίζεις αυτή τη μουσική, πώς φτάνει σε εσένα. Πάντως, αν είσαι λάτρης της μουσικής, όπως εγώ και όλοι στην μπάντα, είναι υπέροχο να ξέρεις ότι υπάρχει κοινό που ενδιαφέρεται για τη μουσική σου και όσα κάνεις, που δίνει προσοχή και επηρεάζεται, απορροφάει τη μουσική σου.

Υποθέτω ότι έχετε ταξιδέψει πολύ, ποιο είναι το πιο όμορφο μέρος που έχουν δει τα μάτια σας;
Την επόμενη εβδομάδα επισκέπτομαι με την οικογένειά μου την Ύδρα, έχουμε πάει ξανά, θεωρώ ότι είναι ένα μαγικό νησί, δεν υπάρχουν αυτοκίνητα, μόνο πεζοί και μουλάρια. Αυτό δημιουργεί μία σπέσιαλ ατμόσφαιρα, κατά τη διάρκεια της νύχτας είναι ήσυχα, επιπλέον, όπου υπάρχει νερό κοντά είναι μαγικά για μένα, οπότε η Ύδρα μου έρχεται πρώτη στο μυαλό, ακόμα μερικά κομμάτια της Ιαπωνίας είναι μαγικά για να επισκεφτεί κανείς, το Κιότο, κομμάτια της Αμερικής, το Muir Woods κοντά στο Σαν Φρανσίσκο, υπάρχει πελώρια ομορφιά σε πολλά μέρη της Ελλάδας, η Βραζιλία, αναφέρω πολλά αλλά είμαι τυχερός που έχω ταξιδέψει σε όλα αυτά. Δεν έχω επισκεφτεί τη Βενετία, που ακούω ότι είναι πανέμορφη, δεν έχω πάει σε αρκετά μέρη στην Ιταλία, δεν έχω πάει ποτέ στην Αφρική, θέλω να εξερευνώ μέρη, αλλά επίσης προσπαθώ να ταξιδεύω λιγότερο εκτός αν αφορά στη δουλειά, για να μην προκαλώ ζημιά στο περιβάλλον.

Πόσο σας επηρέασε το Λονδίνο σαν καλλιτέχνη;
Ζω στο Λονδίνο όλη μου τη ζωή, γεννήθηκα εδώ, το περπάτημα στους δρόμους κοιτάζοντας τα κτήρια με επηρέασε, απολαμβάνοντας τις διαφορετικές κουλτούρες και το φαγητό τους που συναντιούνται και ενώνονται εδώ, τη μουσική και τις τέχνες, η ευκαιρία να ακούσεις μουσική που γεννήθηκε εδώ, τέχνες, ταινίες. Καθώς είναι η πρωτεύουσα καταφτάνουν συνεχώς διαφορετικοί άνθρωποι από όλο τον κόσμο, κάτι που το εκλάμβανα ως δεδομένο όταν ήμουν νεότερος, έτσι, όταν εγώ βρισκόμουν εκτός, ίσως και να περίμενα ότι θα δω μουσική και τέχνες, όμως δεν ήταν το ίδιο παντού. Δεν θα δεις μπάντες του κόσμου σε κάθε γωνία, σε καθημερινή βάση. Περισσότερο θα δεις κάτι τοπικό. Δεν το γενικεύω, αλλά εκεί υπάρχει διαφορά. Με επηρέασε η ένωση από διάφορες κουλτούρες και ό,τι καινούργιο προέκυπτε από εκεί.

Πώς νιώσατε όταν ακούσατε ένα τραγούδι σας στο ραδιόφωνο; Θυμάστε ποιο ήταν;
Ναι, το θυμάμαι, ήταν το “Down With Prince” από το πρώτο μας άλμπουμ, που μόλις είχε κυκλοφορήσει. Ήμουν πολύ περήφανος, μου φαινόταν μαγικό, ακόμα έχω αυτή την αίσθηση, αν ανοίξω το ραδιόφωνο και ακούσω τη μουσική μας, ενθουσιάζομαι. Είμαι, επίσης, πολύ παραδοσιακός με τον εξοπλισμό που διαθέτω, ακόμα κι αν μπορώ να ακούσω μέσα από υπολογιστή, θα προτιμήσω να ακούσω από αναλογικό ραδιόφωνο στο σπίτι. Οπότε για να μας ακούσω θα πρέπει να μας παίζουν σταθμοί όπως τα κανάλια του BBC, 1-2-3-4. Ενθουσιάζομαι, λοιπόν, όταν μπαίνω στην κουζίνα και παίζουν οι Hot Chip στο 2, ή ένα κοντσέρτο που έκανα πρόσφατα για το Radio 3 με μουσική δική μου και ορχήστρα, μια σπουδαία στιγμή στην καριέρα μου να βρίσκομαι επί σκηνής περιτριγυρισμένος από μία ορχήστρα. Υπάρχει, επίσης, μεγάλη υποστήριξη από τον σταθμό BB6 Music, μεταδίδουν πολλή από τη μουσική μας, όμως επειδή έχω αναλογικό ραδιόφωνο δεν πιάνω τον σταθμό, μου το λένε άλλοι. Προφανώς δεν ξέρω αν ακουγόμαστε εκτός του Ηνωμένου Βασιλείου, διαισθάνομαι ότι συμβαίνει γιατί ο κόσμος μας γνωρίζει όταν επισκεπτόμαστε άλλες χώρες.

Έχετε αισθανθεί ποτέ καταπίεση συνθέτοντας «χαρούμενη, χορευτική μουσική»;
Όχι, δεν έχω αισθανθεί καταπίεση, πραγματικά εξαρτάται από τη διάθεσή μου. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι δεν είμαι το κατάλληλο πρόσωπο, άλλες φορές η μουσική με οδηγεί να πω εξαιρετικά χαρούμενα πράγματα.

Πώς προέκυψε ο στίχος “Hard to be funky when you 're not feeling sexy”;
Κατευθείαν από το κεφάλι μου, από τη σκέψη ότι αν μπορείς να νιώσεις έτσι, αυτό σημαίνει ότι μπορείς να βρεις τη σιγουριά της αυτοπεποίθησης, είναι και η απόδειξη ότι μπορείς να κάνεις funk μουσική γιατί, αν δε νιώθεις έτσι, πώς παράγεις κάτι τέτοιο; Μου άρεσε σαν φράση γιατί είναι αρκετά αστεία. Είναι μια στεγνή αίσθηση χιούμορ. Υπάρχει σύνδεση μεταξύ της funk μουσικής και της σεξουαλικότητας. Φανταζόμουν τον εαυτό μου αλλά ταυτόχρονα και κάποιον άλλον, τον Bill Callahan να τραγουδάει αυτό το κομμάτι. Είναι ένα προσωπικό κομμάτι που εξερευνά τι είναι το funk, τι σημαίνει να είσαι funk… Είναι ένα κομμάτι για τις διαφορετικές έννοιες της λέξης, για το ταρακούνημα του εαυτού. Το ρεφρέν είναι γραμμένο από την οπτική κάποιου άλλου και λέει ότι πρέπει να σταματήσεις να κυλιέσαι σε αυτό το μέρος. Σίγουρα έχει ερμηνευτεί με «ξηρή» αίσθηση χιούμορ. Έχει αυτογνωσία.

Ποιο κομμάτι του Elliot Smith θέλετε να διασκευάσετε;
Μου αρέσει πολύ το “Son Of Sam”, αλλά για να διασκευαστεί χρειάζεται κάποιον καλύτερο στην κιθάρα από ό,τι είμαι εγώ. Μου αρέσουν κι άλλα, το “Speed Trials”, το “Between The Bars” και το “Everything Means Nothing To Me» από το άλμπουμ “Figure 8”. Όλοι οι δίσκοι του είναι καλοί.

Υπάρχουν δίσκοι των Hot Chip σε χιλιάδες δισκοπωλεία και σπίτια, θυμάστε το πρώτο άλμπουμ που αγοράσατε;
Ναι, ήταν ένα άλμπουμ του Prince, το 1999, δεν το αγόρασα όταν κυκλοφόρησε γιατί ήμουν δύο χρονών τότε, αλλά ζήτησα από τον μπαμπά μου να μου το αγοράσει όταν ήμουν οκτώ. Όταν κυκλοφόρησε το soundtrack του Batman το 1989, το αγόρασα επίσης. Πρέπει να ήμουν εννιά.

Πώς φορτίζετε τις δημιουργικές σας μπαταρίες;
Μου αρέσει πολύ να περπατώ, όπου κι αν βρίσκομαι, με βοηθάει να φορτίζω τις μπαταρίες μου, όταν περπατώ σκέφτομαι πολύ, ακούω μουσική και βρίσκω καινούργιες ιδέες, μου αρέσει να κάθομαι σε διαφορετικά πιάνα ή κιθάρες, μου αρέσει, επίσης, να κολυμπώ, δεν είμαι καλός κολυμβητής, όμως μου αρέσει να βρίσκομαι στο νερό, με αυτούς τους τρόπους φορτίζω τις μπαταρίες μου. Κολύμπι και περπάτημα.

Πόσο δύσκολο είναι για τους νέους μουσικούς να βρουν δισκογραφική εταιρία για το πρώτο τους άλμπουμ;       
Πολύ δύσκολο, πραγματικά. Υπάρχουν πολλές για να επιλέξεις, αλλά πώς παίρνεις απάντηση από τη δισκογραφική, πώς τραβάς την προσοχή τους, όλοι μπορούν να ανεβάσουν μουσική στο iCloud και στο iΤunes και στο Spotify, όμως, πώς τους κάνεις να σε προσέξουν; Εκεί είναι η δυσκολία. Η βοήθεια έρχεται όταν καταφέρνεις να βρεις τους σωστούς ανθρώπους, να κάνεις τις σωστές διασυνδέσεις ή να βρεθούν οι κατάλληλοι εκεί που παίζεις ή να μεγαλώσεις οργανικά το κοινό σου. Πραγματικά δεν ξέρω την απάντηση, μόνο ότι είναι από τα δυσκολότερα πράγματα. Χρειάζεται αυτοπεποίθηση για να βγάλεις προς τα έξω ποιος είσαι και ποια είναι η μουσική σου.

Αν ταξιδεύατε πίσω στο χρόνο και δίνατε στον 18χρονο εαυτό σας μια συμβουλή, ποια θα ήταν αυτή;
Δεν ξέρω. Σπούδασα στο πανεπιστήμιο και το απόλαυσα, αποφοίτησα, μάλιστα, με καλό βαθμό, νομίζω ότι θα μπορούσα να προσπαθήσω περισσότερο για να χρησιμοποιήσω καλά αυτό τον βαθμό, τις εγκαταστάσεις που πρόσφερε το πανεπιστήμιο και διαθέσιμες αναγνώσεις, ίσως η συμβουλή να ήταν κάτι σαν σήκω νωρίς και δούλεψε σκληρά, όμως με όρους της καριέρας που ακολούθησα, δεν έχω μετανιώσει σχετικά με τον τρόπο που έκανα τα πράγματα. Χάρηκα που γνώρισα τον Joe στο σχολείο, που φτιάξαμε μουσική και δέθηκα μαζί του, αλλά και την υπόλοιπη μπάντα, δεν ξέρω τι συμβουλή θα έδινα, πιστεύω ότι ήμασταν ειλικρινείς απέναντι στους εαυτούς μας και την ίδια στιγμή δεν παίρναμε τα πράγματα στα σοβαρά. Καλός συνδυασμός. 

Τι άλλαξε για εσάς από την κυκλοφορία του “Coming On Strong” το 2004;
Πολλά έχουν αλλάξει, παντρεύτηκα, έχω μία 13χρονη κόρη, δεν χρειάζεται να δουλεύω σε κάποιο κατάστημα πλέον, το βασικό είναι τα ταξίδια εξαιτίας της μουσικής, έγινα επαγγελματίας μουσικός, περιοδεύω στον κόσμο, αυτά είναι μαζικές αλλαγές για τη ζωή κάποιου που τελείωσε πανεπιστήμιο, δούλευε σε κατάστημα, μετά σε δισκογραφική και απολάμβανε, μεν, τη ζωή, αλλά η μεγάλη αλλαγή ήρθε μέσα από τη μουσική.

Ποιο είναι το σημαντικότερο μάθημα που πήρατε από τη ζωή, εντός ή εκτός μουσικής, και γιατί είναι σημαντικό;
Το πιο σημαντικό που έμαθα είναι να διασφαλίζω ότι προσεγγίζω άτομα με θέματα ψυχικής υγείας ή που παλεύουν γενικά και να προσφέρω υποστήριξη. Να είμαι εκεί για αυτούς. Και να το κάνω ασταμάτητα. Επίσης να έχω γνώση πότε δεν μπορώ να δώσω ολοκληρωτικές λύσεις σε άλλους. Να έχεις γνώση των ορίων σου, να εξακολουθείς να προσφέρεις όλη τη βοήθεια που μπορείς να δώσεις.

Τι θα θέλατε να αλλάξει το 2023 στη ζωή σας και τον πλανήτη;
Θα ήθελα μία κυβέρνηση με οικολογικές ανησυχίες και φροντίδα για τους ανθρώπους πέραν της εγωιστικής οπτικής της συντηρητικής και δεξιάς πτέρυγας. Θα ήθελα να δω αλλαγές στα θέματα των αστέγων, και συνολικά περισσότερο νοιάξιμο για τη φροντίδα του πλανήτη, των ζώων και, φυσικά, των ανθρώπων. Πολλά σε εύρος τα θέματα και δεν ξέρω πώς θα μπορούσαν να γίνουν όλα αυτά, όμως πρέπει οι αρχηγοί χωρών να έχουν μία φιλοδοξία να γίνουν αλλαγές. Η απαγόρευση πλαστικών θα ήταν μια καλή αρχή και η ευθύνη των ανθρώπων για τη συμπεριφορά τους επίσης. Για την ώρα παρατηρώ τις απόψεις του κόσμου για τα ζώα και είμαι σοκαρισμένος από την ασέβεια απέναντί τους γενικά. Θα ήθελα να το δω να αλλάζει κι αυτό.

Σας έχουν επηρεάσει σε κάποιο βαθμό οι ελληνικές ρίζες σας;
Ναι, η μητέρα μου είναι από την Ελλάδα και έχω επηρεαστεί από την ποίηση του Καβάφη, αλλά και από άλλους συγγραφείς. Χαίρομαι πολύ κάθε φορά που επιστρέφω, όμως δεν νιώθω ότι τη γνωρίζω αρκετά. Έχω να εξερευνήσω ακόμα πολλά. Ανυπομονώ να έρθω την επόμενη εβδομάδα.