Ανασκόπηση: Ο Γιώργος Φλωράκης επιλέγει μερικά από τα καλύτερα albums που άκουσε αυτή τη χρονιά και μερικά από τα καλύτερα βιβλία.
Ο Nick Hornby, ο βρετανός συγγραφέας που ανάμεσα στα άλλα έχει γράψει και το “High Fidelity” -βιβλίο και ταινία αναφοράς για όσους έχουν δουλέψει σε δισκοπωλείο- διατηρούσε μια εξαιρετική στήλη για βιβλία στο αμερικάνικο περιοδικό Believer. Η στήλη ξεκινούσε με δύο λίστες: η πρώτη περιελάμβανε τα βιβλία που είχε αγοράσει μέσα στον μήνα και η δεύτερη, τα βιβλία που είχε διαβάσει. Ευτυχώς, η ακρόαση ενός δίσκου -με όλα τα συμπαρομαρτούντα -ανοίγω προσεκτικά σελοφάν, βγάζω δίσκο, τοποθετώ στο πικάπ, καθαρίζω, και, ναι, μιλάμε αποκλειστικά για βινύλιο- διαρκεί λιγότερο από την ανάγνωση ενός βιβλίου. Έτσι, προλαβαίνει κανείς να ακούσει τα περισσότερα από τα καλά albums της χρονιάς αλλά και μερικά που είχαν ξεφύγει από την προηγούμενη.
Μέσα στο 2022 αποκατέστησα τη σχέση μου με μια πλευρά της σύγχρονης pop, που θεωρώ σημαντική: έκλεισα με τις δισκογραφίες της Lana Del Rey, του Harry Styles, της Billie Eilish και της Taylor Swift. Αφορμή ήταν τα Taylor’s Version της Taylor Swift και το “Harry’s House”, το φετινό album του Harry Styles με το “As It Was”, που ήταν ένα από τα καλύτερα singles της χρονιάς, εφάμιλλο -αν όχι καλύτερο- από το “Watermelon Sugar” του Styles, τρία χρόνια πιο πίσω. Επίσης, πήρα με καθυστέρηση το “Cyclorama” των Polo & Pan και το “Daddy’s Home” της St. Vincent. Ανακάλυψα το βιετναμέζικο rock n’ roll της Phuong Tam, τη soul πλευρά της Τζαμάικα μέσα από τη συλλογή “Lover’s Rock” της Trojan, την doo-wop πλευρά της Τζαμάικα μέσα από τις συλλογές της Death Is Not The End, το soundtrack των Minions με τις απίθανες διασκευέςαλλά και τις απίστευτες κιθάρες του Branko Mataja, που έφτασε στο Λος Άντζελες από τη Γιουγκοσλαβία και ηχογράφησε εκεί το “Over Fields And Mountains.
Πριν περάσουμε στους καλύτερους δίσκους -κατά την ταπεινή μου γνώμη- του 1011 (του μισού 2022, δηλαδή), θα ήθελα να βάλω στη σειρά μερικά από τα βιβλία που έχουν αποκτηθεί στο πρώτο μισό της χρονιάς -ή και παλαιότερα- και θα ήθελα να διαβάσω μέσα στον Αύγουστο. Πριν απ’ όλα οι επαναλήψεις: ο τόμος με μαζεμένα τα κείμενα της στήλης του Nick Hornby -που λέγαμε, στο Believer- τα «Πεζά Ι &ΙΙ» του Charles Bukowski, που αφορούν τη στήλη του στο Open City, εκείνες δηλαδή τις θρυλικές “Notes Of A Dirty Old Man”, τα «Σχόλια του Τρίτου» του Μάνου Χατζιδάκι, και το “My Life In A Column”, τα κείμενα της στήλης της Tracey Emin στον Independent μπας και καταλάβω κάποτε τι διάβολο σημαίνει να διατηρείς μια στήλη -γραπτή ή προφορική- σε κάποιο έντυπο ή ραδιόφωνο, στην περίπτωση του Χατζιδάκι. Τη «Μάνη» (Κέδρος) του Πάτρικ Λη Φέρμορ, μήπως καταλάβω τους τρόπους που υπάρχουν να συνδέεσαι μ’ έναν τόπο κι ύστερα να γράφεις γι’ αυτόν. Το ημερολόγιο της Άννας Μπέη, «Με τον Νίκο Καρούζο» (Loggia), που έχω εδώ και αρκετό καιρό και δεν έχω προλάβει να ανοίξω. Το κείμενο του Ian Collins για τον John Craxton (Εκδόσεις Πατάκη), που για κάποιον λόγο -που δεν γνωρίζω- νιώθω να με αφορά ιδιαίτερα, το «Σανταράμ» του Γκρέγκορι Ντέιβιντ Ρότζερς (Κυψέλη) που αγόρασα στο Librofilo με τις ευλογίες του Άγη Αθανασιάδη -κι αυτό από μόνο του λέει πολλά- και τον τόμο «Αθηναϊκό Underground» (Topoi) με κείμενο του Αλέξη Καλοφωλιά για το αθηναϊκό πανκ και του Νίκου Γ. Ξυδάκη για τον ΛΕΞ. Από τα καθαρά μουσικά, πάμε για το “Song Noir” (Reaktion) του Alex Harvey, που αφορά τον Tom Waits και το πνεύμα του Λος Άντζελες, το “The Northern Silence” (Yale University Press) του Andrew Mellor σχετικά με τη μουσική και τον ευρύτερο πολιτισμό της Σκανδιναβίας, το κείμενο του Χριστόφορου Κάσδαγλη για το «Βρώμικο Ψωμί» του Σαββόπουλου (Οξύ), τα… Απομνημονεύματα του Barry Adamson, “Up Above The City, Down Beneath The Star” (Omnibus Press), του Bobby Gillespie, “Tenement Kid” (White Rabbit) και του Steven Wilson, “Limited Edition Of One” (Constable) κι αν μου φτάσει ο μήνας -ακόμη και ο χρόνος- να με φτύσετε…
Όσον αφορά τους δίσκους του πρώτου εξαμήνου αυτής της χρονιάς, υπάρχουν πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Αν έπρεπε να διαλέξω τα καλύτερα για το πρώτο εξάμηνο, σίγουρα θα έβαζα το “Chloe And The New 20th Century” του Father John Misty επειδή είναι ένα album που ακούγεται απολαυστικά από την αρχή μέχρι το τέλος ξανά και ξανά, το “Lore Of The Land” των Order Of The 12 επειδή αγαπώ την ψυχεδέλεια όσο και την pop και στον δίσκο αυτόν συναντιούνται υπέροχα. Θα ήταν σίγουρα το «Μετρό» του ΛΕΞ, επειδή είναι ένας δίσκος που ακούω σχεδόν καθημερινά, όπως και το “Skinty Fia” των Fontaines D.C. Το “Loggerhead” του Wu-Lu είναι μεγάλη δισκάρα, όπως και το “The Line Is A Curve” της Kae Tempest. Και τα δύο πατάνε δημιουργικά στο hip hop χωρίς να είναι απόλυτα ενταγμένα στο είδος. Κι αν ο Kendrick Lamar με το “Mr. Morale & The Big Steppers” είναι ακριβώς στο κέντρο αυτού του ήχου, οι Ree-Vo από την πατρίδα μου το Μπρίστολ, χρησιμοποιούν όλη την παράδοση της πόλης για να συνδέσουν το hip hop με την κουλτούρα του μπάσου. Το “Multitude” του Stromae είναι μεγάλο album, όπως και το “Boleros Psicodelicos” του Adrian Quesada των Black Pumas ενώ από κοντά έρχονται και τα “White Jesus, Black Problems” του Fantastic Negrito, “Sage Motel” των Monophonics και “Lifted” του Trombone Shorty κι ας είναι αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους. Αλλά έχει και συνέχεια: Οι Yard Act έδωσαν ένα ακατέργαστο αριστούργημα με το “The Overload”, η Sarah Brown τραγούδησε απίστευτα Mahalia Jackson στο ομώνυμο album της, ερωτεύτηκα τη νεοϋορκέζικη οπτική της Νεοζηλανδής Aldous Harding, γοητεύτηκα από τη vintage synth αισθητική των Nu Genea στο “Bar Mediterraneo” και τις ιδιαίτερες προτάσεις του Kevin Morby στο “This Is A Photograph” και του Nick Mulvey στο “New Mythology”. Σημειώνω εδώ και το ep “Antidawn” του Burial αλλά και το περιορισμένο στα 1.000 κομμάτια -επίσης ep-“Bloodline” των Gabriels, που βγήκε αποκλειστικά για την Record Store Day και ήδη ανεβαίνει η τιμή του εν αναμονή του ντεμπούτου album τους την άνοιξη του 2023. Τέλος, να μην ξεχάσω και τα “The Sun Is Shining Down” του John Mayall, “El Mirador” των Calexico, το “Let The Festivities Begin” των Los Bitchos, “Alegoria” της Gaby Moreno και το “Nine Lives” της Kendra Morris που έχουν πιθανότητες για τη λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς αλλά ως προς αυτό θα εξαρτηθούν αρκετά από τις κυκλοφορίες που έπονται μέσα στο 2022.Βεβαίως, καθώς η χρονιά προχωράει, κάποιοι από τους δίσκους που αναφέρονται εδώ θα κερδίζουν έδαφος και κάποιοι θα χάνουν. Τα τελικά αποτελέσματα θα τα έχουμε την τελευταία εβδομάδα του ερχόμενου Δεκεμβρίου.
Δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να εντυπωσιαστεί κάποιος από μεμονωμένα τραγούδια όταν έχει συνηθίσει να σκέφτεται με βάση τα ολοκληρωμένα albums. Όμως, πρέπει να πω ότι το “TV” της Billie Eilish και το “Until I Found You” του Stephen Sanchez, στάθηκαν από τα πολύ αγαπημένα ακροάματα των τελευταίων μηνών. Όσον αφορά το ελληνικό ενδιαφέρον, η συνεργασία του Blend Mishkin με τη Νεφέλη Φασούλη στον «Γέρο Νέγρο Τζιμ» από το επερχόμενο tribute στον Μάνο Λοΐζο, η συνεργασία της Μαρίας Παπαγεωργίου με τον Seba Campos στο “Pandora” και η συνεργασία του Dim Zach με τη Lou Is στο «Ένα Καλοκαίρι» του Γιάννη Σπανού, είχαν εξαιρετικό ενδιαφέρον.
Το καλύτερο που έχει να κάνει κάποιος, είναι να ρίξει μια καλή «αυτιά» στη λίστα του Spotify που ακολουθεί έτσι ώστε να αποκτήσει μια προσωπική αντίληψη για κομμάτια και δίσκους που αναφέρονται πιο πάνω. Η χρονιά -όπως και ο αγώνας- συνεχίζεται και ελπίζω να μας επιφυλάσσει τόσο στον τομέα των καινούργιων δίσκων, όσο και στον τομέα των καινούργιων βιβλίων, το ίδιο ενδιαφέροντα πράγματα έτσι ώστε ο ανταγωνισμός για την τελική λίστα να είναι πολύ μεγάλος.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
15°
