Ο Μάκης Μηλάτος κάνει δισκοκριτική σε ό,τι νέο κυκλοφορεί.
Μια ντουζίνα δίσκοι, υποψήφιοι για το πιο γνωστό αγγλικό μουσικό βραβείο. Το Mercury Prize δίνεται κάθε χρόνο στο «άλμπουμ της χρονιάς» και, καθώς κοιτάζω τη λίστα με τους δίσκους της περιόδου 2013-2014, αναρωτιέμαι αν είναι έτσι. Όχι μόνο φέτος, αλλά τα τελευταία χρόνια. Η χώρα με την «ανθούσα» μουσική βιομηχανία και με ένα ισχυρό εξαγώγιμο προϊόν, όπως η ποπ, διαλέγει αυτά τα άλμπουμ ως τα καλύτερα της τελευταίας περιόδου; Κάνουν λάθος; Είναι προϊόν ισορροπιών; Κινούμαστε γενικώς στη «συμπαθή μετριότητα», οπότε –λίγο ως πολύ– όλα τα ίδια είναι; Η σύγχρονη μουσική είναι τόσο φτωχή που εκπροσωπείται από αυτά τα άλμπουμ; Είναι απλώς σοβινιστές; Πώς ο θεσμός που στο παρελθόν έχει επιβραβεύσει τους Pulp, την PJ Harvey, τον Antony ή τους Portishead επιλέγει τώρα τη (χρυσή) μετριότητα; Όχι πως σε αυτή τη λίστα δεν υπάρχουν καλά (αλλά κυρίως συμπαθητικά) άλμπουμ, όμως η γενική εικόνα είναι: «Είμαι μετρίως μέτριος και πάντα μετρημένος». Μήπως αυτή τελικά είναι η σημερινή μουσική πραγματικότητα;
FKA twigs - «LP1» (****)
Ωραίο εξώφυλλο, πειραγμένο και αλλόκοτο trip-hop, ένα αξιοπρόσεκτο ντεμπούτο (που εξαντλείται εύκολα) από ένα νεαρό κορίτσι που δείχνει να έχει προοπτική.
Damon Albarn - «Everyday Robots» (****)
Η πρώτη απόπειρα για σόλο άλμπουμ έρχεται τη στιγμή της ωριμότητας. Όχι Blur, όχι Gorillaz, αλλά ένα χαμηλότονο, προσωπικό, μελαγχολικό άλμπουμ αντίστοιχο της ηλικίας του. Το πιο ουσιώδες πράγμα που έχει κάνει.
Anna Calvi - «One Breath» (****)
Δεν της το δώσανε με το περασμένο που το άξιζε περισσότερο, ίσως το πάρει φέτος που κάνει το ίδιο πράγμα, λίγο πιο ώριμο και κατασταλαγμένο, αλλά και πιο «ακίνδυνο».
Jungle - «Jungle» (***)
Ένα ευχάριστο χαρμάνι από disco, soul, R&B και funk, που εξαντλείται εύκολα και γρήγορα. Οι Chic ή οι Commodores το έκαναν καλύτερα πριν από πάρα πολλά χρόνια.
Go Go Penguin - «v2.0» (****)
Δεύτερο άλμπουμ του τρίο από το Μάντσεστερ που συνδυάζει την τζαζ με σύγχρονες ηχητικές φόρμες και (τηρουμένων των αναλογιών) χορευτική διάθεση.
Nick Mulvey - «First Mind» (***)
Εκτός από τους Portico Quartet, κάνει κι ένα προσωπικό πρώτο βήμα με άξονα τη folk τραγουδοποιία αλλά χωρίς ηχητικούς περιορισμούς και με προσωπικό ύφος.
Polar Bear -«In Each and Every One» (****)
Ο 5ος δίσκος του Seb Rochford και της παρέας του συνεχίζει τις μουσικές αναζητήσεις στα μετα-τζαζ μονοπάτια με πειραματική διάθεση, αλλά και άσκοπη εκκεντρικότητα.
Kate Tempest - «Everybody Down» (***)
Μια νεαρή ποιήτρια, συγγραφέας και μουσικός, που κυκλοφόρησε φέτος το πρώτο της άλμπουμ και την πρώτη της νουβέλα, «ραπάρει» τα ποιήματά της συνδυάζοντάς τα με ένα electro/trip-hop μουσικό χαρμάνι.
Royal Blood -«Royal Blood» (**)
Αυτό που οι Άγγλοι λένε ροκ (π.χ. Muse) τα τελευταία 15-20 χρόνια.
Young Fathers - «Dead»
Το hip-hop τρίο από το Εδιμβούργο κάνει το δικό του «Yeezous».
East India Youth - «Total Strife Forever» (**)
Το ντεμπούτο του William Doyle είναι ένα «λίγο απ’ όλα» ηλεκτρονικό ποπ άλμπουμ με ινστρουμένταλ, αλλά και τραγούδια που «δεν έχουν να προσθέσουν ή να αφαιρέσουν τίποτα» στο είδος.
Bombay Bicycle Club -«So Long, See You Tomorrow» (***)
Έχουν και οι Άγγλοι τους δικούς τους Vampire Weekend.
