«Songs Of Disenchantment – Music From The Greek Underground»: Ακούστε το νέο άλμπουμ του Brendan Perry (Dead Can Dance) με λαϊκά και ρεμπέτικα τραγούδια
Του πήρε έντεκα χρόνια να περάσει από τον πρώτο προσωπικό δίσκο στον δεύτερο. Κι άλλα δέκα από τον δεύτερο στον τρίτο. Η «μεγάλη ώρα είναι τώρα», όπως έλεγε ο Άκης Πάνου, ο δίσκος κυκλοφορεί τον Φεβρουάριο μα ο Brendan Perry τον ανέβασε στο διαδίκτυο πριν από τρεις ώρες, λέγεται «Songs Of Disenchantment – Music From The Greek Underground» και περιλαμβάνει αποκλειστικά ρεμπέτικα και λαϊκά. Κι αν δεν πιστεύετε, μπορείτε να επισκεφθείτε την επίσημη σελίδα του.
Αν υπάρχει μία και μοναδική λέξη που να εκφράζει την υπόθεση «Dead Can Dance» από την πρώτη νότα που ηχογράφησαν μέχρι και σήμερα, αυτή είναι η λέξη «συγκίνηση». Η συγκίνηση που υπάρχει το ίδιο βαθιά και στους προσωπικούς δίσκους της Lisa Gerrard αλλά και σ’ εκείνους –για μένα λίγο πιο πολύ- του Brendan Perry.
Ένα από τα πολλά πράγματα που ξέρει να κάνει καλά το ντουέτο που δημιουργήθηκε στην Αυστραλία και μετακόμισε αμέσως στην Αγγλία είναι να δανείζεται στοιχεία από μη δυτικές κουλτούρες και να τις εντάσσει με τρόπο οργανικό στη μουσική του. Παραμένοντας πεισματικά κεντροευρωπαίοι με απολύτως αγγλική ανατροφή, οι Dead Can Dance έχουν εντάξει στοιχεία από τη μουσική της Αιγύπτου, της Ινδίας, της Περσίας αλλά και κάθε πολιτισμού που έχει τις ρίζες του στα βάθη της ιστορίας.
Στην σαραντάχρονη καριέρα τους έχουν δείξει την αγάπη τους στην Ελλάδα με τραγούδια όπως τα «Echolalia», «Ulysses», και «Song Of Sophia» από το «Serpent’s Egg», «The Garden Of Zephirus» από το «Aion», «Ariadne» από το «Into The Labyrinthe», ενώ πλέον τόσο στο «Anastasis», όσο και στο «Dionysos», η σχέση γίνεται ακόμη πιο έντονη, με τον Brendan να βγαίνει συνήθως στη σκηνή με μπουζούκι, το οποίο βέβαια χρησιμοποιούσε με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο.
Λέω «χρησιμοποιούσε» και όχι «χρησιμοποιεί» γιατί αυτό συνέβαινε μέχρι πριν από τρεις ώρες. Απόψε, ο Brendan Perry ανέβασε στην επίσημη σελίδα του το τρίτο του προσωπικό άλμπουμ, δέκα χρόνια μετά το εξαιρετικό «Ark», ένα άλμπουμ, με τίτλο «Songs Of Disenchantment – Music From The Greek Underground», όπου παίζει ρεμπέτικα και λαϊκά και χρησιμοποιεί το μπουζούκι, περίπου όπως ο… Τσιτσάνης. Βεβαίως εδώ δεν είναι το θέμα η λαϊκότροπη δεξιοτεχνία αλλά το αίσθημα, στο οποίο ο Brendan πέφτει απόλυτα μέσα. Τραγουδάει στα αγγλικά, με τους στίχους μεταφρασμένους πολύ σωστά, τραγούδια όπως τα «Μες Της Πόλης Το Χαμάμ» του Ανέστη Δελιά, «Ήσουνα Ξυπόλητη» των Τέτου Δημητριάδη και Κώστα Μπέζου, «Παίξε Χρήστο το Μπουζούκι» του Τσιτσάνη (που λέγαμε) και πιθανότατα της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου και «Φέρτε Μια Κούπα Με Κρασί» των Απόστολου Καλδάρα και Χαράλαμπου Βασιλειάδη.
«Τα πρωτοάκουσα, αυτά που αργότερα θα μάθαινα ότι τα έλεγαν ρεμπέτικα, στα ελληνικά καφενεία και τις ταβέρνες στα προάστια της Μελβούρνης στα τέλη της δεκαετία του ’70. Επρόκειτο για τα σημεία συνάντησης των Ελλήνων μεταναστών που έφταναν κατά κύματα στην Αυστραλία από τα τέλη του 19ου αιώνα και τα πρωινά μαζεύονταν σε μεγάλες παρέες με τους πιο μεγάλους να παίζουν τάβλι και να πίνουν με μικρές γουλιές ούζο ακούγοντας ρεμπέτικα και λαϊκά».
Και συνεχίζει: «Συνέβη να έχω υπάρξει κι εγώ μετανάστης, από την Αγγλία προς εκείνα τα νότια κλίματα μερικά χρόνια νωρίτερα, και -τύχη αγαθή- το καράβι που με μετέφερε στο ταξίδι των έξι εβδομάδων ήταν ένα παλιό ελληνικό πλοίο που λεγόταν Ελληνίς. Σε αυτό το πλοίο ξεκίνησε η προσωπική μου μουσική οδύσσεια, εκεί έπιασα να μαθαίνω για πρώτη φορά κιθάρα».
Σ-Υ-Γ-Κ-Ι-Ν-Η-Σ-Η. Στην προσωπική ιστορία που γεννά αυτόν τον δίσκο, σε κάθε νότα και στην -δεν έχω λόγια- ακροτελεύτια φράση:
«Αφιερωμένο σε όλους τους μετανάστες, του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος».
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
14°
