Το «Elevation Live» που κατέγραψε το 2001 ο σκηνοθέτης Hamish Hamilton στο πλαίσιο της ομώνυμης περιοδείας, μας προετοιμάζει ευθαρσώς πλην όμως με τη σιγουριά που οι δάφνες των τεσσάρων Ιρλανδών επιβάλλουν για μια… ανυψωτική οπτικοακουστική εμπειρία από κείνες που υπαγορεύει η νέα ανθενωτική πραγματικότητα, την Παρασκευή 30 Οκτωβρίου (6pm BST/ 10 am PST).
Αφορμή; Το δελεαστικότατο, υπερπολυτελές έως και κτηνώδες box set της επανακυκλοφορίας του εν λόγω έργου, ακριβώς είκοσι χρόνια μετά την πρώτη του έκδοση. Μιλάμε για μια κούτα που περιέχει καταρχάς ένα φωτογραφικό λεύκωμα γεμάτο με ανέκδοτες και μη εικόνες του διάσημου μόνιμου συνεργάτη τους Anton Corbijn, παρέα με μια διπλής όψεως αφίσα. Όσο για τα προς ακρόαση, εδώ θα βρεις 39 remastered bonus tracks μεταξύ των οποίων και κάποια b-sides, ηχογραφημένα τραγούδια και πρόβες που έμειναν στο ράφι, μια συλλογή έντεκα εναλλακτικών remixes και τα δεκαεννιά του ζωντανά ηχογραφημένου set list της περιοδείας. Τέλος, το κερασάκι στην παραπάνω τούρτα θα είναι μια ακουστική εκτέλεση του «Stuck In A Moment You Can't Get Out Of» που θα κυκλοφορήσει αυθημερόν μέσω internet.
Ο βραβευμένος με 7 Grammy Awards δίσκος μονάχα προϊόν τυχαιότητας δεν ήταν. Ήθελε ξανά στην κονσόλα δυο θρύλους στο χώρο της μουσικής παραγωγής να «ζωγραφίζουν» έτσι, που μονομιάς σκαρφάλωσε στην πρώτη θέση των πωλήσεων σε τριανταμία χώρες! Αναμενόμενο. Ο Daniel Lanois και ο Brian Eno δεν χρειάζονται την παραμικρή σύσταση για όποιον κατέχει μια άλφα δισκοθήκη. Άλλωστε η επιστροφή του Bono στα γνωστά μουσικά μονοπάτια μετά το αμφιλεγόμενο «Pop» δε μπορούσε παρά να επιτευχθεί μέσω των δυο δοκιμασμένων καπεταναίων σε τρία προηγηθέντα άλμπουμ του πολυπλατινένιου σχήματος. Αρχικά ο γενικός του τίτλος ήταν «U2000» και ηχογραφήθηκε στο Δουβλίνο και στη Γαλλία.
Όμως όσο αμφιλεγόμενο κι αν ήταν το προγενέστερο κύημά τους, ήταν αυτό που έφερε τους U2 στην εορτάζουσα Θεσσαλονίκη το φθινόπωρο του 1997. Φύσει αδύνατον από Ο-Π-Ο-Υ κι αν το πιάσεις να μη δώσουμε το παρών!
Η συναυλία των U2 στη Θεσσαλονίκη, ΟΛΘ, Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 1997
Ως πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης κείνη τη χρονιά, η συμπρωτεύουσα είχε ντυθεί από καιρό με τα καλά της. Έτσι λοιπόν όταν κατέφθασα ως απεσταλμένος του περιοδικού ΠΟΠ&ΡΟΚ με ρόλο διττό, τη βρήκα να αστράφτει αποπνέοντας Πολιτισμό και Νιότη. Το ευρύτερο κέντρο της πόλης ήταν πεζοδρομημένο, γεμάτο ευκαιριακά περίπτερα φαγητού, ποτού, και κάθε λογής καταναλωτικών αγαθών. Από ό,τι πληροφορήθηκα δε, η μεταφορά του κοινού από την αστική και υπεραστική συγκοινωνία μα και τον ΟΣΕ, ήταν ελεύθερη. Τα δρώμενα που συμπεριλάμβανε τούτη η γιορτή ήταν πολλά και άκρως ενδιαφέροντα, συμπεριλαμβάνοντας υπαίθριες συναυλίες, χορευτικές και εικαστικές δράσεις εντός και εκτός της πόλης. Έτσι υπήρχαν μεταξύ άλλων και τέσσερις γιγαντοοθόνες για το πλήθος που δεν είχε αγοράσει εισιτήριο για τη συναυλία. Από μία στον Λευκό Πύργο, την πλατεία Αριστοτέλους, μα και στους δήμους Καλαμαριάς και Σταυρούπολης. Μπροστά από αυτές είδαμε επί σκηνής την προηγουμένη έως και τους Leningrad Cowboys παρακαλώ! Αυθημερόν ανέλαβαν τα ντόπια σχήματα.
Η τεραστίων διαστάσεων υπερπαραγωγή που μας υποσχόταν η διοργανώτρια εταιρία στη συνέντευξη τύπου στο πλαίσιο της παγκόσμιας περιοδείας «Popmart Tour» που είχε ξεκινήσει τον Απρίλιο στο Λας Βέγκας και θα τελείωνε μέσα Δεκεμβρίου στο Σιάτλ, δεν διέφερε εν τέλει της πραγματικότητας στο παραμικρό. Εκπτώσεις μηδέν! Όμως αντίστοιχα το management της μπάντας ζήτησε 650 εκατομμύρια δραχμές από όσο πληροφορήθηκα. Εκπτώσεις μηδέν εκατέρωθεν λοιπόν. Η Θεσσαλονίκη ήταν μια στάση μετά το Σεράγεβο, μια στάση πριν το Τελ Αβίβ. Το δελτίο τύπου τα ανέφερε όλα με το όνομά τους:
«Για την πραγματοποίηση της τρίωρης υπερπαραγωγής θα εργαστούν 237 τεχνικοί του συγκροτήματος και 200 Έλληνες. Προϋποθέτει την τελευταία λέξη της τεχνολογίας στον ήχο, το φως, τις οθόνες και τα ειδικά εφέ, ενώ για τη μεταφορά του εξοπλισμού, βάρους 1.200 τόνων, θα έρθουν από το εξωτερικό συνολικά 72 νταλίκες. Το στήσιμο του σόου, που θα γίνει σε ανοιχτό χώρο στη δεύτερη προβλήτα του ΟΛΘ, απαιτεί εργασία 36 ωρών και περιλαμβάνει ενδεικτικά τη μεγαλύτερη οθόνη βίντεο που έχει κατασκευαστεί μέχρι σήμερα, επιφάνειας 700 τετραγωνικών μέτρων και βάρους 65 τόνων, η οποία αποτελείται από 100 κομμάτια. Σκηνή φτιαγμένη από πλεξιγκλάς, που ξεπερνά τα 20 μέτρα ύψος. Πάνω της κυριαρχεί χρυσή αψίδα ύψους 100 μέτρων σε έντονο πορτοκαλί χρώμα, ένα λεμόνι-καθρέφτης ύψους 35 μέτρων και μία γυαλιστερή ελιά ύψους 12 μέτρων, περασμένη σε τεράστια οδοντογλυφίδα. Ηχητικό σύστημα σκηνής βάρους 300 τόνων, 76 ηχεία, 120 κανάλια ήχου και 6 κονσόλες. 5.000 μέτρα φωτεινού σχοινιού, 100 προβολείς, 30 προβολείς σταδίου, 24 χειροκίνητα σποτ, 6 μηχανές φωτισμού, 8 ψηφιακά κανάλια βιντεοεφέ, χρωματιστές σφαίρες, χιλιάδες λαμπτήρες και καλώδια μήκους 36 χιλιομέτρων».
Ευτυχώς για μένα υπήρξα φιλοξενούμενος του φίλτατου Στάθη Παναγιωτόπουλου, του βόρειού μου soul mate. Δωμάτιο ξενοδοχείου δεν υπήρχε ούτε για πλάκα! Όσο για τις ταράτσες των γύρω πολυκατοικιών; Σαν τα σταφύλια κρεμόταν ο κόσμος. Όμως το πιο άχαρο γεγονός της όλης φάσης ήταν η συγκυρία που ήθελε την απεργία των τελωνειακών να κρατά χιλιάδες Βαλκάνιους κατόχους εισιτηρίων έξω από τη χώρα μας, μίλια μακριά από το όνειρό τους... Δεν λες καλά που μετά από παρέμβαση των αρχών επιτράπηκε η διέλευση του τιτάνιου εξοπλισμού της συναυλίας από το Σεράγιεβο! Και μόνο που φαντάζομαι την ουρά από 72 νταλίκες, ζαλίζομαι.
Για τα προσφερόμενα το εισιτήριο ήταν φθηνό! Τέσσερα χιλιάρικα βέβαια εν έτη 1997 ΔΕΝ μεταφράζονται σήμερα σε δώδεκα ευρώ. Η αγοραστική τους δύναμη τότε ήταν τουλάχιστον τριπλάσια. Παρόλα αυτά μιλάμε για ένα απίστευτα «τίμιο» αντίτιμο. Ως εκ τούτου πρέπει να συγκεντρώθηκαν πάνω από 50.000 θεατές στην αλάνα του λιμανιού. Όμως οι είσοδοι ήταν δεκαοκτώ, γεγονός που έκανε την πρόσβαση μας ανθρώπινη.
Ήταν οι Echo Tattoo που άνοιξαν τη βραδιά για να ακολουθήσει ο Νίκος Πορτοκάλογλου. Μη λέμε τα αυτονόητα. Κι δυο τους θα έχουν να το λεν στα εγγόνια τους!... Από ό,τι θυμάμαι οι U2 διέχυσαν το στενό διάδρομο μεταξύ θεατών ανάμεσα από ένα δάσος παρατεταμένων χεριών στις 21:20. Με τον Bono ντυμένο σαν μποξέρ, το όλο σκηνικό παρέπεμπε σε νύχτες Αμερικάνικες. Η γιγαντοοθόνη έβαλε φωτιά στα μπατζάκια μας. Το κοινό παραληρούσε.
«Γεια σου Ελλάδα, γεια σου Θεσσαλονίκη» βροντοφώναξε ο χαμογελαστός τραγουδιστής με ελληνικά σπαστά, και το “I Will Follow” από το “Boy” του 1980 πυροδότησε τούτη τη γιορτή που ήθελε ακόμη και μουσικόφιλους σαν και του λόγου μου που δεν ανήκουν στους φανατικούς τους φίλους, να υποκλινόμαστε ταπεινά. Το setlist τίμησε όλες τους τις εποχές αφού η διάρκειά του ήταν πάνω από δυόμιση ώρες. Πόσο θα ήθελα να ρωτήσω τη συμπατριώτισσα μας που χόρεψε επί σκηνής το “With Or Without You” με τον Hewson αν έχει κρατήσει τα ρούχα της ως και σήμερα άπλυτα, σε μια γωνιά!...
«Ήταν ένα τεράστιο δώρο για μας…» δήλωσε στα ΜΜΕ ο αειθαλής μπροστάρης. «…Όσο περισσότερα δίναμε, τόσο περισσότερα παίρναμε πίσω. Ήταν η καλύτερη στιγμή της ζωής μου. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν είχαμε έρθει νωρίτερα εδώ, γιατί δεν είχαμε παίξει νωρίτερα. Το κοινό ήταν φανταστικό. Πολύ έξυπνο και γενναιόδωρο κοινό».
13°
