Είναι πάντα καλοδεχούμενο και αξιοσημείωτο να βλέπεις νέους ανθρώπους να μην γίνονται θύματα των επιρροών τους απλώς αντιγράφοντας αλλά να έχουν από την αρχή άποψη, όραμα και να ξέρουν τι θέλουν.
Κι αυτό το κορίτσι από το Δυτικό Λονδίνο φανερώνει με το ντεμπούτο του ένα αξιοθαύμαστο προσωπικό μουσικό σύμπαν όπου χωρίς αναστολές μπλέκονται οι indie ηλεκτρικές κιθάρες με τη σύγχρονη pop και τους χορευτικούς ρυθμούς, ενώ οι στίχοι δείχνουν στοχασμό και τα σύντομα κοροϊδευτικά σκετσάκια, με τα οποία σατιρίζει τις εταιρίες φροντίδας και ευεξίας που νοιάζονται για μας, ότι ζει μέσα στην κοινωνία. Η δε φωνή και η ερμηνεία πιστοποιεί την αυτοπεποίθηση της προσωπικής άποψης. Αν δεν χάσει τον στόχο –πράγμα πολύ εύκολο στις μέρες μας– αυτή η Τουρκοϊρλανδή θα μας απασχολήσει έντονα και στο μέλλον.
Dominic Miller - Absinthe
Το μυθικό αψέντι –που κατέστρεψε μια γενιά καλλιτεχνών πολύ πριν «ανακαλυφθεί» η ηρωίνη που κατέστρεψε μια επόμενη γενιά– διαλέγει για τίτλο του άλμπουμ ο αργεντίνικης καταγωγής κιθαρίστας Dominic Miller που τώρα κατοικοεδρεύει στη Νότια Γαλλία.
Συνεργάτης για χρόνια του Sting, συναντιέται εδώ με δύο μουσικούς που είχε γνωρίσει στην μπάντα του, τον ντράμερ Manu Katche και τον μπασίστα Nicolas Fiszman, ενώ συμμετέχουν ακόμη ο Santiago Arias στο μπαντονεόν και ο κιμπορντίστας Mike Lindup.
Έμπνευσή του, λέει ο Miller, είναι ο ιμπρεσιονισμός και οι πίνακες του Cezanne, του Lautrec, του Renoir και του Monet, που μαζί με το αψέντι και τη διονυσιακή Νότια Γαλλία (λέω εγώ) θα έπρεπε να κάνουν ένα μείγμα εκρηκτικό. Αντ’ αυτού έχουμε ένα συμπαθητικό και ευχάριστο άλμπουμ όπου τζαζ, αργεντίνικη παράδοση και γαλλικά σανσόν συναντιούνται.
Οι μουσικοί είναι σπουδαίοι, το κλίμα καλό αλλά οι συνθέσεις δύσκολα ξεπερνάνε έναν μέσο όρο καλών προθέσεων.
TR/ST - The Destroyer -1
Ο καναδός δημιουργός ηλεκτρονικής μουσικής Robert Alfons (γνωστός ως TR/STή Trust), μετά από μερικά χρόνια σιωπής, επιστρέφει στη δισκογραφία με ένα διπλό άλμπουμ (που θα κυκλοφορήσει σε 2 μέρη). Όπως ο ίδιος λέει, χρειάστηκε μια περίοδο ανασυγκρότησης και αναθεώρησης που φαίνεται πως απέδωσε. Αφήνει πίσω του τα σκοτεινά, δυστοπικά, πειραματικά, θορυβώδη και ανορθόδοξα ηχητικά τοπία (αν και υπόσχεται πως θα τα συναντήσουμε, σε ένα βαθμό, στο «The Destroyer -2») και δημιουργεί ένα ενδιαφέρον, σημερινό (με τις απαραίτητες αναφορές στο ένδοξο παρελθόν της diy αισθητικής από τη δεκαετία του ’80) και με προσωπική άποψη άλμπουμ, που τον βάζει με το δεξί στο σύμπαν των δημιουργών ηλεκτρονικών ήχων και τραγουδιών που έχουν κάτι να πουν εκτός από το να αντιγράφουν τους Neu!, τους New Order και τους Joy Division.
Sokratis Sinopoulos Quartet - Metamodal
Ο Σωκράτης Σινόπουλους προσεγγίζει τη λύρα –κατά βάση– συναισθηματικά και με τον μελοδραματισμό της Ανατολής, αλλά είναι η δεξιοτεχνία, η λεπτότητα και η προσωπική εμβάθυνση που τον βοηθούν να βρει τρόπους συνομιλίας με το τζαζ ηχητικό πλαίσιο με του πιάνου, του μπάσου και των τυμπάνων που ολοκληρώνουν το κουαρτέτο. Όταν όλα συμπλέουν (Transition, MetamodalII - Illusions, Red Thread, Mnemosyne) το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό και το στερεότυπο «η Δύση συναντάει την Ανατολή» δικαιώνεται απολύτως. Κι αν ο παραγωγός του δίσκου (και ιδιοκτήτης της ECM) Manfred Eicher δεν είχε την τάση να βγάζει –συχνά– τον ήχο της λύρας λίγο πιο μπροστά απ’ ό,τι χρειάζεται διαταράσσοντας την ισορροπία του κουαρτέτου, τότε η απόλαυση του ταξιδιού θα ήταν ακόμη καλύτερη.
Τους δίσκους αυτούς, μαζί με πολλή ακόμα καλή μουσική, μπορείτε να ακούτε κάθε Σάββατο & Κυριακή 18.00 με 20.00 στο Athens Voice Radio 102,5 στην εκπομπή του Μάκη Μηλάτου.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
13°
