Θυμάμαι πολύ καλά την πρώτη φορά που είδα τον Αποστόλη Μπόγρη. Ήταν μια εβδομάδα πριν ανοίξει το I Cake You, το «μαγαζί με ΤΑ μπισκότα!», όπως όλοι θα το λέγανε μετά από λίγες μέρες. Είχε κατακόκκινα μάγουλα από το ξεφούρνισμα των μπισκότων και αυτό το τόσο χαρακτηριστικό γέλιο που σε κάνει να νιώθεις οικεία. Δύο πράγματα μου έκαναν εντύπωση: 1. Το χιούμορ του. 2. Ο τρόπος που κατάφερε να βάλει όλο τον εαυτό του σε αυτό το μικρό μαγαζάκι. Μπορούσες να το δεις παντού: από τα κάδρα στους τοίχους και το λογότυπο, μέχρι τη μουσική που έπαιζε δυνατά. Αργότερα κατάλαβα ότι ο Αποστόλης δεν μπορεί να ζει χωρίς μουσική. Αν τον συναντήσεις τυχαία στον δρόμο έχει πάντα 2 ακουστικά να κρέμονται στο λαιμό του. Κι αν του μιλήσεις μια φορά, ίσως διακόψει τη συζήτηση για να σιγοτραγουδήσει ένα στίχο που θυμήθηκε. Σχεδόν ένα χρόνο μετά από εκείνη την πρώτη μας συνάντηση καθόμαστε και πάλι ο ένας απέναντι στον άλλον. Ο Αποστόλης βγάζει ψίχουλα από τα μαλλιά, γιατί λίγο πριν κολύμπησε σε μια μπανιέρα με μπισκότα. Κι εγώ τον ρωτάω για το πρώτο του single και από μέσα μου αναρωτιέμαι πώς αυτό το πλάσμα καταφέρνει και βάζει όλη του την ψυχή σε ό, τι κι αν κάνει.
Δεν ήθελες να κάνουμε αυτή τη συνέντευξη και να πεις ότι ο Silot είναι ο Αποστόλης από το I Cake You, έτσι δεν είναι;
Έτσι ακριβώς. Ένιωθα ότι είναι κάτι διαφορετικό, ένα άλλο κομμάτι μου και δεν ήθελα να το συνδέσω. Από την άλλη όμως αυτό δεν είμαι; Γιατί πρέπει να το κρύψουμε; Και ήταν το ίδιο το τραγούδι, που μου θύμισε ότι δεν πρέπει να κρύβεις αυτό που είσαι. Γιατί να κρύψεις τη μία σου πλευρά;
Ζούμε όμως στην εποχή της εξειδίκευσης. Ο περισσότερος κόσμος πιστεύει ότι κάθε επαγγελματίας πρέπει να είναι καλός σε αυτό που κάνει. Καταλαβαίνεις τι λέω;
100%. Αυτός είναι ο πρώτος φόβος μου. Όταν συστήνεται κάποιος με κάτι πρέπει σε όλη του τη ζωή να ακολουθεί αυτό, δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο, απαγορεύεται! Ξέρω ότι θα υπάρξουν άνθρωποι που θα διαβάσουν αυτή τη συνέντευξη και θα πουν «Α! Αυτός κάνει τα μπισκότα στο I Cake You. Και τώρα κάνει μουσική. Αφού κάνει τα μπισκότα γιατί πρέπει να κάνει και μουσική;».
Τι θα απαντούσες σε αυτό;
Πως μου τη σπάει που παντού έχουμε βάλει τείχη. Στα είδη μουσικής, στην ανθρώπινη ύπαρξη, ταμπέλες παντού. Μου τη σπάνε οι ταμπέλες. Ταμπέλες μπαίνουν μόνο στα μπισκότα μπροστά, για να δούμε τι περιέχουν (γέλια).
Νομίζουμε ότι ο μονόδρομος είναι ευκολία, είναι σιγουριά. Πάμε με το σίγουρο, δεν είμαστε τόσο αυθόρμητοι στις κινήσεις μας, πρέπει να τις σκεφτούμε 100 φορές. Όλοι μου λέγανε «καλά θα κάνεις μαγαζί με μπισκότα στα Εξάρχεια; ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ συνταγές στα Εξάρχεια»; Γιατί; Υπάρχει ταμπέλα «Εξάρχεια- Εδώ απαγορεύονται οι Αμερικάνικες συνταγές»;
Πότε έγραψες το τραγούδι;
Πριν 2 χρόνια. Μπορεί και 2,5. Σε μία φάση που ήμουν λίγο πιεσμένος. Είχα κρίσεις πανικού. Ήταν περίπου 6 μήνες οι κρίσεις πανικού. Εκεί. Μόνιμα.
Πώς έγινε; Θυμάσαι πώς έκατσες να γράψεις τους στίχους;
Τη στιγμή τη θυμάμαι. Ήταν εδώ στο τραπέζι, είχα βάλει τα ακουστικά και θυμάμαι να παίζω στο πιάνο και να λέω «τι ήχος είναι αυτός; Καινούργιος;». Ένιωθα ότι είναι ένας άλλος Αποστόλης. Ένιωθα ότι είναι intro για ένα album μου. Κι έτσι είπα… αυτό είναι η εισαγωγή στον κόσμο μου.
Οπότε οι στίχοι ακολούθησαν τη μουσική;
Ναι. Γιατί άκουσα κάτι που ήταν ο κόσμος μου. Κι ο στίχος βγήκε εντελώς αυθόρμητα, από μέσα μου. Πρώτα ήθελα να συστήσω τον Αποστόλη… εσωτερικά. Θυμάμαι ότι ο πρώτος στίχος, έτσι όπως τον έγραψα ήταν «Το όνομά μου είναι Silot». Και ξεκινάει έτσι: «Ο κόσμος μου τρίζει, κάτι συμβαίνει/ Αλλάζουν οι κανόνες, παλίρροιες και τυφώνες».
Το τραγούδι σου είναι κάπως σαν μια ιστορία…
Ναι είναι μια ιστορία. Δηλαδή το «τέρας» είναι η κρίση πανικού. «Το τέρας κεφάλια γεννάει, που όσο σκοτώνω πιο μέσα μου πάει». Ένιωθα ότι το σκοτώνω, αλλά πάντα εκείνο πάει όλο και πιο βαθιά, οπότε πρέπει να πας κι εσύ πιο βαθειά για να το βρεις.
Θέλεις όλα τα τραγούδια σου να αφηγούνται μια ιστορία;
Μα, όλα τα τραγούδια είναι ιστορίες. Ή έστω ένα μέρος ιστοριών. Ένα μέρος μιας κατάστασης που ζεις. Εγώ τότε ζούσα αυτό κι έγραψα αυτό. Το επόμενο τραγούδι, που θα ηχογραφήσω τώρα, έχει να κάνει με μια ιστορία για τον έρωτα, αλλά όχι όπως τον ξέρουμε. Δηλαδή δεν είναι μια ερωτική ιστορία.
Αλλά;
Έχει να κάνει με το πώς απορρίπτει κάποιος τον έρωτα, χωρίς να το καταλαβαίνει. Και τι γίνεται μέσα σε αυτό; Τι μπορεί να βγει; Τα περισσότερα τραγούδια έχουν γραφτεί μέσα σε πόνο ή μέσα σε δύσκολες καταστάσεις. Συνήθως θέλεις να βοηθήσεις τον άλλον βάζοντάς τον στη διαδικασία να ταυτιστεί με ένα κομμάτι σου. Ή τέλος πάντων αυτό δεν είναι η μουσική; Το να δίνεις κάτι στο οποίο ο άλλος θα δει κάτι από αυτόν. Όσο κι αν είμαι εγώ ο Silot, κάποιος θα δει και τον εαυτό του μέσα σε αυτόν. Είναι ένας καθρέφτης.
Πόσο καιρό ασχολείσαι με τη μουσική;
Από πολύ μικρός. Είχα λατρεία με το ραδιόφωνο, για αυτό και σπούδασα δημοσιογραφία, για να κάνω μετά ραδιόφωνο. Έκανα από μικρός «ραδιοφωνικές εκπομπές», με walkie talkie.
Τι;
Ναι, είχα πάρει ένα walkie talkie στο δημοτικό και το έδινα σε ένα φίλο μου και του έλεγα «στις 3 θα κάνουμε εκπομπή!» (γέλια). Πλάκα είχε.
Τι είναι η μουσική για εσένα;
Είναι ηρεμία. Ακούς κάτι και μπαίνεις σε κάτι που σε εκφράζει και σε ηρεμεί. Για εμένα η μουσική ήταν πάντα καταφύγιο. Ήξερα ότι θα πάω στο σπίτι μου, θα ακούσω τη μουσική και θα ηρεμήσω.
Δεν την έχεις αφήσει ποτέ, ε;
Ε, όχι, δεν γίνεται! Θυμάμαι πάντα τη μάνα μου που έλεγε «θα πνιγείς με αυτά τα ακουστικά στον ύπνο σου!». Πάντα, πάντα άκουγα μουσική, βράδυ, πρωί, μεσημέρι, βράδυ!
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου καλλιτέχνες;
Μου αρέσει πάρα πολύ ο The Weeknd, ο Woodkid… Γιατί εκφράζουν κάτι με διαφορετικό τρόπο από αυτό που ξέρουμε ως pop. Μου αρέσει πολύ και o Black atlass. Αυτούς τους 3 τους έχω στο μυαλό μου σαν έναν καλλιτέχνη και έχω βάλει κάποια δικά τους στοιχεία μέσα στη μουσική μου.
Τι καινούργιο πιστεύεις ότι μπορείς να φέρεις εσύ;
Μια πιο ουσιώδη pop. Όχι επιφανειακή. Μου τη σπάει που όταν ακούμε «έλληνας pop καλλιτέχνης», σκεφτόμαστε «Σάκης Ρουβάς, Τάμτα». Όχι ρε φίλε, γιατί και ο Κωνσταντίνος Β, pop είναι. Δεν είμαι όμως ούτε στη μία κατηγορία, ούτε στην άλλη. Θεωρώ ότι είναι κάτι καινούργιο αυτό. Όχι ότι έχω φέρει κάτι καινούργιο, αλλά ότι συστήνω την pop από τη δική μου οπτική γωνία.
Και το I Cake You; Τα μπισκότα;
Πάντα μου έδινε πολύ ωραίο feedback η χαρά που ένιωθε ο άλλος όταν έτρωγε το μπισκότο. Πάντα ένιωθα ότι μπορεί να γίνει έτσι και με το τραγούδι, αλλά… με άλλη συνταγή!
Δηλαδή μπισκότα και τραγούδι συνδέονται;
Όπως και με τα μπισκότα, έτσι και με τη μουσική, είναι κάτι που φτιάχνω εγώ και το δίνω σε κάποιον άλλον. Το μοιράζομαι. Δεν μπορώ να είμαι απλά εδώ και να αναπνέω και να κάθομαι στη γωνία και να παρατηρώ τα πράγματα. Δεν μπορώ. Με πνίγει το να μένω αμέτοχος. Μπορεί με τον δικό μου τρόπο να δίνω κάτι προς τα έξω, μία φωνή, που κάποιος θα την ακούσει, κάποιος θα την απορρίψει, κάποιος θα την κατακρίνει. Αλλά εκεί είναι. Υπάρχει μια φωνή. Θεωρώ ότι με κάποιο τρόπο τραγουδάω με τα μπισκότα και κάνω συνταγές με τη μουσική μου. Κάπως… αυτά συνδέονται.
Αν σου δινόταν η ευκαιρία να είσαι μόνο μουσικός θα το έκανες;
Ναι, θα το έκανα, αλλά νομίζω το βράδυ για να ξεκουραστώ θα πήγαινα να φτιάξω cookies στο σπίτι.
Η ιδέα για αυτή τη φωτογράφηση πώς σου ήρθε;
Όταν μου είπες να κάνουμε αυτή τη συνέντευξη, το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν μια μπανιέρα με μπισκότα κι εγώ μέσα εκεί (γέλια).
Πόσα μπισκότα χρειάστηκαν για αυτή τη φωτογράφιση;
Περίπου 200. Νομίζω ότι δεν θα μπορούσαμε να βάλουμε κι άλλα μπισκότα εκεί μέσα. Γαργαλιόμουν όλη την ώρα.
Τι άλλο ετοιμάζεις από εδώ και πέρα; Είπες ότι ηχογραφείς άλλο ένα κομμάτι…
Πρόκειται για μια τριλογία. Θα υπάρξουν 3 singles, τώρα θα βγει το δεύτερο. Στο πρώτο συστήνω στον κόσμο τι συμβαίνει μέσα στο Silot. Το δεύτερο αφορά εμένα και τον έρωτα. Και το τρίτο, δεν θα στο πω.
Όταν φτιάχνεις μπισκότα ακούς μουσική;
Καλά με δουλεύεις; Δεν μπορώ χωρίς μουσική σου εξηγώ!
Όταν φτιάχνεις μουσική τρως μπισκότα;
Πάντα θα τρώω κάτι η αλήθεια είναι (γέλια).
Τελικά θα αποδεχτούμε ποτέ τον κόσμο μας;
Θα τον αποδεχτούμε όταν πάψουμε να τον κατακρίνουμε. Όταν αγκαλιάσουμε και τον άλλον εαυτό κάπως. Τι θες να κάνεις; Ποιος θες να είσαι;
Πού θα ήθελες να ακουστεί το τραγούδι σου περισσότερο;
Στα αυτιά όσων είναι μόνοι τους. Θέλω να τους πω: «ψάξε λίγο μέσα σου και θα βρεις τη λύση. Είναι μέσα σου. Μην την ψάχνεις αλλού».
Θα σταματήσεις να φτιάχνεις μπισκότα;
Πόσες φορές θα με ρωτήσεις ακόμα;
17°
