Μια φορά κι έναν καιρό το ροκ ήταν ιδεολογία (κυρίως). Προσερχόμασταν σε αυτό όχι γιατί το θεωρούσαμε «καλύτερη» μουσική αλλά γιατί προϋπόθετε μια συμπεριφορά, μια στάση ζωής, μια θέση και μια ιδεολογία που περιλάμβανε τις φοιτητικές εξεγέρσεις της δεκαετίας του ’60, τα τραγούδια διαμαρτυρίας, την πίστη ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, τους αγώνες για τα δικαιώματα γυναικών, εγχρώμων και ομοφυλόφιλων, την κιθάρα του Γούντι Γκάθρι που έγραφε πάνω της: «Αυτό είναι ένα όπλο που σκοτώνει φασίστες», το ενδιαφέρον και την αγάπη για τη φύση και για μια απλή και ανεπιτήδευτη ζωή, τη διάθεση για σύγκρουση με την εξουσία, τους μηχανισμούς και τα πλοκάμια της. Περιλάμβανε την οργή, τη δύναμη και την καταστροφική μανία του πανκ που τα έβαλε με το ακραίο νεοφιλελεύθερο μοντέλο της Θάτσερ, αλλά και με την υποκρισία της κοινωνίας του «ωχαδερφισμού».
Οι Deus Ex Machina έρχονται από αυτές τις μακρινές εποχές και συνεχίζουν να ταξιδεύουν μέσα στο χρόνο παραμένοντας συνεπείς. Τι λέξη κι αυτή, ειδικά στις μέρες μας… Συνεπείς… Πόσοι απ’ τη γενιά μου ή από τη δικιά τους (που είναι η αμέσως επόμενη) φανήκαμε συνεπείς στη ροκ ιδεολογία μας; Όχι και πολλοί είναι αλήθεια, αν σκεφτείς ότι ένας βασικός λόγος που βρισκόμαστε σε αυτή τη δεινή θέση είναι αυτή μας η α-συνέπεια. Μας αρέσει να κοκορευόμαστε για τη μυθική ιστορία μας που μας κάνει περιούσιο λαό (τρομάρα μας) αλλά ξεχάσαμε εύκολα πως ο Οδυσσέας βούλωσε τ’ αυτιά όλων με κερί για να μη γοητευτούν από τις Σειρήνες κι ο ίδιος δέθηκε στο κατάρτι για να μπορέσει να αντισταθεί. Εμείς πάλι, όχι. Αντίσταση μηδέν. Όταν οι σύγχρονες σειρήνες του lifestyle και μιας ζωής πιο ψηλής απ’ το μπόι μας άρχισαν να μας καλούν, παρατήσαμε και ροκ ιδεολογίες και «φαντασία στην εξουσία» και αριστερές θέσεις και «αγάπη, ειρήνη, αδελφοσύνη» και πέσαμε με τα μούτρα στο γλυκό.
Οι Deus, πάλι, όχι. Μετράνε 25 χρόνια ζωής αλλά μόλις 4 άλμπουμ, βγαλμένα πάντα με δυσκολίες, γιατί –ειδικά τα τελευταία χρόνια– ένα πανκ/ροκ πολιτικοποιημένο συγκρότημα ήταν πολύ πασέ. Μην κοιτάς που τώρα όλοι ανακαλύψαμε πάλι τα τραγούδια με μήνυμα και «κλαίμε» το χαμό του Παύλου Φύσσα. Μέχρι πριν από μερικά χρόνια όλα αυτά ήταν «ξεπερασμένα» και «βαρετά» και «κολλημένα» και καθόλου in. Τώρα που όλοι κάνουν την προσωπική τους επανάσταση μέσα από το Facebook, όλα αυτά αποκτούν πάλι κάποιο νόημα. Από το εξώφυλλο και τον τίτλο του καινούργιου τους άλμπουμ μέχρι το intro με τον Jello Biafra και το οutro με τον subcomantande Markos, όλα εδώ είναι punk, είναι rock, είναι heavy, είναι rock’n’roll με τον «παλιό», συνεπή τρόπο.
Το άλμπουμ φανερώνει τη βελτίωσή τους σε επίπεδο παιξίματος, ο ήχος είναι πιο χαλαρός (μεγαλώνουμε, τι να κάνουμε), οι κιθάρες και η ένταση παραμένουν σε υψηλό επίπεδο, ανατολίτικα στοιχεία εμφανίζονται σποραδικά, οι στίχοι συνεχίζουν με «εμμονή» να μιλάνε για δικαιώματα, καταπιεσμένους εργαζόμενους, αγώνες και ανάλγητα αφεντικά και παρ’ ότι είναι ένα άνισο άλμπουμ με καλές αλλά και λιγότερο ενδιαφέρουσες στιγμές, με συνθέσεις που δεν έχουν πάντα δημιουργικό ενδιαφέρον, θα αισθανθείς σε κάθε στροφή του βινυλίου αυτή τη συνεπή στάση, αυτή την punk/rock ιδεολογία που στις μέρες μας μπορεί να κοστίσει ακόμη και τη ζωή σου.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
11°
