Το μακρινό 1977 πήρα τις δύο πρώτες μου συνεντεύξεις, από τον Διονύση Σαββόπουλο και από τους Socrates και από τότε παρακολουθώ την «ελληνική σκηνή». Μιλάω με μουσικούς, ακούω τα demo και τους δίσκους τους, πάω στα στούντιο που ηχογραφούν και στις συναυλίες τους, έχω επαφή μαζί τους κι όσο περνάει απ’ το χέρι μου προσπαθώ να βοηθήσω γιατί τους θαυμάζω.
Θαυμάζω μία μάχη που φαίνεται από την αρχή χαμένη. Χιλιάδες δίσκοι σπίτι μου από ελληνικά γκρουπ που έζησαν γρήγορα και πέθαναν νωρίς, μου υπενθυμίζουν τη διαρκή «γενοκτονία της τέχνης» που συμβαίνει στη χώρα μου. Μιλάμε συνέχεια για το «brain drain» αυτών που φεύγουν, υπάρχει όμως και το αντίστοιχο αυτών που μένουν μεν, αλλά υποχρεώνονται να κάνουν κάτι άλλο απ’ αυτό που αγαπάνε και σπούδασαν και που ονειρεύτηκαν να ζήσουν απ’ αυτό.
Ένα γερασμένο, παραιτημένο, αμόρφωτο και χωρίς αισθητική σύστημα αδυνατεί να συντονιστεί με αυτό που συμβαίνει και να το συμπεριλάβει στη ζωή του. Επειδή δεν μπορεί να το δει, νομίζει πως δεν υπάρχει. Τι βλάκες!
Αυτοί, λοιπόν, που δίνουν άνισες μάχες, όπως τα ελληνικά συγκροτήματα και μουσικοί, είναι οι δικοί μου ήρωες, αυτοί που πάνε στη μάχη για να σκοτωθούν μπας και ανοίξει ο δρόμος γι’ αυτούς που ακολουθούν. Έχουν περάσει 40 χρόνια και το μονοπάτι συνεχίζει να είναι τόσο δύσβατο που, από όσους επιχειρούν να το διαβούν, επιβιώνει ένας στους χίλιους.
Daphne & the Fuzz - 2AM
Ο 2ος δίσκος που συχνά δείχνει τις αδυναμίες ενός γκρουπ που δεν έχει και πολλά να πει, εδώ δείχνει τη δύναμή τους. Ξεκάθαρος στόχος και γνώση για την υλοποίησή του δημιουργούν ένα σύγχρονο ποπ άλμπουμ με ενδιαφέρον, που η ιδιαίτερη χροιά της φωνής της Δάφνης Λάζου του δίνει και έναν ιδιοσυγκρασιακό χαρακτήρα.
Ένα χαρμάνι από postrock, shoegaze και αστικό θόρυβο δείχνουν τις προθέσεις του γκρουπ από τη Θεσσαλονίκη που με το 2ο άλμπουμ του αποδεικνύει πως μπορεί να είναι αποτελεσματικό αλλά δεν μπορεί να ξεφύγει και από μία μονοδιάστατη ανάπτυξη του μουσικού της κόσμου.
Moonshine Effect- Our eyes should meet
Ένα κορίτσι στέκεται μπροστά στο παράθυρο, τραγουδάει και κοιτάζει τον ήλιο που όλο κρύβεται ανάμεσα στις στέγες και στα σύννεφα. Στο βάθος του δωματίου ένα αγόρι τη συνοδεύει με μία ακουστική κιθάρα. Ίσως βρέξει αργότερα… Dream pop με την αθωότητα και την ομορφιά του πρωτόλειου που μας κάνει να αναμένουμε τη συνέχεια.
Το σύμπαν της μουσικής… Ένας αργεντινός πιανίστας που έζησε στην Αθήνα για καιρό συναντιέται με έναν έλληνα μπασίστα από το Λονδίνο και ηχογραφούν τη μουσική τους συνομιλία. Πιάνο και μπάσο κελαηδάνε μαζί με δεξιοτεχνία, ηρεμία και καλές μελωδίες κι όλα αυτά δημιουργούν μια όμορφη ατμόσφαιρα για ευχάριστη ακρόαση, αλλά μέχρι εκεί.
The Callas with Lee Ranaldo- Trouble and Desire
Οι αδελφοί Ιωνά μεγαλώνουν με ωραίο τρόπο κι αυτό φαίνεται από το πιο ώριμο άλμπουμ τους ως τώρα με την καταλυτική συμμετοχή του Lee Ranaldo (Sonic Youth). Εικαστικοί, δημιουργοί ταινιών και μουσικοί έχουν δημιουργήσει ένα καλλιτεχνικό σύμπαν που λειτουργεί διαρκώς και αποτελεσματικά και αυτό αντικατοπτρίζεται σε αυτόν τον ολοκληρωμένο δίσκο γεμάτο από rock ’n’ roll ενέργεια αλλά και καλλιτεχνικό στοχασμό.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
16°
