Χιλιάδες συμπαθείς δίσκοι έρχονται και παρέρχονται με ρυθμό πολυβόλου, αλλά υπάρχουν και εκπλήξεις από κει που δεν το περιμένεις...
Bluesky blackdeath Late Night Cinema (babygrande) ***
Οι παραγωγοί King-ston και Young God (που έχουν δουλέψει με Holocaust και Razah) δοκιμάζουν να δώσουν στo χιπ-χοπ διάσταση orchestral pop, με ένα ινστρουμένταλ (κατά βάση) άλμπουμ που ρέει ευχάριστα, χρησιμοποιώντας progressive αισθητική, light χιπ χοπ φόρμες και ενορχήστρωση μεγάλης ορχήστρας με έγχορδα και πνευστά. Το «έντεχνο» χιπ-χοπ προ των πυλών.
Δίσκος «αράχνη», που σε παίρνει σιγά-σιγά και σε βυθίζει σ’ έναν κόσμο γοητευτικό. Ο Kip Hanrahan είναι ιμπρεσάριος και δημιουργός project, αγαπάει την τζαζ και την αφροκουβανέζικη παράδοση. Δημιουργεί παρέες σπουδαίων μουσικών και στήνει δίσκους όπου η τζαζ, η Κούβα, οι μεγαλουπόλεις και η ρούμπα συμπλέκονται ανορθόδοξα, μέχρι να σε οδηγήσουν στην εξάρτηση. Λογικό να τον λατρεύεις ή να τον μισείς.
Δεύτερος δίσκος για το κορίτσι από την Ουαλία (που ξανάγινε must μετά την Duffy), ένας συνδυασμός από Dido και Nelly Furtado που είναι ό,τι πρέπει για τις πρωινές ραδιοφωνικές εκπομπές στην Αγγλία. Η χρήση των τραγουδιών της σε σάουντρακ mainstream ταινιών και τηλεοπτικών σειρών τής άνοιξε την πόρτα των ΗΠΑ. Συμπαθές κι αδιάφορο...
Πώς είναι λυπημένοι οι σούπερ σταρ; Πώς μελαγχολούν; Ο εξαιρετικός μάστορας του hip-hop/R&B/soul θρηνεί για το χαμό της μητέρας του αλλά και το χωρισμό του, τραγουδώντας ο ίδιος –με «μηχανική» φωνή– μια σειρά από καλοδουλεμένα, καλοφτιαγμένα αλλά τυπικά τραγούδια, σαν κομματάκια πικρής σοκολάτας. Τον έχουμε ακούσει και καλύτερο, αλλά όχι πιο προσωπικό.
Titus Andronicus The Airing of Grievances (XL) ***
Πιτσιρικάδες από το New Jersey με ντεμπούτο δυναμίτη που πατάει γερά στην πανκ αντίληψη για το ροκ, φλερτάροντας με την emo αισθητική και τη μουσική παράδοση του τόπου καταγωγής τους. Το κλισέ «πολλά υποσχόμενοι» έχει εδώ νόημα και περιεχόμενο.
Η μπάντα θέλει δουλειά, το σκληρό ροκ και το φανκ, που υποτίθεται πως συνυπάρχουν, στην ουσία συγκρούονται, τα κλισέ χρησιμοποιούνται συχνά, η φόρμα υπερισχύει της ουσίας. Ο επόμενος δίσκος θα τα ξεκαθαρίσει όλα...
Night On Earth Second Hand (Sony/BMG) ****
Το συγκρότημα κάνει ένα άλμα ποιότητας (σε σχέση με τον προηγούμενο δίσκο) όσον αφορά την έμπνευση, το παίξιμο, τη συνοχή, τις ιδέες. Η θαυμάσια τραγουδίστριά τους χρησιμοποιεί τη φωνή σαν όργανο, τα τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου γίνονται αγνώριστα και αποκτούν μια διάσταση που δεν θα είχε ονειρευτεί ούτε ο δημιουργός τους, καθώς η free jazz, το drum’n’bass, το trip hop, το progressive, η americana και το λαϊκό συμπλέκονται ιδανικά. Το βασικό φάουλ είναι πως (ακολουθώντας την «ελληνική γραμμή» στην παραγωγή) η φωνή είναι πολύ πιο πάνω από τα όργανα, αποδυναμώνοντας κατά πολύ το όλο εγχείρημα.
